Misschien is er een moment.
Net dat ene moment dat je in de lucht stil hangt.
Even gewichtloos.
Tot de schommel weer in de beweging terugkeert.
Misschien verlang je naar dat moment.
Tussen twee seizoenen.
Alsof je daar dan zou kunnen zijn.
Ook al weet je.
Het moment kan zich niet losmaken van de tijd.
Voor en nu en na, ze zijn allemaal hier.
Iets in het kantelen maakt je verdrietig.
Telkens weer.
Misschien had je dagen moeten zitten, en kijken, om er beter te zijn.
In dat niet-moment.
En misschien was het goed, zoals het was.
Misschien heb je gevierd.
Toen je naar het verlangen keek.
En de rivier bij je bleef.
Misschien is dat moment, dat niet-moment, in je.
Wacht het op zien, gezien.
En wat je zou troosten.
Je zag de handen.
Je zag de plek.
Misschien mag het water.
Waar iemand je een verhaal vertelde.
En de dingen zich neerleggen.
En de tijd voor en nu en na is.
Misschien deed je genoeg.
Was het er al.
Iets in het kantelen maakt je moe.
Ook al wacht het rusten op je.
Om in dit hier te zijn, hoef je niet weg te gaan.
Wat nu nog daar lijkt, is al hier, misschien.
Het wacht.
Er is nog iets met de kinderen, denk je.
En de verhalen.
Je blijft, in dat verdwijnen, in dat terugkeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten