Verlangen naar. Het schrijven van een stukje. Dit stukje, om te beginnen. Hoe je enkele dagen denkt: ik wil naar een stukje, ik wil daar zijn, op die plek in mezelf. Dingen die dan toch tussen jou en dat stukje in komen te staan. Terwijl je hoopte, om alleen in die zachte woorden te zijn, je daar neer te leggen. Maar het loopt anders. En je lichaam blokkeert, uit alleen nog weerstand. Maar je kunt niet anders, je kunt niet naar die woorden. Je moet blijven bij de andere woorden. Die bewegen anders. Die komen anders uit je handen. Het is moeilijker om die woorden aan te raken. Maar die woorden waar je naartoe zou willen gaan. Je kunt voelen hoe zacht ze zijn, hoe voorzichtig ze naast elkaar liggen. En je lichaam weet dat. Het beweegt mee, met de woorden van een stukje. Het wordt zachter, het zou bijna aan te raken zijn.
Verlangen naar. Iets met veilig. Soms schiet je lichaam in verdediging, of zoiets. Het raast door je heen. Enigszins onverwacht. Je kijkt toe, observeert wat er gebeurt. En je kunt alleen wachten. En op die momenten, het is allemaal klein en nauwelijks waarneembaar voor anderen misschien en niet zo belangrijk en helemaal niet wereldschokkend, zou je jezelf ergens in een hoek in een lege kamer kunnen zien zitten. Niet wetend of je veilig bent voor de storm. En je kunt bijna zien hoe het zou zijn, in een andere kamer, als die er zou zijn geweest. En hoe je lichaam dan zou aanvoelen. Je zou het misschien bijna kunnen vermoeden, als dat zou mogen.
Verlangen naar. Die kleuren in je droom. Een merkwaardige droom. Je bent ergens in een stadje, je weet niet waar. Je zult er allerlei bekende mensen tegenkomen. Iemand staat te roepen tegen haar ex, die achterin een auto zit. Het is een auto in auberginekleur. Een soort oldtimer. Je kent haar. Iemand staat ineens voor je en ontbloot haar zwangere buik. Je kijkt op, en ziet haar lachen. Je kent haar. En alles in felle kleuren. Zoals in die film van Almodóvar die je voorbije zondag zag. Het viel je weer op, die kleuren. En in je droom is alles in die kleuren. Later vraag je je af: zal ik het aan haar en haar zeggen dat ze in mijn droom waren, zou dat niet onbeleefd zijn of zo? Je doet het toch maar, stel dat een droom zomaar verloren zou gaan.
Verlangen naar. Tintels. Je voelt tintels als je in de trein zit na je afspraak bij je kinesiste. Het natinteleffect na de massage die ochtend. Versterkt door de trillingen van de trein. En je denkt: kan die trein niet nog even enkele rondjes rijden voor we in Brussel-Noord zijn? Kan dit niet even doorgaan? Tot heel je lichaam zacht en soepel is, tintelzacht. Daar dient het concept verlangen voor waarschijnlijk, voor dat soort verlangens.
Verlangen naar. Rustig naar huis stappen. Stil in de straat. Nog net niet heel laat. De beweging. Een beetje soepel mee veren bij elke stap. Waardoor het bijna lijkt dat je zo zou kunnen zijn. En de geur van de nacht die er bijna is. En de zinnen die je nu zou kunnen zeggen, de zinnen die wachten op dit moment. De minder verhulde waarheden.
Verlangen naar. Het moment waarop je je neerlegt. Het bed dat meteen juist voelt. De warmte die zich voorzichtig om je heen verspreidt onder het deken. Het gevoel van: hier wil ik zijn nu, hier is alles goed, hier geef ik me uit handen. Soms lukt het.
Verlangen naar. Iets aan de andere kant van pijn. Niet dat je veel te klagen hebt. Je kent genoeg mensen die, laten we zeggen, in een totaal ander level van pijn zitten. Dat is nog wat anders. Klagen wil je nooit doen dus. Alleen, soms, op een onbewaakt moment, zou je willen dat ze er niet was. Toch voor even niet. (En als dan ineens ook dat gesuis in je oren helemaal weg zou zijn, als we dan toch bezig zijn…). Voor even niet dus. Gewoon.
Verlangen naar. De traanfilm. Soms mag het, denk je. Soms ben je er helemaal klaar voor. (Nu zou zo’n soms kunnen zijn, trouwens.) Laat het maar komen, denk je. In volle bewustzijn ervoor gaan zitten, wetend dat het onvermijdelijk zal zijn. En dan echt wel voluit gaan, natuurlijk. (Wel even eerst de gordijnen naar beneden rollen natuurlijk, stel je voor dat iemand het zou zien.) (Tegelijk even denken aan een hoop vragen die je nog zou willen stellen, uitgespreid over de zontijd.) En overwegen om misschien zelfs toe te geven aan dit verlangen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten