Nuttig

Het kiezen van een boek. Weinig andere dingen kunnen zo verstorend zijn. Het kan goed gaan. Meteen al. Je beweegt tussen de boeken. Ze laten zich door jou voorzichtig betasten. Je kijkt en weet het als je daar bent waar je moet zijn. Dat boek heeft jou gekozen. Misschien moet je nog kiezen tussen twee, maar dat wil dan hoogstens zeggen dat je het andere genot even laat wachten terwijl je voor het ene kiest. Daar is mee te leven. Soms duurt het iets langer, en moet je zelf ter plekke een tweede indruk organiseren. Als na een goed gesprek. En soms lukt het niet. Dan weet je dat je een kater zult krijgen als je toch een van de uitgestalde boeken zult nemen. En toch verlang je naar dat boek dat daar ergens moet zijn. Het maakt je onrustig. Je kunt van boekenwinkel naar boekenwinkel gaan. En het lijkt niet te lukken. Verweesd beweeg je door de stad. Afgesneden van die geliefde die je nog niet kent. Soms gaat het pas over als je toch dat ene boek kiest dat je al zo vaak vast nam. Je kwam er telkens terug bij terecht, en je wilde telkens weer weg. Je wilde iets niet weten. En pas als je verloren bent in dat boek weet je dat je van die weg niet had kunnen afwijken. Pas daarna kun je weer andere boeken zoeken, zullen zij voor jou verschijnen. Soms gaat het niet over, en moet je nog een tijd ronddolen.

Het duurt lang eer het lichaam zichzelf loslaat. Er is te veel opgespaard. Te veel niet beantwoord. Zodra je stopt met steeds maar doorgaan moet je die stations nog even passeren. Achteruit rijdend. Er is geen binnenweg.

Een lege dag is wat je al zo lang wilde. En toch ga je ordenen. Minstens enkele nuttige dingen. Voor het plezier mag beginnen. Je onderhandelt met jezelf. Is het zo genoeg voor vandaag?

Traag door de stad bewegen, of stilzitten, enkel om te kijken. Hoeveel varianten van rechtop lopen zijn er. Hoeveel lichaamsevenwichten zijn er denkbaar. Waar zijn de gradaties van gezien worden en zomaar voorbij gaan. Hoeveel verhalen zijn er te vermoeden. Wat laat zich zien en wat niet. De schoonheid verrast je telkens weer. Ergens tussen verwarring en troost. Waarna het gemakkelijker is weer terug te keren.

Op de plaat van de Amerikaanse zangeres staat een dichtregel van haar vader. “You do not know what wars are going on down there/ where the spirit meets the bone” Je weet het niet. Je zou het kunnen weten. Het voordeel van niet bewegen, van niet verdwijnen in de anderen of van wat moet gebeuren. Het laat zich even zien. Heel even zie je de rust en het gevoel eindelijk daar aangekomen te zijn waar je moest zijn. Heel even zie je dat het binnen tastbereik is. En heel even zie je een onvermoed diep verdriet. In diezelfde oorlog. Het is te weten. Waarschijnlijk komt de vrede pas daarna. Dat zal wel de wijsheid van het lichaam zijn.

Er is een tijd voor de dingen. De dingen schikken is het leven schikken. Wanneer je te lang wacht moet je er ook tegen kunnen dat de dingen je terecht wijzen. Ook al zijn er goede excuses voor de te late lege tijd. Ook al kies je ervoor om het schikken van het leven gedoseerd aan te gaan. De dag voor het liefdevol schoonmaken en plaatsen van stoelen en een tafel in de tuin had er al moeten zijn, maar was er niet geweest. Het lichaam liet zich zelfs nu nog moeilijk overtuigen. Maar alles gebeurde zoals het moest. Waarschijnlijk dus ook die tijdelijk gebroken rug na het goed zetten van de tafel. Misschien is overgave aan de tijd wel het beste. Ook voor pijn is er een tijd.

Ook dromen nemen hun tijd. Na te weinig of niets komt eerst heel veel en heel druk voor de wind gaat liggen. Er zijn eerst varianten van een kramp nodig voor ook de zee rustig wordt.

Langzaam spreidt het landschap zich uit. Je moet erop wachten. Het laat zich niet kneden. Het heeft zichzelf al veel eerder gevonden. Als je lang genoeg wacht kun je zo liggen dat je elke glooiing volgt. Onmerkbaar. Onzienbaar. Je zou het landschap kunnen worden.