En tegelijk verlangen naar de woorden. Naar het ritme. Naar de stilte ervan.
Ze zouden je huid zachter kunnen maken. Je zou tussen hen verdwijnen.
Je denkt aan de rivier. Hoe je soms niet meer weet waar de rivier is. Heel even. Je zou je huid uiteen kunnen leggen, zoals de woorden. En de rivier zou er weer zijn.
En misschien zou je weten wat het is, de definitie van regen.
Hoe die malse trage regen je soms natter lijkt te maken dan die felle. En hoe je zou willen dat die regen ook traag van je af glijdt. Hoe je zou kunnen kijken, naar hoe het water afscheid van je neemt, een beetje aarzelend.
Misschien is het wezen van de regen de afstand tussen de druppels. Soms denk je dat je tussen die druppels kunt bewegen. Als de sierlijke danser die je nooit was, glad en beweeglijk.
Het doet je denken aan dat boek dat je aan het lezen bent. De lege plek tussen de druppels is niet zomaar de afwezigheid van regen. Het is een deel ervan, de voorwaarde misschien wel.
Waar zou je moeten beginnen, bij het naderen van die definitie van regen?
Misschien moet je eerst om de regen heen bewegen. In een trage omtrekkende adem.
Misschien moet je wachten, tot de regen komt. Staan, ergens, en wachten. Tot de regen komt.
En wat te doen met de geur van regen? De geur die verandert met elk seizoen.
Hoe je de regen kunt omarmen, het is een kunst voor gevorderden. Het vraagt vertrouwen in je armen, dat ze klaar zullen zijn om te ontvangen. Het vertrouwen dat je littekens je niet zullen hinderen.
Als iemand je zou vragen wat de definitie van de wind is, zou je willen weten tot waar de wind waait. Misschien zou je daar naartoe willen, als naar een Patagonië van de zwijgenden. Maar hoe zou het zijn met de regen? Onwetenden zouden zeggen dat de regen begint daar, op dat punt in de lucht, waar de wolk is. Ze zouden zeggen dat de regen eindigt hier, waar de druppels de grond raken (of je huid). Ze zouden zich vergissen. Alsof de regen alleen maar regen zou mogen zijn in het vallen.
Hoe zit het met het vallen van de mens, trouwens? En is het vallen opgenomen in de definitie van de mens?
Nog over dat wachten. Als je lang genoeg wacht, en kijkt, kun je misschien zien hoe de regen soms aarzelt. Onwetenden denken dat de regen willoos is. Ze vergissen zich. De regen laat zich evenwel niet zomaar aan iedereen zien. De regen vraagt overgave van wie naar de regen kijkt. En geduld ook, natuurlijk.
Zou de regen de definitie van regen kunnen uitwissen?
Hoe zou het zelfbeeld van de regen zijn? Zou de regen in een staat van vloeien aan zichzelf kunnen ontsnappen?
Wat zou de regen verlangen?
De woorden nemen je ondertussen heel voorzichtig mee. Ze nemen je bij de hand.
Ze zeggen dat er regen op komst is, trouwens.
De volle leegte, die wacht op regen, die kun je nu al aanraken.
Je hebt nog een leven nodig, voor de definitie van regen. En ook dat is een hele opluchting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten