Watertrillingen

Dat de kleine houten kerstboom al twee dagen weg is. En de lampjes dus ook. Dat je die stiekem soms een beetje mist.

De boodschappen nog even op het aanrecht laten liggen, zo hoort het. Kijken naar wat straks de soep zal worden.

Traag antwoorden op dat bericht, de toetsen zachter aanraken. Woorden reizen ergens, door een of andere lucht of zo. Dat nooit helemaal begrijpen.

Even iets vertellen aan die plant die steeds groter wordt. De plant zegt dat ze het al wist. Je afvragen of je dan zo transparant bent.

Hoe lekker warm het is bij het middagdutje, het is een soort gloeidekentje. Er is zelfs een beetje warmte op overschot.

Voor het kastje in de badkamer op de grond gaan zitten om de afvoer proper te maken die zich daar bevindt. En dat na enkele dagen van licht uitstelgedrag. Nadien blij, zoals steeds.

De actrice in die film, je zou graag met haar willen praten. Of misschien is het met haar personage, je weet het niet helemaal zeker. Zij en haar broer, hoe ze naar elkaar kijken.

Het liedje van die fadozangeres die je nog niet kende. Het ademt in en uit. Je zou die ritmes willen zien, al weet je niet wat dat wil zeggen.

Een vraag om af te spreken binnen enkele weken. Een brede glimlach. Je weet niet helemaal zeker hoe je in je hoofd een maand verder moet denken. Het is alsof het nu is.

De wind die de bamboeplant op je terras bespeelt. Soms lijkt het even alsof iemand daar heen en weer loopt, of aan het dansen is.

Op een of andere manier weten hoe het gesprek zou voelen dat je nu misschien graag zou hebben. Niet weten waar het dan over zou gaan of met wie het zou zijn.

Je las dat die actrice in die serie pas een kindje kreeg, net voor het nieuwe jaar. Misschien moet je toch maar geen kaartje sturen, ze zal je waarschijnlijk niet kennen.

Zien hoe die man in het kookprogramma gnocchi aan het maken is. Hoe hij zowat elke zin telkens ook nog in het Italiaans zegt. Hoe alleen al zijn manier van bewegen het lekker maakt.

Die plant die je ooit kreeg. Eerst in een heel klein potje. Hoe die sliert met mooie bladeren langzaam over je tafel heen groeit en ondertussen aan de andere kant is aanbeland.

Even zwaaien naar de buurvrouw terwijl je ‘s morgens voorbij fietst. Nooit zeker weten of een meer uitbundige of een lichtjes ingehouden versie het meest aangewezen is op dat uur van de dag.

Beelden die zich in je hoofd naar voor dringen. Je kijkt ernaar. Ze bewegen weer van je weg. Misschien gaan ze ergens naartoe.

De stem op de radio. Stel dat je zo’n stem zou hebben. Zou je kunnen verdwijnen in zo’n stem? Zou je tijd anders bewegen?

Een krakende plek in je lichaam die zich ineens lijkt te ontspannen. Het wachtte. Wat is er veranderd in de kosmos? Je zou het niet weten.