Elke dag opnieuw zoek ik naar diepgravende journalistiek over al even diepgravende onderwerpen. Om elke dag dankzij al dat moois te ontdekken dat er nog oneindig veel maatschappelijk relevante onderwerpen zijn die me tot dan toe geheel waren ontgaan. Zoals de streelmeisjes. In de krant van gisteren stond een stuk over de streelmeisjes, die eertijds in het programma De juiste prijs achtergrondgewijs producten moesten strelen (en daarbij waarschijnlijk ook op een welbepaalde wijze in de camera kijken). Er bleek zelfs een speciale opleiding voor te bestaan, waarin werd uitgelegd hoe je een stofzuiger moet strelen. Ik probeer me er iets bij voor te stellen, maar jaren verregaande ascese hebben blijkbaar die delen van mijn hersenen verregaand aangetast. (Wat misschien ook wel een troostende gedachte is: wat je niet kent, kun je ook niet missen, of zoiets…)
Tijd dus voor verder diepgaand wetenschappelijk onderzoek naar deze mensensoort. Even wat telefoontjes doen links en rechts, en de contactgegevens van Cindy, een professioneel streelmeisje, waren in mijn bezit. Ik sprong meteen op de fiets om van Cindy een diepte-interview af te nemen.
Hoe het allemaal begonnen was? “Ik heb het altijd gehad. Ja, ik weet dat dat raar klinkt, maar zo is het toch. Het is een drang die ik al als baby had, om altijd iets vast te kunnen nemen. Zo van die kleine speeltjes, voor de bevordering van de fijne motoriek, of hoe heet dat, ik wreef ze letterlijk kapot. De hele tijd zat ik ermee te frutselen zo tussen mijn vingers. Op den duur moest mijn moeder speciale streelbestendige knuffelberen uit Oost-Europa laten komen, opdat ze het langer dan een week in mijn bed zouden uithouden.”
Hoe het voelt, in niet-strelende toestand? “Vreselijk, er is geen ander woord voor. Als ik te lang nergens aan kan zitten, dan wordt die onrust in mij ondraaglijk. Ik kan hysterisch worden, rondrazend van streeltekort. Je zou dan zeggen: streel jezelf dan toch, je hebt jezelf toch altijd bij? Dat kan natuurlijk leuk zijn, ik moet daar geen tekening bij maken, maar het helpt in wezen niet. Die drang gaat er niet van over, het moet iets of desnoods iemand anders zijn.”
Hoe ze dan in de streelbusiness terechtgekomen is? “Mijn moeder, zowat ten einde raad, zei me toen ik een jaar of zestien was: meid, je moet iets met je handen gaan doen, anders wordt het niks. En dus ben ik streelmeisje geworden. Eerst gewoon nog op de jaarlijkse handelsbeurs. Door een goede organisatie kon ik afwisselend van het ene naar het andere standje gaan, waardoor ik uiteindelijk toch wel bijna het hele weekend kon doorstrelen. Ik moet toegeven: toen kon ik er wel voor enkele dagen tegen. Maar ja, dan komt dat terug, en dan wil je weer. Nu, op de handelsbeurs hadden veel mensen mij gezien, en ik moet blijkbaar een goede indruk hebben nagelaten, want ik kreeg de ene aanvraag na de andere, en dat is sindsdien in wezen niet meer overgegaan.”
Of ze dan een professionele structuur heeft die haar omringt in de woelige wateren van de vrije markt. “Ja, dat moest op den duur wel natuurlijk. Ik was ondertussen samen met mijn vriend, de Freddy, en die heeft dat allemaal een beetje in handen genomen. Hij vond dat ik het product strelen beter in de markt moest zetten. Of zoiets. Hij kan dat allemaal beter uitleggen dan ik. Ik zei: Freddy, het zal me worst wezen hoe je het doet, maar zorg er maar gewoon voor dat ik lekker kan strelen, en dan is alles goed voor mij. Hij heeft dan – met steun van de startersdienst van Unizo – in het kader van het streelgebeuren een eigen bedrijfje voor mij gemaakt: Soft Touch BV. Ook al voor ik een BV was, heette dat BV, geweldig toch? En zo kwam het allemaal echt op gang. Mijn tijd bij De juiste prijs was natuurlijk een geweldige ervaring, maar daarna zijn er nog veel mooie momenten geweest.”
