Die zinnen in haar huid schrijven
Dat had je moeten doen, misschien
Voor ze wegging, alsof
Het een vorm van blijven was
Iemand zei je iets over een ziel
En je wou zeggen dat dat een troost was
Je liet het moment voorbijgaan
Het was nog voor middernacht, immers
Die ochtend, woorden over een stijgende maan
De zinnen wachten, als de duiven
De woorden waren er al, altijd
Nog voor de zinnen
Er zijn manieren van thuiskomen
Dat had je haar moeten zeggen, misschien
Daar, op die plek in het huis
Waar het licht de rest zou hebben gedaan
Het zou kunnen dat je dat alles
Wel hebt gedaan, het zou kunnen
Dat ze het gehoord heeft, en dat je
De maan niet uit moet leggen
Of je jezelf kunt verdwalen, dat is een interessante vraag
Met de zinnen zou het dan niet gebeurd zijn
En zo kijk je naar de lucht boven de stad
Dat wat je wilde fluisteren, het was er al
Geen opmerkingen:
Een reactie posten