Misschien waren er te veel dingen in de week. Misschien wou je lichaam alleen maar een trage terugtocht. Misschien was het verlangen te groot.
Je schrikt wakker. Ergens midden in een nacht. Je lichaam is in paniek. De kamer is vreemd, de wereld daarbuiten ook. Langzaam kom je terug, schuif je weer in jezelf.
Je wou aan iemand iets vragen, je wou dat iemand iets aan jou had gevraagd. Misschien.
En ook.
Momenten als geschenken.
Je staat tussen de mensen. Je bent naar daar gefietst om een foto te maken. Iemand komt naar je toe. Vertelt je iets over een stukje dat je schreef. Eigenlijk ben je te verlegen en te verward om iets te zeggen. Je stamelt. Ze zegt dat jouw woorden voor haar iets van troost waren. Je probeert te zeggen dat jouw verdriet eindeloos veel onbetekenender moet zijn dan het hare. Haar woorden zijn als een geschenk.
Die avond zit je in een concert. Eigenlijk was je veel te moe om te gaan. Maar je had het beloofd aan de vrouw die de avond organiseerde. Je neemt een plekje ergens vooraan, op een lege rij. Ze zit enkele rijen voor je, je wilt haar niet storen. Ze is in warmte aanwezig, bij iedereen in de zaal. Je ziet een moeder, in alles. En de zanger op het podium volgt zijn stem. Iets van de vermoeidheid van de week glijdt van je af. Je huid wordt zachter. Je voelt de tijd die nodig zou zijn. Maar het geeft niet. Je gaat traag naar huis. Always on my mind.
De ochtend is te vroeg. Maar het geeft niet. Die enkele minuten op het perron, voor de anderen komen. Je kijkt naar je handen. Gesprekken in de trein. Je kijkt. Je kijkt ook naar de woorden. Je probeert iets te vertellen over de woorden. Je vertelt over boeken. Over hoe dat ene boek licht leek te geven, terwijl je het las. Over hoe noodzakelijk de woorden zijn, om te kunnen leven. Je krijgt het waarschijnlijk niet uitgelegd. Hoe je de woorden aan kunt raken. Hoe je zo kunt verlangen naar woorden dat het pijn doet. (Zoals ook je dromen pijn kunnen doen.) Je kijkt.
Een traag gesprek in de bus dat je meer ontroert dan je kunt zeggen. Iets over kwetsbaarheid. Soms ben je snel bij de dingen die ertoe doen, waarna je traag kunt praten. Het is een geschenk. Iets over dicht bij jezelf blijven. Met het ouder worden voelt het steeds rustiger, een deel toch. Zie je de plek waar je kunt staan, ook als er wind is. De woorden hadden er ook niet kunnen zijn, het moment had zomaar voorbij kunnen gaan. Dat gebeurde niet.
Ergens binnen in de zaal, tussen de sessies door. Iemand vertelt het je. Hij bedankt je voor een gesprek dat je een tijdje geleden modereerde. En dat kwetsbaarheid een opening kan maken voor dingen die anders niet gezegd zouden zijn. (De dingen vallen samen.)
Je vertrekt iets vroeger. Je loopt naar het station. Die iconische schouw wijst je de weg. De woorden blijven door je heen gaan. Het is goed dat je nu alleen bent.
De trein laat op zich wachten.
In de trein neemt het ritme het over. Je huid volgt. Je verdwijnt een beetje.
Eigenlijk wou je zo lang niet meer werken die avond, maar je probeert er niet op te letten.
De film is nog mooier dan je gehoopt had. Het is mooi, hoe ze rond elkaar heen cirkelen. Zij en hij. Ze maken ruzie. Ze maken liedjes over hun ruzies. Door de haarscheurtjes zie je hun verdriet. Ze zijn raakbaar. Maar ze laten elkaar niet los, ook al weten ze niet altijd hoe ze elkaar moeten vasthouden. De vrouw in de film. Je zou graag met haar praten, of zoiets.
Het is weer vroeg, die ochtend. Je bent onderweg om ergens te gaan spreken.
Je leest het boek uit dat je van een dierbare vriendin kreeg. Over een broer. Ze is altijd wel even in de buurt, in de tijd. Welk boek zou je over een zus kunnen schrijven?
Je lichaam wil iets vandaag op afstand houden. Om dicht bij je kwetsbaarheid te kunnen blijven, denk je. Om zo iets te kunnen herstellen.
In de trein terug. Ondertussen in een ander boek. Je schakelt over naar de andere taal. Ze bewegen anders in je hoofd, de woorden. Je zou het iemand willen uitleggen, hoe je de woorden kunt voelen, in je huid.
Thuis vul je de wasmachine.
De dingen leggen zich neer. Je ziet een programma over mensen die elkaar vinden, die gevonden worden. Het raakt iets. Het is goed.
Je geeft de planten water. Ze zijn blij.
Het licht trekt zich traag terug in zichzelf.
En Die Kunst der Fuge blijft bij je. Altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten