Tirade

Beste mevrouw god

Het is al weer een tijdje geleden dat ik u nog een brief stuurde. Ik ben u niet vergeten, maak u maar geen zorgen. Ik wil u ook niet storen met onbelangrijke dingen. Ik ben meestal wel behoorlijk gelukkig. En ik ben nog steeds een beetje overrompeld door de vele verjaardagswensen gisteren, en vandaag nog. Maakt me allemaal een beetje verlegen, eerlijk gezegd… Ik zou trouwens nooit zo dom zijn om aan god te vragen om gelukkig te worden. U heeft ons de vrijheid gegeven om het zelf uit te zoeken.

U zult ongetwijfeld een immens to do-lijstje hebben. Een van de belangrijkste punten op mijn immer expanderend lijstje is het herorganiseren van het lijstje. Daar zal wel een of ander woord voor bestaan in het jargon van blitse managers, maar dat interesseert me eigenlijk niet.

Maar er is toch een kwestie die ik u moet voorleggen, waarvoor ik als het ware een divine intervention vraag. Het gaat al dagen door mijn hoofd. Het blijft razen.

De vraag is of u zou willen overwegen om al die flippo’s die tijdens een concert met hun smartphone bezig zijn neer te bliksemen. Of iets in die aard. Het zou wel fijn als het op zo’n manier gebeurt dat het het concert verder niet stoort.

Ik maakte het nog eens mee voorbije maandag bij het ongelooflijk mooie concert van Joe Henry. Een intiem concert. (Onbegrijpelijk trouwens dat voor zo’n muzikant de zaal amper halfvol was, maar soit, dat is dan maar zo.) Als een concert goed is, is het op zich al ongeveer een sacraal gebeuren, op een of andere manier. Wie luistert naar de teksten van Joe Henry, wie ziet hoe hij speelt en hoe hij aanwezig is, zal dat alleen maar kunnen bevestigen. Het wonderlijke van muziek, en zeker bij een goed concert, is dat je een zeer intense aanwezigheid hebt van iets dat in het moment zelf verdwijnt. Muziek bestaat in de tijd, in het verglijden ervan. Een plaat kun je in principe telkens opnieuw draaien, maar een concert is uniek in het moment. Door aanwezig te zijn, door het eeuwige in het verdwijnende aan te raken, ben je erbij. En alleen zo kan het.

Maar om een of andere reden – volgens mij heeft de duivel zich ermee gemoeid – lijken veel flippo’s te denken dat je er alleen maar geweest bent als je de hele tijd foto’s maakt. Daar zit op zich al veel angst in. De uren en dagen na een concert probeer ik in mijn hoofd beelden weer op te roepen, maar ze verdwijnen. En zo hoort het ook. Dat er een echte fotograaf in de zaal is, die als taak heeft om foto’s te maken, dat is prima. Maar als je komt om te luisteren, om in je als het ware naakte kwetsbaarheid deel te worden van dat wat je overstijgt in het verglijden van de tijd, dan moet je ook gewoon luisteren. Uit respect voor de muzikant, uit respect voor de andere mensen die naast je zitten, uit respect voor jezelf, voor het aanvaarden van de angst.

Men zou kunnen zeggen dat het op zich misschien nog niet zo erg is als iemand in de loop van een concert snel even één foto maakt. Oké, nu ik weer een jaartje ouder ben, wil ik wel mild zijn. Misschien zijn het mensen die bezig zijn met het afkicken van hun verslaving. Maar dat je dus überflippo’s hebt die dan ook nog eens de hele tijd gewoon om de vijf minuten hun smartphone met dat MEGA en ULTRAWITTE scherm aanzetten om wat te swipen, en dat dan ook nog eens doen in zo’n achterlijke machohouding, onderuit geleund en met hun benen wijd open, daar zou toch minstens een of andere eeuwige verdoemenis voor moeten kunnen overwogen worden. Ik maak het tegenwoordig tijdens ongeveer elk concert mee, het is VRESELIJK (en dan ben ik nog erg beleefd).

Iemand zal zeggen dat ik een beetje geduld moet hebben met verslaafden. Ja, het zal wel, maar toch… Eigenlijk is het gewoon totaal respectloos, totaal egoïstisch en narcistisch. Zit zo’n flippoman op de eerste rij, in een intiem concert waar iedereen bijna de wonderlijke muzikant aan kan raken. Joe Henry staat daar op het podium zijn kwetsbare zelf te zijn, in breekbare liedjes met een grote intensiteit gebracht, heel erg intiem. Hij laat ons deel zijn aan dat moment. En dan zit zo’n vent op de eerste rij om de vijf minuten zijn smartphone (blijkbaar een soort verlengstuk van zijn piemel) boven te halen. Ik denk dan iets als: BLIJF DAN TOCH THUIS MAN, WAAROM KOM JE EIGENLIJK NAAR HIER? (Hebt u dat ook soms, dat u roept in uw eigen hoofd?)

Dus mijn vraag aan u is om daar iets aan te doen. Er moeten gerichte straffen mogelijk zijn. Ik dacht op weg naar huis na dat concert aan iets als: onmiddellijk naar de hel, en daar dan zeven jaar luisteren naar de al eeuwen durende afscheidstournee van Nana Mouskouri. Het leek me een goed plan. Tot ik een dag daarna in een artikel op Der Spiegel las dat Bob Dylan blijkbaar veel bewondering zou hebben voor Nana Mouskouri. Intern conflict in mijn hoofd, zoals u begrijpt. Zeven jaar The Spice Girls misschien? (Ik hoorde dat men in de overeenkomst voor de nieuwe reünie heeft laten opnemen dat ze vooral niet mogen zingen. Dus zeven jaar moeten luisteren naar hen, moet toch al een behoorlijke straf zijn. Ook voor de girls zelf waarschijnlijk. Grapje!)

Eigenlijk maakt het me niet uit hoe u het doet, maar doe er iets aan, als het even kan. Gerichte elektrische schokken in de stoelen geïntegreerd die mensen totaal verdoven voor de verdere duur van het concert, zou dat iets zijn? Een destructieve smartphonehackersaanval door de vliegende engelenbrigade die die toestellen totaal onklaar maakt? Een aanval van acute diarree die die mensen uit de zaal lokt, waarna ze twee uur op het toilet moeten blijven zitten? Een soort schimmel die ervoor zorgt dat zo’n vent op de eerste rij op zijn handen een laag groene zeep krijgt die er niet meer af gaat, waardoor zo’n smartphone meteen uit zijn handen glipt en dan hopelijk meteen TOTAAL VERKEERD neerkomt, waardoor die onherstelbaar beschadigd is? U heeft ongetwijfeld een gespecialiseerd handboek met subtiele doch effectieve straffen. U mag zich helemaal laten gaan, zou ik zeggen. Misschien is dat voor een god ook wel eens fijn, zo helemaal uit de bol gaan.

Ik dank u nu al voor al uw inspanningen. Misschien zal ik de resultaten nog niet merken tijdens het eerstvolgende concert dat ik zal bijwonen. Maar ik ben vol nederig vertrouwen.

Trouwens, aangezien u alomtegenwoordig bent, vond u dat concert ook zo schitterend? Vijf sterren, zou ik zeggen.

Ik hoop dat het verder goed gaat met u. Hopelijk gaat het goed met uw familie, en hopelijk is het ook voor u niet te moeilijk om de Tournée Minérale vol te houden. Hier valt dat ook goed mee.

Al het goede nog. En tot binnenkort weer.