Of ze een voorkeur heeft, qua strelen? “Goh, mijn voorkeur is wel vrij breed. Maar er zijn toch natuurlijk dingen die je liever doet dan andere. Zo streel ik toch liever computers van Apple dan andere, ik moet dat toegeven. En die stofzuigers zo zonder zak, die zijn ook wel vrij lekker. Wat de yoghurt betreft, heb ik liefst glazen potten, zo met mooie welvingen. Voor boeken hangt het sterk af van het soort papier, en ook wel het lettertype. Liefst niet te veel prentjes, want dan ben ik afgeleid, haha. En parfumflesjes zijn natuurlijk de max, wat dacht je. Maar daarvoor moet je dus een speciale opleiding volgen. Alleen wie slaagt, krijgt een speciaal attest. Dan mag je je een pro-streler noemen, en dan kun je dus de parfum doen. Ik ben nu ook bezig met een speciale opleiding om de spaceshuttle te mogen strelen, maar dat is niet simpel, amai.”
Of ze het ook met mensen doet? “O ja, natuurlijk. Daar zijn allerlei speciale arrangementen voor voorzien. En elke week is er een bijzondere aanbieding. Deze week zijn er speciale kortingen voor kale mannen met grote voeten. Haha. Je kunt mij dus altijd inhuren. Stel dat je graag zou willen dat je partner zo na het eten gewoon eens een uurtje stil is, en niet de hele tijd zit te tateren over de voetbal of de naaiclub, dan bel je mij, en reserveer je me voor een uurtje. Terwijl kun je dan zelf gewoon rustig iets doen wat er anders nooit van komt. Handig toch?”
Terwijl het interview verder ging, merkte ik dat Cindy steeds dichter in mijn richting op aan het schuiven was. In het kader van de wetenschappelijke objectiviteit was dat misschien wel niet zo’n goed idee. Ik heb er dus maar snel een einde aan gemaakt, aan dat interview. Aan een uitgebreide knuffel kon ik al niet meer ontsnappen, maar dat heb ik dan maar gewoon over me heen laten komen, of zoiets. Ik sprong snel weer op de fiets, en reed gezwind weer naar huis. Terwijl de wind mijn wapperende haren streelde.
Tijd dus voor verder diepgaand wetenschappelijk onderzoek naar deze mensensoort. Even wat telefoontjes doen links en rechts, en de contactgegevens van Cindy, een professioneel streelmeisje, waren in mijn bezit. Ik sprong meteen op de fiets om van Cindy een diepte-interview af te nemen.
Hoe het allemaal begonnen was? “Ik heb het altijd gehad. Ja, ik weet dat dat raar klinkt, maar zo is het toch. Het is een drang die ik al als baby had, om altijd iets vast te kunnen nemen. Zo van die kleine speeltjes, voor de bevordering van de fijne motoriek, of hoe heet dat, ik wreef ze letterlijk kapot. De hele tijd zat ik ermee te frutselen zo tussen mijn vingers. Op den duur moest mijn moeder speciale streelbestendige knuffelberen uit Oost-Europa laten komen, opdat ze het langer dan een week in mijn bed zouden uithouden.”
Hoe het voelt, in niet-strelende toestand? “Vreselijk, er is geen ander woord voor. Als ik te lang nergens aan kan zitten, dan wordt die onrust in mij ondraaglijk. Ik kan hysterisch worden, rondrazend van streeltekort. Je zou dan zeggen: streel jezelf dan toch, je hebt jezelf toch altijd bij? Dat kan natuurlijk leuk zijn, ik moet daar geen tekening bij maken, maar het helpt in wezen niet. Die drang gaat er niet van over, het moet iets of desnoods iemand anders zijn.”
