The Ghost of Electricity

Soms stap je naar de platenkast en weet je dat je dat ene nummer wilt horen. Waarom weet je niet. Je weet zelfs misschien wel niet helemaal waar het eigenlijk over gaat. Al is er wel een vermoeden, maar dat besef je pas later.

Je hoort anderen praten over jouw stem. Ze hoorden ze toen en toen. Weinig dingen zijn zo dichtbij als je eigen stem. En toch zijn er weinig dingen die zo onherkenbaar zijn. Misschien ben je wel één intieme vreemde en is dat beter zo.

Je hoort die versie en daarna een andere en dan nog een andere. Andere etappes van dezelfde stem. Zou er verzoening zijn ooit?

Omringd door stemmen in een trein die gemaakt is om grenzen te overschrijden. Geruisloos. Je kunt niet zien waar de grens juist is. Wel waar ze bijna is. Er lijken meer talen dan stemmen te zijn, rondom deze plek. Stemmen die in een gesprek bewegen tussen drie talen. Zijn er sleutelwoorden die voor de overgang zorgen? Zijn er codes die maken dat het tijd is om van het ene naar het andere domein over te stappen? Hoe mooi het is dat niet te weten. Alleen gissen. Stemmen die zich oefenen in verschillende registers. Stemmen die zich niet laten aflezen aan gezichten die binnen komen wandelen. Laat deze trein eeuwig rijden. Altijd op en neer.

’s Nachts wakker liggen en niet willen weten hoe laat het is. Gesprekken bewegen door de straat. Stemmen bewegen door het hoofd. Het lichaam moet wachten tot de stemmen wegtrekken. Het licht begint te komen en maakt aarzelend een einde aan dit niemandsland. De zee zoeken in een buik, en daarna komt het wel als het tijd is.

Vraag me niets. Dat zou je willen vragen. Laat me gewoon kijken. Zo lang het duurt. Laat alleen het terugtrekkende water aarzelend het strand opkomen. Spreek zo zacht als alleen deze plek kan verdragen. Woord voor woord.

Soms is het genoeg om alleen in de ruimte te zijn. En soms ineens niet. Het duurt maar even voor het weer wegebt.

Mensen verdwijnen in verhalen die nog niet verteld of herhaald zijn. Tot ze weer opduiken. Terwijl de woorden rustig hun weg zoeken hoor je hen opgelucht ademhalen. Even zijn ze hier. Voor het weer tijd wordt om te wachten op een volgend moment.

Soms zoek je geluiden, soms zoek je beelden die een stem moeten oproepen, ergens onder je huid. Je kunt ze zien bewegen. Je weet hoe ze zal klinken. Het is alleen uitkijken naar wat die kier zou kunnen doen bewegen.

Sommige stemmen heb je lang niet meer gehoord. Je weet nooit helemaal zeker of je ze wel zult herkennen als ze er weer zijn. Misschien is het een geloofskwestie.

Handen hebben ook een stem. Je moet alleen maar kijken om het te zien. De verschillende seizoenen van een hand schuiven in elkaar. Je weet niet waar het ene eindigt en waar het andere begint.

Misschien zou er een stem moeten zijn die zegt dat alles goed is. Die zegt wanneer de week voorbij is en wanneer het tijd is om al die dagen achter je te laten. Die zegt dat je veilig aan de andere kant van de nacht zult komen en dat het dan allemaal weer nieuw is. Die zegt dat alles wat moet gebeuren, wat moet veranderen en wat moet blijven, goed zal zijn.

En je vraagt je nog steeds af waarom die muziek jou zocht. Het is die stem, dat uur op de dag van die stem, die maakt dat je de woorden ineens voor je ziet. En zo is het goed.