Misschien een trage wals

Misschien is dat wel een goed idee, een trage wals. Met zijn tweeën, niemand meer. In een grote lege zaal. Met spiegels in de wand. En het laatste licht van de dag dat binnenkomt. Waar alleen de muziek is. En geen woorden. Niets wordt er gezegd. Alleen af en toe gekeken, met een kleine glimlach. En iets wat op strelen zou kunnen lijken. En dat in een eindeloze herhaling. Tot het niets.

Jezelf in de spiegel bekijken en alleen de wind zijn. Die even hier blijft. Geruisloos tot stilstand gekomen. Met de afstand tot hier nog in zich. Net als de herinnering aan een bestemming. Maar dat geeft allemaal niet nu. Er is alleen dit.

Traag het hoofd bewegen. En voelen hoe alles volgt. Hoe elke wervel dit pad volgt. Alsof de pijn er nooit geweest is. Alsof er alleen dat ene punt is, van waar elke beweging vertrekt. Een lichaam nauwelijks gevat door tijd of zwaartekracht.

Je zou jezelf hier kunnen verliezen, en je zou het niet eens gemerkt hebben. Terwijl je nadacht over hoe je zou kunnen verdwijnen in wie je lief is. De beweging zou genoeg zijn voor dit zoete verlies. Je zou alleen nog het bewegen geworden zijn.

Is er een leven voor te stellen waar de muziek er niet is? Hoe onmetelijk zou de hunkering zijn. Hoe genadeloos de afwezigheid van troost. Hoe gruwelijk de uitdrogende leegte.

Ook de geheimen zouden hier verdwijnen. Ze zouden van je af glijden als zijde. Alles wat niet te zeggen was, zou zich voorbij de woorden neerleggen. Waar de aarde zacht is.

En je adem zou langzaam overgenomen worden. Door het ruisen van de zee daarbuiten, in een eeuwig op- en neergaan. Betreden en verlaten. Ze zouden elkaar bij de hand houden. Nooit lossen. Elk afscheid zou de terugkeer in zich dragen. En elke overname het verlies. En je zou iets begrijpen van het raadsel van het deelzijn. Zoals ooit geschreven werd.

Langzaam trekt het licht zich terug. Misschien wel bijna fluisterend. De nacht uit handen gevend. Aan de dans die nooit stopt.

Het moment waarop de tweede stem toegelaten wordt, kan alleen tot tranen leiden. Alsof zij iets weet. Al weet.

Zou het kunnen dat je de droom bent binnengegaan? Ongezien en onverdedigd. Een landschap zonder naden. En de kieren van je huid.

Je kijkt naar je voeten. Ze hebben het ritme gevonden. Of omgekeerd. Je kijkt naar je handen. En je ziet iedereen.

Het zou er allemaal kunnen zijn.

Misschien een trage wals.