Bellen

De man, vooraan op het podium, met zijn staartje, en al zijn ego’s.

De man, zijn toespraak, en het lichtjes ongemakkelijke gevoel dat hij verspreidt.

De discussie over de dessertjes, en cheese-as-a-service, en een dystopie.

Het gesprek, als was je al de hele tijd thuis.

De kunst van het netwerken.

Het veilige plekje in de trein.

De gebakken aardappeltjes, en was het nu vita bella of bella vita?

De ochtendstem.

De aarzeling, terwijl je je verhaal vertelt, of je wel of niet zult zeggen wat je denkt.

De familie, zo zeg je het.

En toch maar weer je boterhammetjes opeten.

De lichte allergie voor methodiekdwang.

Nadenken over het woord cisgender.

Na het hollen, het voorzitten van de vergadering, en terwijl nog vragen beantwoorden.

De rare droom.

De lege dag, met gewoon het lijstje dat je helemaal kunt afwerken.

De laatste twee afleveringen van het vierde seizoen.

Het warmomhulverlangen.

Het uitspreiden van de nota’s die je moet voorstellen tijdens de vergadering.

Iets met een onevenwicht.

Een gesprek onderweg met je nicht.

De zeer lichte angst dat je in de winkel weer een fles melk zult laten vallen.

Het herwerken van de tekst die je eerder al schreef en die je nu toch zult verzenden, en de kinderen.

Dromen van tabellen en fiches, en daar helemaal geen zin in hebben.

De lange en puntige nagels van de mevrouw aan het onthaal.

Het interview met de man die helemaal aan de andere kant van de wereld zit en zich verontschuldigt omdat hij dertig seconden te laat was.

Het filmpje van het interview, jouw stem, het stemverlangen.

De trosjes mensen op het perron, na de aankondiging van de aanrijding ergens op het spoor.

Het verhaal van iemand die je niet kent, die er misschien niet meer is, terwijl de ene na de andere vertraging op het scherm floept en mensen rusteloos heen en weer gaan.

De man die je de schoenen verkoopt en die er de vorige keer, enkele jaren geleden, ook was.

Binnenkomen bij het feestje en iemand die je zegt dat je er hip uitziet.

’s Nachts in bed in je hoofd een playlist maken van liedjes waarop je wel had kunnen dansen.

Het uitspreiden van de boodschappen op het aanrecht, als deel van het ritueel.

De mensen die zich tijdens de vergadering enigszins aanstellen op de chat, en de lichte vermoeidheid.

De jongeren in de trein, hoe ze roepen naar elkaar, en welke woorden ze gebruiken, en wat je zo bijleert.

De vriendin die je gaat bezoeken, en de twijfel over haar huisnummer, zoals steeds.

Een verhaal over relatie-as-a-service.

De mooiste plek, met de mooiste bomen.

Iets over de kinderen, iets over je leven, iets over de zin.

De schoenen die vanaf de eerste dag goed zitten.

De jongens die met elkaar dollen op het voetbalveldje.

Het meisje met het mooie haar dat bellen blaast en er daarna achteraan loopt. 

Hoe de hele wereld heel even alleen maar dat meisje is dat bellen blaast.