Het is dan toch gelukt. Helemaal alleen in een grote filmzaal zitten tijdens de vertoning. Alle beelden op het scherm, alle mensen in het verhaal, ik ben de enige die ze ziet.
Hoe fataal en hoe onvermijdelijk kan de liefde zijn?
En de kleuren. Alleen al daarom zou je komen. Te kunnen bewegen en leven tussen zoveel kleuren. Zou het kunnen? Stel je voor. Je zou de contouren van het verhaal kunnen zien. Je zou anders ademen, je zou anders aanraken. Zou je ook kunnen staan op het zwarte strand en alleen je eigen kleuren overhouden?
Blind zijn en meer zien. Met tastende vingers. En toch. Een universum waar zij niet meer in is mag niet gezien worden. De ene ik is gestorven, de andere neemt de plek in. Teruggetrokken in de woorden, de beelden zijn nog in het hoofd. Hij kan ze horen.
Een film moet je afmaken. Het verhaal moet verteld worden. Het is de enige bestemming.
Hoeveel eeuwigheden wonen er in die vrouw?
En thuiskomen in de muziek. Ze roept herinneringen op. Een andere film is heel even dichtbij. Die schuift voorzichtig de zaal binnen. Om plaats te nemen ergens naast me. Zolang het donker blijft in de zaal.
Alle foto’s zijn verscheurd. Een zak vol. Maar ze zijn er nog. Ze zouden terug kunnen samengevoegd worden.
Moeders en dochters. Moeders en zonen. Vaders en zonen. Zoveel spiegels.
Kun je weggaan? Kun je iemand bezitten? En waarom kun je niet blijven?
De zoon leidt de vader door de ruimte. Eerst de trap af. Daarna het strand op. En ten slotte de stad door. De vader leidt de zoon door het verhaal.
Schuld en schaamte, wraak en wroeging.
Wat is ze mooi… Ze wordt mooier met de jaren.
Ik las dat ze voor deze film moest leren hoe ze moest doen alsof ze aan het koken was, want dat kan ze niet. Kan een tomaat er nog intenser uit zien?
Soms is het alsof alles aangeraakt is. Het is het enige wat je zou doen als je naast hen zou staan daar. Aanraken. En kijken natuurlijk.
De waarheid gaat door het oog van een camera.
Je kunt schuilen achter schouders.
Zou een film meer geconcentreerd tot je komen als je alleen in de zaal zit? Zou het anders zo zijn dat alle symbolen, alle gebaren, alle verlangens meer gespreid zijn over velen, waardoor ze minder intens worden? Zouden veel ogen in een zaal iets van de kleuren opslorpen, waardoor er minder zou overblijven voor wie achteraan in de zaal zit? Ongetwijfeld.
Hoe fataal en hoe onvermijdelijk kan de liefde zijn?
En de kleuren. Alleen al daarom zou je komen. Te kunnen bewegen en leven tussen zoveel kleuren. Zou het kunnen? Stel je voor. Je zou de contouren van het verhaal kunnen zien. Je zou anders ademen, je zou anders aanraken. Zou je ook kunnen staan op het zwarte strand en alleen je eigen kleuren overhouden?
Blind zijn en meer zien. Met tastende vingers. En toch. Een universum waar zij niet meer in is mag niet gezien worden. De ene ik is gestorven, de andere neemt de plek in. Teruggetrokken in de woorden, de beelden zijn nog in het hoofd. Hij kan ze horen.
Een film moet je afmaken. Het verhaal moet verteld worden. Het is de enige bestemming.
Hoeveel eeuwigheden wonen er in die vrouw?
En thuiskomen in de muziek. Ze roept herinneringen op. Een andere film is heel even dichtbij. Die schuift voorzichtig de zaal binnen. Om plaats te nemen ergens naast me. Zolang het donker blijft in de zaal.
Alle foto’s zijn verscheurd. Een zak vol. Maar ze zijn er nog. Ze zouden terug kunnen samengevoegd worden.
Moeders en dochters. Moeders en zonen. Vaders en zonen. Zoveel spiegels.
Kun je weggaan? Kun je iemand bezitten? En waarom kun je niet blijven?
De zoon leidt de vader door de ruimte. Eerst de trap af. Daarna het strand op. En ten slotte de stad door. De vader leidt de zoon door het verhaal.
Schuld en schaamte, wraak en wroeging.
Wat is ze mooi… Ze wordt mooier met de jaren.
Ik las dat ze voor deze film moest leren hoe ze moest doen alsof ze aan het koken was, want dat kan ze niet. Kan een tomaat er nog intenser uit zien?
Soms is het alsof alles aangeraakt is. Het is het enige wat je zou doen als je naast hen zou staan daar. Aanraken. En kijken natuurlijk.
De waarheid gaat door het oog van een camera.
Je kunt schuilen achter schouders.
Zou een film meer geconcentreerd tot je komen als je alleen in de zaal zit? Zou het anders zo zijn dat alle symbolen, alle gebaren, alle verlangens meer gespreid zijn over velen, waardoor ze minder intens worden? Zouden veel ogen in een zaal iets van de kleuren opslorpen, waardoor er minder zou overblijven voor wie achteraan in de zaal zit? Ongetwijfeld.
1 opmerking:
.
"De waarheid gaat door het oog van een camera."
Ik vrees dat ze gefilterd wordt.
Een reactie posten