De mevrouw van de stem. Haar wou ik graag leren kennen. De
mevrouw van de stem.
(Spoiler alert!) En dat is gelukt ook!
Het zit zo. Bijna elke dag neem ik dezelfde trein terug van
het werk naar huis. Vanuit Brussel-Noord zijn er op dat moment twee treinen
naar Leuven met drie minuten tussen. Als er geen vertragingen zijn, kun je dus
(volgens mij) altijd beter die tweede nemen. Met de eerste ben je misschien een
heel klein beetje eerder thuis, met de tweede heb je meer kans dat je kunt
zitten. En aangezien ik ondertussen toch een man van middelbare leeftijd ben,
of zoiets…
Maar het gaat me dus om de mevrouw van de stem. In die trein
is er een mevrouw die boodschappen omroept. Bij aankomst in Leuven. Ze zegt: “Wij
komen aan in Leuven.”
Maar ze doet dat op een bijzondere manier. Het is moeilijk
uit te leggen, omdat het allemaal zo subtiel is, maar ik doe een poging. Ten
eerste gebeurt er altijd iets net voor die ‘wij’. In haar stem klinkt een
nauwelijks waarneembaar ‘eu’. Ten tweede heeft ze een specifieke uitspraak van
die ‘wij’. De w van wij klinkt bijna als een v. Voor de kenners: ze maakt haar
w meer labiodentaal dan bilabiaal. (Zo zie je maar, die cursus fonetiek van ruim
dertig jaar geleden dient dan toch ergens voor.) Ten derde komt er steeds een
heel korte pauze tussen de ‘in’ en ‘Leuven’.
Het klinkt dus ongeveer zo: "Eu-vij komen aan in … Leuven.”
Elke keer hoor ik dus die mevrouw, of toch de stem van die
mevrouw. Ik heb me al vaak afgevraagd waar in de trein ze juist zit. Ik heb ook
al een speciale fact finding mission uitgevoerd, maar zonder resultaat.
Het is werkelijk fascinerend, maar die mevrouw moet een
enorme concentratie hebben, want het is alsof die boodschap elke dag exact
hetzelfde klinkt. Ongelooflijk.
En het gaat nog verder. Het is me al enkele keren overkomen,
’s morgens, terwijl ik stond te wachten op mijn trein naar Brussel dat de stem
die ik hoorde op het perron mij bijzonder vertrouwd leek. Zou de stem van die
mevrouw dezelfde stem kunnen zijn, dus van de mevrouw van de stem? Meer zelfs:
hoe komt het dat ook bij het omroepen ’s morgens ze erin slaagt zo
geconcentreerd te spreken dat ze elke dag dus ook weer exact hetzelfde lijkt te
klinken?
De hele kwestie bleef door mijn hoofd gaan. Ik wou toch
graag weten wie die mevrouw was, en hoe ze dat doet. Niet alleen elke dag die
boodschappen op dezelfde manier omroepen, maar ook haar laten we zeggen
omnipresentie: én in het station zijn ’s morgens, én dan weer net in de trein
die ik ’s avonds neem.
En, zoals steeds, heb ik ook dit probleem zuiver
wetenschappelijk aangepakt. Ik ben op zoek gegaan naar haar telefoonnummer. Ik
kan blijkbaar meedoen met Het Sterkste
Netwerk, een of ander flutprogramma op Een.
Mijn netwerk is dus uitgebreid, want na enkele gerichte telefoontjes naar de
juiste mensen had ik al het telefoonnummer van de mevrouw van de stem. An, zo
heet ze trouwens.
Als een man van de wereld deed ik mijn best om eerst een
fijn gesprek op gang te brengen, de betere social talk. We hadden het daarbij
ook nog over K3 zoekt K3, de glorieuze hernaamsverandering van Trix terug naar
Raider, en ook over vrouwen van ver boven de 80 die op een fuif aan het shaken
gaan op de dansvloer met een bewonderenswaardige volharding. (Van de vloer
gedanst worden door twee krasse oudjes, het is eens wat anders, en dat voor een
frisse en soepele jongeman als ikzelf.)
Maar goed, ik moest toch de kwestie van de stem in het
gesprek brengen. Ik vroeg haar dus hoe het nu eigenlijk juist zit.
Het werd even stil, en er volgde een ‘eu’. Toen zei ze: “Ik
moet je een geheim vertellen.”
Die woorden maakten me zenuwachtig. Altijd trouwens, als
iemand me zegt dat ze een geheim moet vertellen. Allerlei angstige gedachten
gingen door mijn hoofd. Zo vreesde ik dat ze me zou onthullen dat die stem van die
mevrouw in de trein een opgenomen stem van een mevrouw is. Iets als een
cassettebandje dat elke dag wordt afgedraaid of zo. Die boodschap zou op mij
het effect hebben gehad van iemand die me zou zeggen dat Sinterklaas niet
bestaat. (Kan er overigens geen VN-verbod komen op filmpjes van Antwerpse
politici die – godbetert! – in het Antwerps onnozele boodschappen verspreiden
over zwarte zwartepieten?) Het zou tot een trauma leiden dat een definitieve
kopstoot zou geven aan mijn psychische veerkracht.
Ze ging verder: “Ik weet dat het raar lijkt dat je me elke
dag opnieuw hoort, net in de trein die jij neemt, en dan ook nog eens op het
perron. Dat die stem altijd hetzelfde klinkt, dat is gewoon een kwestie van
concentratie. En oefening. Maar het is zo, ik moet het toegeven, dat ook ik een
netwerk heb, en dat heb ik ingeschakeld. Zo kwam ik in detail te weten wanneer
jij ’s morgens op het perron staat, en wanneer je weer naar huis gaat, en welke
trein je dan neemt. Ik moet toegeven dat er mensen zijn die minder voorspelbaar
zijn dan jij, maar goed. Ik plan mijn werkrooster dus zo dat ik net op het
juiste moment op de juiste plaats ben zodat jij mij kunt horen, telkens weer. Het
geheim is dus eigenlijk dat ik dit speciaal voor jou doe.”
Wat een mooi geheim, dacht ik. Het maakte me hevig verlegen.
Ik vroeg haar nog of ik niet iets zou kunnen terugroepen, zo in de trein. Dat blijkt
niet te gaan. Tegenvaller. Ze legde me nog uit dat dat met de televisie ook zo
is. Dat als je iets terug zegt tegen die mensen op het scherm, dat ze dat dan
niet horen. Tegenvaller. Er blijkt één uitzondering. Sinterklaas. Hij hoort je
wel. Maar die mevrouw van de stem van de mevrouw zal waarschijnlijk nooit Sinterklaas
worden. (Bij haar zou dat dan trouwens ‘vorden’ zijn.)
Ondertussen kan ik haar dus wel elke dag horen. Wat is het
leven mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten