Het is stil

Het is stil buiten. Zo stil. Even waren er de klokken, daarna werd het weer stil.

Er zijn zoveel verhalen, ongetwijfeld, ergens daar in de nacht.

Misschien zijn er mensen onderweg, misschien voelen mensen zich alleen terwijl ze samen zijn, misschien maken mensen een plekje voor zichzelf.

Je bent blij voor hen. Zij die de warmte vinden bij elkaar. Het is zo mooi. Het is iets van het licht.

Je denkt aan hen. Zij die net iemand verloren, die afwezigheid voelen. Zij die alleen kunnen denken aan wat warm zou kunnen zijn.

Het is stil in het huis. Je bent omringd door verhalen. En het is goed zo.

Soms heb je een beetje last van het lawaai, in de weken die aan dit moment voorafgaan. Er is iets kleins en breekbaars in dit moment van het kantelen, van de geboorte van het licht. Soms verdwijnt het in het lawaai.

Soms wil je alleen in je kleine hoekje van de kamer zijn, naast de lichtjes, luisterend naar de stilte. Een beetje uit de buurt van het onophoudelijk lawaai van hoe samen je zou moeten zijn, hoe samen iedereen is, hoe niet iedereen je waarschijnlijk bent. Het is niet zo erg. Het is fijn voor de anderen, en je bent echt blij voor hen. Heel soms denkt een stukje van je dat je gefaald hebt, daarna gaat het weer over. En kijk je naar de stilte, ze is aanwezigheid.

Er was Bach in het huis, terwijl je het een klein beetje weer in orde bracht. De planten fluisterden je iets in het oor.

In het oude huis vroeger. Zingen in de mis, het had iets. De muziek was mooi. Het licht leek een beetje te trillen. Er was ruimte in die grote volle kerk. Weer thuis. Om een of andere reden hield je er niet van als alle rolluiken dicht waren. Het was zo dicht, denk je nu. (Nu heb je gordijnen waar het licht doorheen kan, stel je vast.)

(Misschien zijn er al zoveel mensen die zich vervelen, die hopen dat het snel weer voorbij zal zijn. Ergens in de verhalen.)

(Je hebt gezien dat een van de straatlampen stuk is. Net nu. Je geeft het door, het is niet onopgemerkt voorbij gegaan.)

Misschien weet je niet helemaal zeker wie je zou moeten zijn. Je houdt ervan om bij anderen te zijn, bij je familie, bij wie je dierbaar is. Kijken en luisteren, voelen dat je iets deelt. Misschien zijn zij blij dat jij er bent. Je weet alleen niet zo goed wat de feestversie van jou zou moeten zijn. En misschien is ook dat niet erg.

Het heeft iets wonderlijks, dat je alleen bent met de woorden. (En met Bach.) Daarbuiten is het stil. Er zijn veel verhalen daar, ze laten zich vermoeden.

Het is.