Hoe ze dan in de streelbusiness terechtgekomen is? “Mijn moeder, zowat ten einde raad, zei me toen ik een jaar of zestien was: meid, je moet iets met je handen gaan doen, anders wordt het niks. En dus ben ik streelmeisje geworden. Eerst gewoon nog op de jaarlijkse handelsbeurs. Door een goede organisatie kon ik afwisselend van het ene naar het andere standje gaan, waardoor ik uiteindelijk toch wel bijna het hele weekend kon doorstrelen. Ik moet toegeven: toen kon ik er wel voor enkele dagen tegen. Maar ja, dan komt dat terug, en dan wil je weer. Nu, op de handelsbeurs hadden veel mensen mij gezien, en ik moet blijkbaar een goede indruk hebben nagelaten, want ik kreeg de ene aanvraag na de andere, en dat is sindsdien in wezen niet meer overgegaan.”
Of ze dan een professionele structuur heeft die haar omringt in de woelige wateren van de vrije markt. “Ja, dat moest op den duur wel natuurlijk. Ik was ondertussen samen met mijn vriend, de Freddy, en die heeft dat allemaal een beetje in handen genomen. Hij vond dat ik het product strelen beter in de markt moest zetten. Of zoiets. Hij kan dat allemaal beter uitleggen dan ik. Ik zei: Freddy, het zal me worst wezen hoe je het doet, maar zorg er maar gewoon voor dat ik lekker kan strelen, en dan is alles goed voor mij. Hij heeft dan – met steun van de startersdienst van Unizo – in het kader van het streelgebeuren een eigen bedrijfje voor mij gemaakt: Soft Touch BV. Ook al voor ik een BV was, heette dat BV, geweldig toch? En zo kwam het allemaal echt op gang. Mijn tijd bij De juiste prijs was natuurlijk een geweldige ervaring, maar daarna zijn er nog veel mooie momenten geweest.”
Of ze een voorkeur heeft, qua strelen? “Goh, mijn voorkeur is wel vrij breed. Maar er zijn toch natuurlijk dingen die je liever doet dan andere. Zo streel ik toch liever computers van Apple dan andere, ik moet dat toegeven. En die stofzuigers zo zonder zak, die zijn ook wel vrij lekker. Wat de yoghurt betreft, heb ik liefst glazen potten, zo met mooie welvingen. Voor boeken hangt het sterk af van het soort papier, en ook wel het lettertype. Liefst niet te veel prentjes, want dan ben ik afgeleid, haha. En parfumflesjes zijn natuurlijk de max, wat dacht je. Maar daarvoor moet je dus een speciale opleiding volgen. Alleen wie slaagt, krijgt een speciaal attest. Dan mag je je een pro-streler noemen, en dan kun je dus de parfum doen. Ik ben nu ook bezig met een speciale opleiding om de spaceshuttle te mogen strelen, maar dat is niet simpel, amai.”
Of ze het ook met mensen doet? “O ja, natuurlijk. Daar zijn allerlei speciale arrangementen voor voorzien. En elke week is er een bijzondere aanbieding. Deze week zijn er speciale kortingen voor kale mannen met grote voeten. Haha. Je kunt mij dus altijd inhuren. Stel dat je graag zou willen dat je partner zo na het eten gewoon eens een uurtje stil is, en niet de hele tijd zit te tateren over de voetbal of de naaiclub, dan bel je mij, en reserveer je me voor een uurtje. Terwijl kun je dan zelf gewoon rustig iets doen wat er anders nooit van komt. Handig toch?”
Terwijl het interview verder ging, merkte ik dat Cindy steeds dichter in mijn richting op aan het schuiven was. In het kader van de wetenschappelijke objectiviteit was dat misschien wel niet zo’n goed idee. Ik heb er dus maar snel een einde aan gemaakt, aan dat interview. Aan een uitgebreide knuffel kon ik al niet meer ontsnappen, maar dat heb ik dan maar gewoon over me heen laten komen, of zoiets. Ik sprong snel weer op de fiets, en reed gezwind weer naar huis. Terwijl de wind mijn wapperende haren streelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten