10 juni 2007

Programma

De tijd tussen, die is altijd moeilijk op verkiezingsdagen. Om een of andere reden is het moeilijk je te concentreren op andere dingen dan die die zullen komen.

Campagnes gaan heen en weer. Voorstellen, verwijten, blikken, andere lichaamshoudingen, ze gaan heen en weer. Goed positioneren om later goed te kunnen trancheren. En alles liefst in hapklare brokken. Aangepast aan het format. Als een reeks schakelaars die je aan en uit kunt zetten. Dat geeft een gevoel van controle, dat er maar twee standen zouden zijn, en niets ertussen.

Misschien ben ik vandaag, zolang het nog kan, meer geïnteresseerd in de dingen die het programma niet gehaald hebben. Uit de lange lijst van mijn persoonlijk kiesprogramma haal ik enkele voorstellen.

Voorstel 1. Schaf het buitenland af. Er zou dan alleen nog binnenland overblijven, en zo hoort het ook. De hele wereld is het binnenland. Het zou niet meer mogelijk zijn te doen of een beleid goed is voor ‘de mensen’, als daarmee bedoeld wordt enkel de mensen die tot dit clubje behoren. Ik heb dat nooit begrepen. Hoe je kunt doen of de rest van de wereld er niet is. Hoe je kunt veronderstellen dat de plaats op de wereld waar je toevallig geboren bent bepaalt of je recht hebt op een waardig leven.

Voorstel 2. Hou van het genoeg. Zou dat niet mooi zijn? In plaats van steeds meer, steeds harder, steeds sneller, steeds verslindender, gewoon ‘genoeg’. Er zou een hele esthetica van het genoeg kunnen komen. Met prachtige beelden en woorden en argumenten die het genoeg koesteren en tot de ware levenskunst uitroepen.

Voorstel 3. Laat het kind in jou beslissen. De manier waarop we naar de dingen kijken, in de samenleving in het algemeen, maar zeker ook in de politiek is vaak vooral de korte termijn. Ik begrijp steeds minder hoe mensen in volle bewustzijn een beslissing kunnen nemen waarvan ze de gevolgen op wie na ons komt niet willen inrekenen. Stel je voor dat jouw kinderen die nog moeten geboren worden nu de keuzes zouden maken, wat zouden ze dan zeggen?

Voorstel 4. Omarm Europa. Niet alleen omdat het me mateloos blijft storen hoe er door mensen die beter zouden moeten weten over Europa gepraat of gezwegen wordt. Maar ook omdat ik droom van een politiek en cultureel bewustzijn dat de hele tijd de geschiedenis van deze plek blijft waarderen. De oorlogen in Europa, de tweedeling, de tegenstellingen die er waren, en hoe de geschiedenis blijft vragen om daar iets aan te doen. Maar ook de warme deken van de rijke cultuur. Al die talen, al die culturen, die ongelooflijke rijkdom aan boeken, kunstwerken, gedachten. De filosofie van de twijfel, die trots en zelfbevraging kan combineren.

Voorstel 5. Mooie woorden. Laten we een dag kiezen waarop we alleen maar mooie woorden gebruiken. Om te beginnen mag het een dag per maand zijn. Maar het streefdoel is te komen tot een dag per week. Alleen mooie woorden, en alleen maar mooi uitgesproken. En je zult zien, alle mensen worden mooi. Woorden die aarzelend, sensueel, zoekend, omarmend, zichzelf koesterend zijn. Het zou een interessante vorm van ruimtelijke ordening zijn, te weten dat je steeds in een warme bedding zit.

Voorstel 6. Vertraag. De manier waarop we onszelf oppeppen om steeds sneller te leven is in gevaarlijk vaarwater gekomen. Kinderen die al agendaproblemen krijgen, het is in wezen hallucinant, maar een werkelijkheid. De manier waarop binnen een milliseconde gereageerd wordt als er ergens iemand even wacht (en dus niet vooruitgaat). De obsessie met het idee dat “stilstaan achteruitgaan is”. Laten we alsjeblieft een cultuur van trager leven laten groeien, op die plekken waar we het niet verwachten.

Voorstel 7. Zwijg. Soms zou ik het wel eens willen. De stortvloed aan meningen die elke dag op je afkomt. En ook de nood om over alles een mening te moeten hebben of te moeten aanhoren. De mate waarin mensen hun mening over alles en nog wat zo belangrijk vinden. Soms zou het mooi zijn als iedereen gewoon even zwijgt. Gewoon om even na te denken eer je iets gaat zeggen. Of om de dingen even te beschouwen. De dingen de dingen laten. Zonder er iets aan toe te willen voegen.

Voorstel 8. Koester je meervoudigheid. Het maakt me vaak zo kwaad, of droef. De mate waarin mensen een ‘identiteit’ moeten hebben, en daarvoor dan alle aandacht vragen. Mensen zijn ‘Vlaming’, of zo, en niets anders. En ze willen op die groep beoordeeld worden. (Respect!) Ik heb dat nooit begrepen. Dat ik van Bob Dylan hou is misschien wel even bepalend voor wie ik ben dan de vraag of ik wel of niet gelovig ben. De vrienden die ik mijn leven heb, hebben misschien meer invloed op wie ik ben dan de plek waar ik geboren ben. Als ik al die dingen tegelijk mag zijn, kan ik ook beter de vele verhalen zien die in een ander huizen.

Voorstel 9. Wees bescheiden. Niet alleen in de politiek, maar ook in de rest van het leven, krijg ik het steeds meer op mijn heupen van de ego’s. Mensen die denken dat de wereld voor hen en door hen draait. Macho’s die elke rimpel op het water zien als een steun of bedreiging voor hun kwetsbare ego, maar terwijl een vorm van elementaire empathie missen. Mensen die andere mensen zien als een stuk in hun schaakspel. De deugd van de bescheidenheid zou terug meer beoefend mogen worden.

Voorstel 10. Het onmetelijke leven. Het is zo vermoeiend. De opnieuw obsessie om de hele werkelijkheid in cijfertjes te willen duwen. Mensen die pas gelukkig zijn als er statistieken, tabellen, diagrammen, balansen, mission statements, strategische doelstellingen, competentieprofielen, … zijn. En vooral denken dat ze of iets goed of slecht is daarmee kunnen bewijzen. In ons land zijn er onvoorstelbaar veel mensen die uit het leven stappen, die depressief zijn of eenzaam. De moeilijkste vraag is blijkbaar de simpelste: ben je gelukkig. Misschien moeten we andere vragen stellen dan die naar het bruto binnenlands product. En meer kijken naar wat onmeetbaar is.

Voorstel 11. Maak geen lijstjes van 10 punten. Ook dat is zo vermoeiend, de neiging om de ingewikkelde, genuanceerde, grillige en ons ontsnappende werkelijkheid in 10 punten te willen wringen.

1 opmerking:

Jan zei

Als dat progarmma geen stem waard is, dan weet ik het ook niet meer.