Een lege plek schrijven

Hoe zou je een lege plek kunnen schrijven?

Er is een verlangen, in je lichaam, dat je kunt zien. Als een lege plek, die je zou kunnen betasten. Het is een volle leegte.

Dat wat daar is, hoe zou je dat schrijven?

Dat schrijven, de woorden zouden verdwijnen bij het aanraken. Wat ze zouden zeggen, in hun verdwijnen, over de aanwezigheid daar.

(Je legt alle vragen die op je wachten nog even daar, opzij, naast de plek. Ze zijn niet voor nu, ze zijn voor morgen. Ze wachten wel even, ze zullen dat niet erg vinden. Het heeft iets met je huid te maken.)

Er is een hier, in die plek.

Misschien zou je daar aanraakbaar zijn, in iets dat niets vraagt. Je weet het niet. In dat hier.

Een lege plek schrijven. Alsof elk woord zichzelf zou laten verdwijnen. En dat die afdruk in de leegte een niets omhult. In zachte warmte.

(Je hoorde iets over een glimlach in de aanwezigheid, en hoe je die altijd al was.)

Zou iets je kunnen koesteren, je kunnen wiegen, in die leegte? Zou het je kunnen helen? 

Hoe schrijf je gewichtloosheid? Hoe een huid waarin geen woorden geschreven staan? Als een herinnering die je aan jezelf kunt toevoegen.

Misschien is dat de plek.

Maar hoe schrijf je ze?

(Misschien zijn we ook met elkaar omtrekkende bewegingen. Misschien is het niet anders.)

Hoe zou je de leegte kunnen dansen? Het is misschien dezelfde vraag, of niet.

Het is wel ergens, het is geen nergens.

Hoe zou je weten waar die lege plek weer overgaat in het andere? En waar ze begint?

Hoe zou je ze schrijven, zonder erover te schrijven?

(Misschien heeft liefde iets met een nulpunt te maken. Misschien is dat een verlangen dat bij je zou kunnen blijven, dat je niet uit elkaar trekt.)

(Misschien zou het even, zou het.)

Hoe zou je een lege plek kunnen schrijven zonder een vraag te stellen?

En alles wat je niet weet.

Misschien is het zo genoeg.

En.