12 november 2015

Do you have a knife

Het verwarrende gevoel dat je als kind ook had in de overgangsseizoenen, toen met school: moet ik nu wel of niet een jas aandoen om te gaan werken?

De Afrikaanse mevrouw tijdens de conferentie, vooraan aan de microfoon. Mooie felgekleurde kleding. (Maakt je altijd een beetje jaloers, of zoiets.) Gedreven. Maar misschien is het wel niet helemaal nodig dat ze zo hard roept de hele tijd. (Die mensen die dachten even weg te doezelen zijn eraan voor de moeite.)

’s Avonds tijdens het debat. Je zit ergens behoorlijk hoog in de aula. Ooit had je nog les hier. (Was er toen ook al zo weinig ruimte voor je benen?) De mevrouw vooraan achter de tafel. Ze is precies toch wel erg mager geworden? De andere mevrouw, zo jong nog, ze vliegt erin met een passie die je doet glimlachen (sommige dingen komen nog wel goed).

Al enkele nachten heftige dromen. Allerlei gebeurtenissen met kolkend water. En een heel uitgebreid verhaal, lijkt wel een romantische film op Vijf, inclusief de actrice. Het verhaal brengt op didactische wijze jouw algehele falen in beeld. (In die droom dus.) Je klampt je vast aan je deken, of zoiets.

Treinen verlaat, of afgeschaft. Je neemt een L-trein, om toch nog op tijd te zijn voor de vergadering die je moet voorzitten. Pas bij aankomst zie je een bekende die er dus de hele tijd ook al was. Maakt je altijd een beetje verlegen, zo’n situatie.

Een banaan in de namiddag. Belangwekkend moment van zelfreflectie.

Als je na de avondvergadering thuiskomt, ben je blij dat er nog een restje ijs met chocolade is. Al blijft de nacht nog een beetje onrustig.

Verjaardagsbezoekje. De meisjes storten zich in een ‘vraag na elk antwoord meteen een nieuwe vraag, tot in het absurde’-spel. Alle vragen worden vakkundig beantwoord door een professionele moeder. Jij kunt rustig verder soep eten. Tot de vraag komt: wat is een Jan? Iets met existentiële mist komt voor je ogen.

Het kleine meisje verslindt met gretige blik de woorden. (Dingen die je gelukkig kunnen maken.)

Thuiskomen, en denken: ik moet nu een stukje chocolade hebben, of de wereld stort in. Minstens.

In het concert. Wat een wonderlijke muziek, steeds weer. Het is aangewezen tijdens een concert je aandacht enkel te richten op de muziek zelf. En toch denk je: misschien moet hij iets aan zijn kapsel doen, er zijn grenzen qua vintage.

Bach zorgt blijkbaar voor zachtere dromen.

Op weg van de ene naar de andere vergadering, door de stad. Voor een ambassade staan soldaten, in vol ornaat. Je zou het ooit eens willen doen, aan een van die mannen vragen of dat niet geweldig zwaar is, al die spullen die ze bij zich dragen. Wat er in al die zakjes zit overal verspreid, dat zou je ook wel willen weten. Maar dat zal wel niet mogen, denk je. Misschien denken ze dan wel dat je een terrorist bent of zo.

Bij het binnenkomen van het gebouw waar de conferentie is, moet je eerst door de veiligheid. Je doet allerlei dingen uit, zoals diverse fietssleuteltjes. De meneer vindt toch nog ergens iets dat rinkelt, is je riem. De mevrouw staat aan het apparaat waar al die dingen doorheen schuiven. Ze heeft iets gezien blijkbaar. (Ze is niet heel erg goed in Engels, zo zal blijken. Dat je de ‘kn’, zoals in ‘knight’ niet als ‘kn’ maar als ‘n’ moet uitspreken, weet ze niet echt.) Ze vraagt: “Do you have a knife in your bag?” (En knife dus als knaaif uitgesproken.) Bijna had je gezegd: “No, only a bazooka.” Maar je doet het maar niet. Ze lacht vriendelijk en je mag binnen. Tijdens de middagpauze ga je naar buiten. Als je later weer binnenkomt, en je al begint met allerlei dingen uit te doen, doet ze teken dat je zo binnen mag. Vaststelling A: ze herkent je nog. Vaststelling B: je bent geen terrorist. Vaststelling 3: ze glimlacht een beetje schaapachtig naar je.

Jui. Je mag weer een cadeautje zoeken voor een volgend babybezoek.

Jui. De nieuwe box met onuitgebrachte opnames van de grote bard ligt nu in je handen. De grote bard is in het echt eigenlijk wel heel klein. Maar de box is wel behoorlijk groot.

Er moeten manieren zijn om ‘snel even naar Gasthuisberg fietsen’ op zo’n manier uit te voeren dat je niet helemaal bezweet aankomt. De mevrouw aan het onthaal kijk je heel diep in de ogen. De vriendin die je gaat bezoeken is nog niet zo lang terug op de kamer. Al na enkele minuten zitten jullie te gieren van het lachen. Ze is vanaf nu officieel een sterrenmeisje geworden, zo verneem je.

Welke droom zou het de volgende nacht worden?

Geen opmerkingen: