11 april 2010

Motherland



Je hoorde vertellen over een oud lied. Je hoorde het voor het eerst in een trage driekwartsmaat. En het was alsof het de tijd kon bezweren. Alsof je erin kon verdwijnen. Zoals Ophelia die op het water dreef, in een wit gewaad. Alleen zou je kunnen terugkeren.

Was het altijd oud geweest, of was het gewoon onthuld. Bevrijd van de aarde, of enkel even geleend.

Je adem zoekt het lied waarin je thuis zou kunnen komen. Als in een schoot.

En je betast de seizoenen. Je hebt ze gezien, ergens onderweg.

Je hoorde vertellen over het thuiskomen. Of heb je het gedroomd. Iemand zei iets over die plek op het strand waar het hier overloopt in de droom. En je zou niet weten waar hier en waar daar is.

Misschien is het minder erg om in het grensgebied te blijven. Misschien is dat de plek.

De lijnen in je hand. Iemand zei iets over een landkaart, maar zo is het niet. Ze laten telkens een indruk na. Het is daar dat je moet kijken.

Misschien zou je zelfs de weg kunnen verliezen. Om beter te vinden waar je naartoe moest.

Je hoorde vertellen over wat eenzaam blijft. En wat je achter moet laten.

En toch. Dat zei iemand. De rivier is hier. Net als het verhaal.

Je hoort het lied nog steeds. Het verlaat je niet. Niet meer.

Misschien moet je de dingen leeg maken. Ze ontdoen van een verlangen, om een ander over te houden.

Je hoorde vertellen over wat al geweten was. Over de dingen die terugkomen. Over wat een ander zag, en jij nog niet.

Misschien is Isis wel de hele tijd bij je geweest. Zonder dat je het wist. Zonder dat je het wilde weten. Ze was al in je woorden.

Hoe dicht kun je komen. Hoe dicht kun je laten komen.

Er is ook nog het verhaal van de nacht. En wat je enkel dan zou kunnen zien.

Je hoorde vertellen over wat er in de ogen te zien was. Het zou ontkend worden, dat valt te vermoeden. In die talen. Maar het was gezien.

En zo kon het een weg zoeken naar een droom. Daar aan de rand, waar het water beweegt. Om nadien weer terug te keren in wat verteld wordt over een droom.

Iets over genoeg. Dat zei iemand. En over niet weten. Dat was een ander.

Er is iets verborgen in die buik. Het houdt zich vast. Soms toch. Het komt en gaat. Of zou het misschien toch telkens een beetje meer gaan.

Je hoorde vertellen over een oud lied. Hoe het langzaam in je huid sijpelt. En je vult met waar je altijd al wilde zijn.

1 opmerking:

Tricky zei

wat zingt ze prachtig hé...