Water

Er is iets aan het leven na de ziekte dat soms moeilijk uit te leggen is. Het duurt zelfs lang eer je het zelf begrijpt. Het lichaam is anders geworden. Bij mij is het de buik. Er is in die buik ingegrepen. Hoewel er objectief gezien na de operaties minder buik over is, heb ik er meer buik voor terug gekregen. De buik is niet anoniem meer, maar aanwezig. Met een eigen karakter. En een eigen logica.

Met mijn buik van na de kanker heb ik een innige relatie. Hij heeft me ook voldoende duidelijk gemaakt dat hij niet van plan was weg te gaan. Ik ben tot levenslange trouw verplicht. Op de goede dagen zijn we partners, op de slechte zijn we erger dan een koppel dat uitgepraat is. Maar je kunt niet zonder elkaar.

Het heeft jaren geduurd eer ik begreep hoe mijn buik beweegt in het landschap van mijn lichaam zoals het nu is. Rugpijn vond ik nooit zo moeilijk te begrijpen. Ik wist en weet wanneer ze heviger wordt, en welke oorzaak tot welk resultaat leidt. Met mijn buik was dat maar in zeer beperkte mate. Het maakte me soms bang, gaf me soms het gevoel dat ik ook in mijn lichaam niet meer thuis was.

Maar stilaan kwam het inzicht. Wat begon met allerlei trucjes en rituelen werd een soort minutieuze grammatica. Naarmate ik die beter leerde kennen, durfde ik me verder in het vreemde wagen, zoals je je ook langzaam in een vreemde taal leert te bewegen. De dingen die ik wel en niet doe, de manier en de volgorde, de effecten en de onzekerheden. De mate waarin het moeilijk uit te leggen is aan anderen, en ondertussen de mate waarin dat me niet meer zo kan schelen.

Ik leerde, soms met alle groeipijnen die erbij horen, dat het lichaam van deze buik een ritme heeft dat ik niet te veel mag verstoren. En om goed te kunnen bewegen via steeds groter wordende cirkels moet ik weten waar de thuisplek is waar ik steeds naartoe kan om terug bij dat ritme aan te sluiten.

De voorbije dagen merkte ik weer hoe een verstoring van wat normaal lijkt door de ogen van mijn buik wordt ervaren. Twee nachten geleden moest ik ’s nachts opstaan. Mijn buik protesteerde op zijn manier voor een dag die niet goed verlopen was. Terwijl ik nog even mijn handen stond te wassen sprong achter mij een buis langs waar het water naar mijn douche gaat. Ik kreeg de toevoerkranen niet in beweging waardoor er niets anders opzat dan de hoofdkraan in de kelder af te gaan sluiten. Ondertussen stond de badkamer zowat onder water.

Vandaag is de eerste herstelling uitgevoerd, ik heb weer water. De douche herstellen of vervangen is voor later. Maar de tijd tussen nu en die nacht was op een bepaalde manier erg ontregelend. Dat heeft natuurlijk veel te maken met het wegvallen van iets wat we als een vanzelfsprekend comfort zijn gaan beschouwen. Stromend water op simpele wijze, in koude en warme variant. Je leven organiseren met enkele emmers water die je elders gaat halen is zeer didactisch. Al is het maar om te zien hoeveel water je gebruikt, ook al denk je dat je zeer zuinig bent.

Het heeft ook veel te maken ongetwijfeld met mijn angst voor dingen die stuk gaan. In het huis van mijn dromen zouden de dingen nooit stuk gaan. Alles zou altijd ongeschonden blijven. Geen blijk geven van wat de essentie is van de dingen, namelijk dat ze niet ongeschonden blijven.

Maar het was ook mijn buik. Er is een leven dat de anderen niet zien. Daar verbind ik de eindjes met elkaar. Daar voel ik de dankbaarheid of de wrevel van mijn buik voor het al dan niet bewegen in het ritme. Gisteren besefte ik ineens weer hoezeer ik om daar goed mee om te gaan een aantal dingen nodig heb. Een ervan is voldoende lege plekken, voldoende alleen kunnen zijn. Maar ook het gevoel te kunnen vertrouwen op dingen als water bleek meer bepalend dan ik soms besef. Een dag of twee geen stromend water hebben is op zich gewoon een beetje vervelend, en op te lossen door wat creativiteit. Maar het zorgde ook voor een gevoel van onveilig en ontheemd zijn dat zich in mijn buik en zo ook in de rest van mij nestelde.

Nadat de loodgieter weg was, nam ik de trein naar het werk. Mijn buik kwam van ver terug, zo leek het wel. Bijna als een kind dat bang is van het onweer en heel voorzichtig buiten gaat kijken nadat de laatste donder al ver weg is.

Terug thuis vanavond heb ik het water gestreeld dat uit de kranen kwam. Een tijdje geen douche is niet zo erg. Jezelf traag wassen met een mooi teiltje met zacht warm water is ook mooi. Binnen een dag of twee zal mijn buik weer bewegen alsof er niets gebeurd is.