‘Ik herinner me nog een avond. Ik zat in een tuin, met mijn toenmalige geliefde. En ik denk dat ik die muziek daar voor het eerst hoorde. Het is eigenlijk een beetje zoals jij zegt. Die muziek veranderde de tuin.’
‘Je ziet er een beetje moe uit. Kan dat?’
‘Je bent niet de eerste die het zegt. Ik hoorde het al een paar keer de voorbije dagen. Het was een wat zware periode. Het is dan alsof je heel voorzichtig, stapje voor stapje, terrein terugwint. Vanmorgen heb ik een beetje gepoetst hier. Niet dat ik er veel zin in had, maar het was hoog tijd. En door het te doen, is het alsof de dingen terug een beetje dichterbij komen.’
‘Dat begrijp ik wel. Ik voel het aan hoe ik beweeg, als ik te ver van mezelf weg ben. Mijn lichaam wordt harder. Misschien ook wel meer onbereikbaar. Soms helpt het om gewoon al even te dansen. En als dat goed gaat, val ik terug samen met mezelf. Soms lukt het niet, en dan ben ik een vreemde voor mezelf.’
‘Bij het poetsen stopte ik soms even om gewoon naar de muziek te luisteren. Of te kijken naar die mooie kleuren van die bladeren in de regen. En het was alsof de kleuren dichter naar me toe kwamen.’
‘Krijg je wel genoeg?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Je geeft zoveel, aan anderen. Vaak valt het misschien niet op, maar ik zie het wel. Hoe je ervoor zorgt dat het voor anderen beter gaat. Maar krijg jij wel genoeg?’
‘Die vraag is te moeilijk, denk ik.’
‘Niet dus.’
‘Misschien ben ik bang van die woorden.’
‘Maar misschien moet je niet bang zijn van mij.’
‘Dat is een mooie gedachte.’
‘Om jou te zien, moet je durven kijken. Het is gemakkelijker om dat niet te doen, waarschijnlijk.’
‘Het valt me steeds meer op, met het ouder worden. En misschien is dat wel een goed teken. Dat ik beter begin te voelen of ik in de buurt ben van mensen waar ik echt bij wil zijn. En misschien vooral omgekeerd. Dat ik voel dat sommige mensen niet goed zijn voor mij, dat het niet goed is om in hun nabijheid te zijn. Het zijn daarom geen slechte mensen of zo, het is gewoon voor mij niet goed. Die mensen zien mij meestal niet, heb ik al gemerkt.’
‘Ik begrijp heel goed wat je zegt. Ik had ook zo’n besef enkele dagen geleden. Ik was bij een feest voor iemand. Zij is een oprecht warme persoonlijkheid. En je voelde dat in alles, aan hoe alle mensen over haar spraken, hoe ze warmte wilde maken rondom haar. En ik voelde hoe die plek me rustig maakte. Ik voelde het verschil zo sterk met andere plekken, waar mijn lichaam meteen reageert.’
‘Misschien moet ik ook wel terug wat meer dansen.’
‘Waarom niet?’
‘Het is moeilijk uit te leggen. Ik verlang steeds meer naar plekken waar ik veilig onaf kan zijn. Voor de dingen die ik verlang, waarvan ik weet dat ze goed zullen zijn voor mijn lichaam, voel ik soms een druk. Misschien denk ik dat anderen het beter kunnen, of gemakkelijker vrij zijn in hun lichaam. En ik weet dat ik meer in die tussenruimte zou moeten kunnen bewegen. Waar het ook traag kan. Dan hoef ik mezelf niet te verliezen.’
‘Misschien is het wel fijn om nu even te dansen.’
‘Nu? Hier?’
‘Waarom niet?’
‘Laten we nog even blijven zitten hier, heel even.’
‘Hoor je de regen?’
‘Ja. En het onweer, in de verte.’
‘Het is goed om hier te zijn nu.’
‘Soms zie ik ergens in mijn hoofd heel erg goed waar ik met mezelf naartoe moet. Iet als een soort naakt nulpunt of zo, ik kan het niet uitleggen.’
‘Waar je dan ook met jezelf samenvalt?’
‘Ja, dat denk ik wel.’
‘Een stuk van jou is er al dichter bij dan je zelf beseft, denk ik.’
‘Het andere stuk zal moeilijker zijn waarschijnlijk.’
‘Misschien is het nu wel tijd om te dansen. De muziek is traag genoeg.’
‘Ja, dat is een goed idee.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten