Tijdscheurtjes

Beelden in je herinnering en in het echt over elkaar laten schuiven, iemand telkens opnieuw herkennen.

Even tijd nodig hebben om jezelf ervan te overtuigen dat die droom maar een droom was.

Wat iemand tegen je zou kunnen zeggen, en hoe je dat dan zou herkennen.

Iemand missen, en niet goed weten hoe dat moet.

Hoe die actrice in die film wel honderd gezichten heeft, en je niet weet of je dat de vorige keer ook zag.

Falen, als vertrekpunt.

Hoe die stoel uitermate geschikt is om die krant te lezen, en hoe dat een geschenk is.

Waar het verdriet beweegt, kijken.

Een tekst aanraken.

Wie iemand voor je was, hoe het weg kan schuiven.

Dat je een verhaal mag vertellen aan die jonge mensen, naar je huid kijken, om de plek te zien.

Hoe zou je die pijn laten zien?

De dingen die komen in blokjes in je hoofd klaarzetten, alsof de tijd even niet mag ademen.

Tot het klaar is.

De vraag die je heel traag zou beantwoorden.

Als ze zou gesteld worden.

Naar de foto’s kijken, een verhaal zien.

Door de kamer lopen, de tijd zoeken.

Dat beeld over de overgave aan de golven.

Iets trilt in je.

Dat je hier bent, in dit nu.

Ze komen voorbij gewandeld, hoe ze naar elkaar kijken.

De stapel boeken herschikken, als een belofte.

Of je er mag zijn.

Dat kleine guitige meisje, dat je een kushandje gaf.

Je ziet haar dat ene liedje zingen, met dat mooie mineurakkoord als begin.

Dat ze zei dat ze zich veilig voelde, en wat dat deed.

De vaders en de moeders en de kinderen en je onvermogen.

Dat het aan jou is om dat te doen, altijd weer, zei ze.

Wat je tot hier bracht.

Die ene plant is terug naar je toe gekomen.

Je ziet een gesprek, dat zou kunnen.

Misschien is het ook gewoon angst.

Of je er bent, je weet het nooit.

Misschien is de nacht genoeg.