In die rare droom niet
op een naam kunnen komen.
Je afvragen waarom jij
precies altijd de enige bent die het voetpad en de weg naar je deur ijs- en
sneeuwvrij probeert te maken.
Beseffen dat je vader
ondertussen tien jaar dood is.
In dat merkwaardige
programma duikt ineens in een totaal merkwaardige context dat ene liedje op. Je
houdt van de lichtjes dreigende sfeer in dat liedje. In dat programma lijkt het
ineen plat gekookte prut. If your mem’ry serves you well / We were goin’ to
meet again and wait / So I’m goin’ to unpack all my things / And sit before it
gets too late … (Dat moet even rechtgezet worden met de juiste versie. Zoals je
die zoveel jaar geleden voor het eerst hoorde op die verpletterende live-lp.)
Die maand zonder
alcohol is voorbij gevlogen. (Het blijft overigens merkwaardig hoe vaak je je
moet verantwoorden omdat je weinig of geen alcohol drinkt…)
In de spiegel opmerken
dat je er echt wel behoorlijk verrimpeld uit ziet. (Als kind vroeg je je af hoe
je later een karakterkop zou kunnen krijgen. Dat leek je nog het best haalbaar.
Mooie kop was een andere afdeling.) Het is misschien toch nog een klein beetje
gelukt dus.
Kleine stukjes in het
huis opruimen, alsof je iets terugwint op jezelf.
Onder het dekentje
kruipen en met jezelf afspreken dat een romantische film aangewezen is.
Een nieuwe TO DO
maken. Even vooruit kijken naar de volgende twee weken. Je hoofd wil het weer.
Je probeert je de stem
van je grootvader te herinneren.
Een fijne discussie in
de boekhandel over de vraag welke serie of welke film echt hartverscheurend is.
(Ze gaan voor jou seizoen drie van die hartverscheurende serie bestellen.)
Het veranderde licht
maakt je zo gelukkig. Als je ’s morgens opstaat komt het licht al. Als je ’s
avonds begint te koken is het er nog een beetje.
Je bent de voorbije
week precies niet veel dikker geworden.
Tijdens de vriesdagen
waren de bloemen gaan liggen. Je was bezorgd, toen ze zo vroeg verschenen. Wist
niet wat ze zouden doen met de vries. Ze gingen liggen, om zich te beschermen. Terwijl
de sneeuw helemaal wegsmelt en de temperatuur stijgt, beginnen ze zich weer op
te richten. Wat een wonder.
De weekendkranten mooi
schikken op de tafel.
Al zoveel dingen
kunnen doorstrepen op je TO DO. (Het is dan wel zondag, maar het voelt goed,
maakt je rustiger.)
Je wasmachine blijft
het goed doen. (Wat niet geheel abnormaal is na een herstelling, maar goed. Wie
weet had je met je decadente, wilde en wulpse levensstijl de goden getart. Of zoiets.)
Die muziek tijdens het
poetsen is echt lekker.
Denken aan een
dansles.
Eindelijk nog eens een
boek kunnen uitlezen. (Het is wel het eerste deel van het boek. Het tweede,
even dik, zal nu aan de beurt zijn.)
Je buik had blijkbaar
nog eens behoefte aan een pubermoment.
In dat boek beschrijft
het personage dat hij het moeilijk vindt om zich de smaak te herinneren van de
verschillende gerechten die hij enkele dagen daarvoor had gegeten. Hij weet nog
dat het heel lekker is. (Hoofdpersonages van die auteur maken altijd een “eenvoudige
maaltijd” klaar. Dit keer ging hij eten, en was het indrukwekkend.) Je probeert
je de smaak te herinneren van de taart die je onlangs maakte. Het lukt een
beetje.
Wat is die actrice
goed in die serie.
De planten hadden je
ook gemist, zeggen ze je. Ook al was je zogenaamd dichtbij.
Kaarten gescoord voor
een band uit je jeugd. Ze bestaan veertig jaar. Je zag hen voor het eerst in
een tent in je dorp, en was zwaar onder de indruk. Dat is bijna veertig jaar
geleden.
Een urenlange, alles
soepel makende, je diepste wezen helende, massage had ook nog gemogen, denk je
in een onbewaakt moment. Maar een andere keer is ook wel goed.
Koken met milde
aandacht. Eten met milde aandacht. Afwassen met milde aandacht.
En misschien straks
ook nog even verse lakens op het bed leggen. (Nadien ben je altijd blij dat je
het deed.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten