23 december 2019

Trapvrees (en een pakje)

Het pakje dus.

Het pakje is gearriveerd.

Het werd onder ruime belangstelling naar boven gebracht, en daarna met een escorte naar het station.

Wat was er echt gebeurd met het pakje? Waarom was het enkele keren bijna of zogezegd helemaal geleverd, terwijl er van de veronderstelde aanwezigheid van dat pakje geen spoor te vinden was?

De officiële verklaring is dat het toevallig verkeerd ingescand werd.

Maar, zoals gezegd, de onthaalmevrouwen waren niet helemaal overtuigd door die verklaring. Zij zijn vrouwen van de wereld. Been there, done that. Ze hebben alles al gezien. Ze zijn volstrekt niet onder de indruk van verondersteld protocol of flauwe excuses.

Er is bijgevolg een diepgaand onderzoek ingesteld door het research team van de FRDO (= Federal Reserve Department Office). Het research team is een hooggespecialiseerde unit die ook regelmatig voor buitenlandse missies wordt ingezet, onder meer in Noord-Korea. Met succes telkens.

Via satellietbeelden werden alle bewegingen van het bewuste pakje volledig geanalyseerd en daarna uitgezet op een kaart, met van die gekleurde prikkertjes en touw. Vervolgens werden alle betrokkenen van de hele waardeketen van de verplaatsing van het pakje geïdentificeerd, gescreend en vervolgens ondervraagd. De resultaten werden verwerkt in een speciaal schriftje (met van die ringetjes opzij) en dat met een vulpen met zwarte inkt.

Omwille van de GDPR-regels kunnen sommige persoonlijke details niet onthuld worden. We hebben onder meer ontdekt dat er in het distributiecentrum van het bewuste koeriersbedrijf best wel wat mensen zijn die eigenlijk stiekem verliefd zijn op iemand die drie rijen verder tegen de klok aan het werken is. Rond de kerst veranderen veel burgers in volbloed consumenten, waardoor de druk op deze mensen nog hoger wordt. In normale periodes hopen ze toch af en toe iets liefs naar elkaar te kunnen roepen, of toevallig een smachtend briefje te laten aankomen dat tot een vliegertje is gevouwen en hopelijk bij de juiste persoon terecht zal komen. De schaarse bloosmomenten worden net voor de kerst echter nog schaarser.

En voor de mannen en vrouwen die die pakjes met de bestelwagen moeten afleveren is het ook een echte hel. Ze wurmen zich door het verkeer, doen hun best om zoveel mogelijk pakjes af te leveren, om bij hun terugkeer te merken dat er nog meer staan te wachten. En ondertussen beseffen ze dat ze zelf nog geen tijd hebben gehad om het kerstcadeautje te zoeken voor hun kinderen.

Wat gebeurde er echter met het bewuste pakje? De koerier, laten we hem KD noemen, was – zo werd ontdekt door het research team – wel degelijk enkele keren tot aan het adres van bestemming geraakt. Hij was evenwel niet binnen gegaan, al had hij het geprobeerd. Het adres van bestemming is in het echt een redelijk gigantisch, enigszins oversized gebouw. De wat rare lichtanimatie die je er in de winter op kunt zien bewegen verandert daar niet zoveel aan. Het gebouw herbergt naast de FRDO nog heel wat andere diensten en kantoren van officiële gezagsdragers. Dat gezag wordt gedragen in intelligente liften.

Maar het gebouw heeft ook een behoorlijk imposante trap. Tijdens de vele manifestaties die er doorheen het jaar passeren doet die altijd goed dienst. Een trap is maar een trap, denken vele mensen. Welnu, dat is niet zo. Sommige mensen hebben trapvrees, ook wel eens climacofobie of bathmofobie genoemd. En de heer KD krijgt soms, in periodes van grote stress, last van trapvrees. In lichte paniek en protohyperventilatie had hij waarschijnlijk het pakje gescand als zijnde afgeleverd. In werkelijkheid had hij daar drie maal gestaan onderaan die grote trappen. Streng op zichzelf inpratend, maar zonder resultaat. Zijn hele lichaam blokkeerde telkens opnieuw. KD is een geweldige man, een heel zorgzame papa en een door iedereen geliefde collega die graag mensen gelukkig maakt. Maar soms verstoort een trap alles. Hij kan er niets aan doen.

Mensen met spreekangst krijgen wel eens de raad dat ze zich hun publiek naakt moeten voorstellen. Naargelang het publiek kan dat een erg behulpzame techniek zijn. Bij een trap moet je een andere techniek gebruiken, meer iets in de sfeer van mindfulness. KD had dat ook ontdekt nadat hij in het weekend had zitten surfen. Je probeert je de trap voor te stellen als een reeks ontvangende treden. Daardoor gaat de adem terug een beetje in zichzelf liggen. En wat hem echt had geholpen waren de ondersteunende woorden van een andere klant. In zijn bestelwagen doorkruist KD het ganse land. En zo was hij, toch best wel ver weg van de hoofdstad, bij Victoria aangekomen, in haar B&B. Ze had hem een kopje versterkende thee en een citroentaartje aangeboden, waardoor hij even op zijn effen kon komen. Hij vertelde over het pakje dat daar eigenlijk al dagen lag te jeuken in zijn bestelwagen. En zij vroeg de naam van de bestemmeling. Met een brede glimlach vertelde Victoria honderduit over de band die ze met de man op het etiket heeft. Ze noemen dat tegenwoordig wel eens storytelling, maar een mooi verhaal kan je vervullen en weer vertrouwen geven in de dingen.

En zo stapte KD, denkend aan ontvangende treden en aan de verhalen over de man op het etiket, vanmiddag zonder angst of gebibber rustig de grote trap op. Binnen in de grote hal werd hij onmiddellijk vriendelijk opgevangen door iemand van het research team, onder goedkeurend geknik van de onthaalmevrouwen en de veiligheidsmeneren. KD was zo trots op wat hij gedaan had. In zijn hoofd had hij al een geweldig verhaal klaar om aan zijn dochters te vertellen.

En zo is een eerste deel van de reis van het pakje goed en wel achter de rug.

Geen opmerkingen: