Er is mysterie in dit kantelen.
Als even je adem inhouden.
Er is troost in dit kantelen.
Net dan wanneer de winter begint.
Openen de dagen zich, als jouw hand.
Heel even.
Ben je aanraakbaar.
Dans met mij, zou je willen zeggen.
Heel traag.
Verdwijn in mij, zou je willen zeggen.
Dan verdwijn ik in jou.
Uit handen.
Er is die stilte.
Even voor als na.
In dat ene moment.
Je huid fluistert.
Er is een terugkeer, uit het duister.
De koude neem je erbij.
Het licht zoekt jouw kieren.
Dans met mij, zou je willen zeggen.
Je bent onhandig in verlangen.
Maar dat vindt de rivier niet zo erg.
En wie jou zag, weet alles al.
Je ziet het beeld zo helder nu.
Er is iets met een buik.
En de wind zei iets.
Over een belofte.
Wat je achterlaat in de tijd.
Het gleed van je huid.
Straks zijn er knoppen en bloemen.
En eerst nog even de koude.
En nu is er alleen.
De dans.
In dit ondeelbaar moment.
Dat die beweging mag blijven.
Droom je.
Die grote adem.
Je buigt, in de dans.
En draait haar om haar as.
De nacht is al veranderd.
Je ademt.
Het mag.
5 opmerkingen:
Mooi!
Dankjewel Sandra voor je mooie reactie.
Vindt het ontzettend mooi hoe je naast die analytische geest die je inje dagelijks engagement neerzet, ruimte houdt voor spirituele fijngevoeligheid die ons ook raakt, beroerd, inspireert en transformeert.
Veel plezier met het oppikken van deze kantelende tijdsgeest en het verder te laten doordringen in je verdere engagementen...
Oeps, blijkbaar komt er mijn naam niet bij.
Dit en vorig bericht door Wilfried
Dankjewel Wilfried voor die mooie woorden, ze ontroeren me diep. Mooie dagen nog.
Een reactie posten