Church Street Blues

De dagen schuiven zachtjes voorbij, bijna ongemerkt. Ze verdwijnen in elkaar, en toch ook niet.

Misschien wou je het wel zo. Het ritme van de dagen. Gewoon werken, stil, en dan weer even niet. Misschien was het de zee die je dat gaf, en zag je dat pas nadien.

Het lawaai mag ver weg blijven.

Iets van grenzen, je had het je voorgenomen voor het nieuwe jaar.

Af en toe is er dat bericht. Het doet je even verkrampen, waarna je wacht tot het weer weg gaat, weg drijft.

Tussendoor zijn de bewegingen klein, zo is het in je hoofd.

De meneer in het postkantoor heeft er weer zin in. Hij praat altijd net iets te hard, maar het geeft niet. Zijn collega helpt iemand, in allerlei talen.

De vergadering. Je probeert iets uit te leggen dat je verdrietig maakt. Iets met grenzen.

Een lang gesprek aan de telefoon. Het doet je goed haar te horen.

Soms blijf je nog even zitten, net voor de nacht, net voor je je uit handen zult geven. In dat niemandsland tussen dag en nacht. Soms zie je daar iets dat je terugbrengt.

Vroeg in de ochtend, het is nog stil in de stad. Waar gaan die andere mensen naartoe?

Je krijgt bericht dat de plaat die je bestelde is aangekomen. Je loopt langs de winkel om ze op te halen, in een klein boodschappenrondje. Het is mooi, hoe die muzikanten iets doen met wat er al was, en het naar een andere bedding leiden. Het ademt anders. (Je zou graag dicht bij hen in die studio willen zijn, onopvallend, stil, alleen maar luisteren en kijken. En je zou zachtjes in de tijd schuiven.)

Je kijkt naar de postbode die zigzag over het plein loopt, met pakjes en brieven. Het is alsof hij in zijn bewegingen zoekt naar een zekere zwierigheid. 

Je leert het nooit af, een lijstje maken om voorbereid te zijn voor die vergadering.

Een stroom in je dromen. (Soms ben je even wakker, zie je dat er lichten voorbij het raam schuiven. Het leven gaat door in de nacht.)

Het is stil in de trein. (Misschien kan iedereen een beetje zachtheid gebruiken.)

Hij had jouw koffie gemist, zegt je collega.

De meneer in de vergadering legt allerlei dingen uit die iets met wifi te maken hebben, blijkbaar. Je knikt alsof je het helemaal voor je ziet wat hij bedoelt. Niet echt, eigenlijk.

Weer thuis probeer je je meterstanden door te geven via het webformulier. Je doet iets fout, blijkbaar. (Als je het niet onmiddellijk probeert recht te zetten, zul je ongetwijfeld de volgende dag geëxecuteerd worden. Of de dag daarna. Of misschien toch niet. Alhoewel.) De mevrouw aan de telefoon is heel vriendelijk.

Allerlei bekende mensen schuiven zomaar voorbij in het webinar. Je kijkt naar het pak van die Afrikaanse president die aan zijn bureau zit, en soms een beetje glimlacht. Het pak zit beter dan dat van de Europese president. Die trouwens ook veel meer met zijn handen wappert.

De nacht is stil.

De vergadering loopt beter dan verwacht. Ineens is alles al geregeld. Iedereen lijkt heel even een klein beetje in de war, en zwaait dan naar het scherm.

De mevrouw in dat middagfilmpje doet rare dingen.

Je knutselt snel verder aan de tekst, zoals elke vrijdag. Je kijkt naar de zinnen, in het Frans, in het Engels, die op je scherm komen.

De poetsmevrouw loopt zingend door de gang.

Je belt nog even naar de websitemevrouw en wenst haar een gelukkig nieuw jaar. Het loopt lekker, zeg je.

Je loopt door de stad, op weg naar huis. De dagen zijn zomaar voorbij geschoven, denk je.