Een gesprekje in de boekhandel. Je bent altijd een beetje verlegen als je haar ziet. Je zou haar toch eens moeten zeggen dat ze zoveel heeft betekend voor jou in je leven. (Je hebt dat waarschijnlijk al enkele keren gedaan.) Het idee dat je zomaar zou kunnen worden opgeslokt door een dino zonder dat je dat aan haar gezegd had, en dat het dan verloren zou zijn in de plooien van de tijd.
Vaststellen, eens te meer, dat je genetisch niet voorbestemd bent voor het ondergaan van kerstmarkten. (Tenzij van het andere soort dan.) Er in een zo groot mogelijke boog omheen lopen om aan de andere kant in de boekhandel terecht te kunnen komen. (Ongetwijfeld ben je niet alleen een sukkel, maar ook nog eens ongezellig.) Gradaties van genetische onbeholpenheid.
Ineens beseffen dat je binnen enkele dagen je nieuwjaarskaart zou moeten maken. Wat wil zeggen dat het einde van het jaar in zicht is. Dat even gaan controleren in je agenda, en tot de conclusie komen dat dat zo is, volgens de agenda dan. In je hoofd klopt dat niet helemaal. Alsof dat zo ergens boven de tijd blijft ronddobberen. Niet begrijpend wat er gebeurt.
Daarbij ook ineens denken aan al die namen die je binnenkort op die omslagen zult schrijven. En natuurlijk aan de mensen die bij die namen horen. Het is een ritueel dat je bij de aarde houdt. En denken aan één stem die je al lang niet meer hoorde. En beseffen dat je die stem mist. Ze zou je mogen bellen. Om stemmen uit te wisselen, traag en lang. Niet meer dan dat. Het mag.
Na die vergadering in de andere stad weer naar huis. Er zijn twee treinroutes die je kunt nemen. Je neemt de andere dan de gebruikelijke. Om een of andere reden voelt die heel anders aan. Je zou niet kunnen zeggen waarom. Het is een betere leesroute. Alsof je, als je die trein neemt, beter kunt lezen in je boek. Alsof die trein je beter omarmt.
Stukken van je lichaam die kraken. Of toch doen alsof. Soms probeer je je voor te stellen hoe het zou zijn. Als alle plekken zacht en soepel zouden zijn. Hoe het dan zou voelen om rechtop te staan of te liggen. Hoe je stem zou klinken. Hoe je zou bewegen door het huis. Hoe je iemand zou vragen om even te dansen. Alsof je het allemaal zou kunnen, zomaar.
Niet goed weten of met die nieuwe televisie die gruwelijk kleffe kerstfilms nog klefferer zijn. Nu je al die acteurs zo hyperscherp kunt zien worden sommige dingen nog eens extra droef. En toch. Ook in hogere definitie kun je bezwijken – geheel onbegrijpelijk – voor die romantiek. Het voordeel is dat ze middagdutbestand zijn. Even slapen, en meteen zien hoe ze elkaar vinden aan het einde.
Een herinnering aan een saunabezoek komt door je hoofd. Warmte en water. Misschien is dat het verlangen. In die herinnering lijk je minder hoekig dan je bent. Of is dat een verlangherinnering? Je kijkt even in de spiegel, en die brengt je netjes weer naar hier. Een mens beschikt over de capaciteit tot boetseren van herinneringen. Zelfs aan wat niet gebeurde.
Je lichaam staat nog niet in vakantiemodus. Dat kan op wetenschappelijke wijze worden vastgesteld tijdens het lezen van de kranten bij het ontbijt. Zou ik nu zo lang mogen blijven lezen als ik eigenlijk wil? Nee, je mag niet te lang blijven plakken, je moet je klaarmaken. Ja maar, het is zaterdag, het mag eigenlijk wel. Een beetje toch. (Iets meer kans met een zondaglichaam.)
Die ene cd die je telkens weer terugbrengt naar toen, in het ziekenhuis. Die Walkman die je mocht lenen van een vriend. En hoe je je met die plaat kon terugtrekken in een landschap ergens net onder je huid. Waar er kleuren waren. Waar je aan iemand kon denken. Het zou nog lang duren eer je je lichaam terugkreeg. De littekens zouden zich in zichzelf terugtrekken, zo zou blijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten