30 december 2011

Een geluid

Je had misschien stiekem gehoopt dat na de kerstkooporgie alle straten verlaten zouden zijn. Je zou kunnen ronddolen in de grote leegte. Het is niet zo. Er zijn nog steeds erg veel mensen onderweg. Snel wil je weer weg, naar waar het stil is.

Op weg naar het station moet je nog drie dingen doen. Zoals steeds heb je veel te veel tijd gerekend, en sta je een half uur te vroeg op het perron. Dan maar even gaan zitten om de krant nog verder te lezen. De bank is van een soort metaal gemaakt denk je. In elk geval een materiaal dat zo snel mogelijk tot zo koud mogelijke billen leidt. De koude is van plan je hele lichaam definitief in te nemen, zo lijkt het wel. De trein komt net op tijd aan.

De bus rijdt door wat al donker is, op weg naar een station. Je ziet de dingen voorbij schuiven. Drie straten verder, weg van deze steenweg, woont een vriendin. Je zwaait heel even. Niemand heeft het gezien. Zij heeft het waarschijnlijk ook niet gemerkt, hoewel ze drie dagen later belt. Veel mensen zijn onderweg. Ergens naartoe.

De warmte verspreidt zich, en beweegt zelfs mee in de zetel. (Misschien zou het inderdaad wel een kleine dans kunnen zijn.) De film op het scherm neemt je helemaal mee. Hij brengt je nog even naar een andere film, die nog steeds zoveel herinneringen bewaart, en dat altijd zal doen. Dans, dans, anders ben je verloren. Je moet alleen maar kijken om die zin te begrijpen. Het is er allemaal, alles wat voorbij de woorden is. Onvermogen, pijn, aantrekking, en zoveel verlangen. De bewegingen zijn, ze zeggen niets over, ze zijn. En dat is de troost. Er zijn de verhalen, van zij die bewegen in die bewegingen. Ze zeggen iets over noodzakelijkheid. Over alleen maar dit, er kan alleen maar dit zijn, dat zeggen ze. Het maakt je stil, je kunt alleen even het hoofd buigen.

Je loopt door de gang. En daar is het geluid weer. Het geluid van een baby. Je blijft heel even voor de deur staan. Je zou hier nog een hele tijd willen blijven staan, maar je durft het niet. Alleen om het geluid te horen, en wat het met je doet. Gelukkig regent het buiten.

In je dromen zou je lichaam soepel en zacht worden. Dat was het plan, dacht je toch. De nachten zouden alles herstellen, ze zouden een daad van genade zijn. Je zou helemaal uitgedeukt door de kamer kunnen schrijden. Alsof je alleen maar beweging zou kunnen zijn, zonder die zwaartekracht. Dat was toch wat je gedroomd had.

Je hebt het al op alle manieren geprobeerd, het fietsen over dat stuk kasseien. Traag, iets sneller, snel. Recht of zigzag. In kleinere of grotere versnelling. Zittend of zwevend boven het zadel. Het maakt allemaal niets uit. Dit moet een plek van boetedoening zijn. Al weet je niet voor welke zonde.

Je hebt een boekenbon gekregen van die winkel. Je moet dus naar die winkel. Je komt niet graag in die winkel. Maar je neemt je voor dat van je af te laten glijden, en je enkel te concentreren op enkele mooie boeken die zich hopelijk toch in die winkel zouden kunnen bevinden. Je merkt het echter al na twee minuten. Wat een vreselijke winkel. Het is een winkel die pijn doet, om een of andere reden. Elke minuut maakt je meer verdrietig en leeg. Na lang zoeken heb je toch iets gevonden. Je hoopt nog even dat de verkoopster als compensatie voor dit alles een duizelingwekkend mooie stem of zo zal hebben, iets dat je even zou kunnen doen dromen, het maakt niet uit wat. Maar het mag niet zo zijn, zo lijkt het. Uitgeput kom je de winkel weer uit. Thuis zul je zo snel mogelijk alle etiketjes van de boeken verwijderen, zodat niets nog aan die plek kan herinneren.

Je had nog een ding op je werklijstje voor het oude jaar staan. Je sleept je er een beetje door, maar het voelt toch goed dat je alles wat je wilde doen ook hebt gedaan. Je krijgt niet genoeg van dat gevoel, en leest nog snel het boek uit waarin je deze week begonnen was. Af, klaar, uit. Het is alsof er iets gelukt is vandaag.

Ergens knaagt een onrust. Misschien kan ze geheeld worden. Misschien ook niet. Je weet niet of je het antwoord wel wilt weten.

Terwijl je staat af te wassen, fietsen mensen voorbij. Ze kijken naar binnen. Waarom voelt dit veilig? Je ziet ze graag voorbij fietsen. Je staat hier graag, terwijl het buiten donker is. Je denkt aan iets.

2 opmerkingen:

http://uvi.skynetblogs.be/ zei

"Veel mensen zijn onderweg. Ergens naartoe."

Van station naar station.
Zo lees ik hier je leven, Jan.

En als ik zou passeren, zou ik naar binnen kijken, beetje voyeur, maar vooral om je te groeten.

En als het zo miezerig kou niet was,
dan zou ik zelfs even mijn hoed oplichten en lichtjes buigen ...

Ik wens je vooral gezondheid, Jan,
voldoende geld om ervan te genieten en dan (en dat is puur egoïsme van mezelf): woorden, woorden ...

.

Jan Mertens zei

Bedankt voor je heel mooie wensen Uvi, en ik wens ook voor jou alle goede dingen.