23 augustus 2009

Vieren


Moet je niet vieren nu? Iemand vraagt het me. Tien jaar is het nu. Tien jaar nog in leven, zouden de statistieken zeggen. Waar wonen die trouwens, de statistieken? Anders zou ik even een bezoekje kunnen brengen. Ja, vieren, waarom eigenlijk niet?

Misschien zijn het nu vooral beelden, deze dagen van het jaar. Gebeurtenissen van toen, stap voor stap, of allemaal tegelijk.

Rillen van de koorts tijdens de zonsverduistering. Enkele dagen later zou geweten zijn dat er iets aan de hand was. Wat wist ik nog niet. Hoewel. Bij latere herberekeningen – heb je dan al niet eerder iets gemerkt – bleek dat het al veel eerder had kunnen geweten zijn. Al die tijd de andere kant uit gekeken. Samen te vatten als: heel veel geluk gehad. Soms moet je die woorden hardop uitspreken, om het niet te vergeten.

Een woensdagochtend in het grote gebouw op de berg. Er wordt mij verteld wat voor anderen al lang geweten was, zo blijkt. De dingen in mijn buik hebben een kwade aard. We gaan nog even koffie drinken beneden in de grote hal. Wat hebben ze nu eigenlijk gezegd daarboven, dat ik kanker heb? Ja, dat hebben ze gezegd. O, zo zit het dus. Thuiskomen, en iedereen bellen, een voor een, en telkens dat ene woord zeggen. Na een tijd begin je het zelf te geloven.

Enkele dagen later, toch maar naar de zee gaan, waar iedereen is. De korte pijn om meteen iedereen onder ogen te komen. Het lijkt even alsof de zee me in de steek laat. Tot ze me zegt: het zal wel gaan. Een zondagvoormiddag, buiten op het terras. We zouden samen gitaar spelen. Een vloedgolf van koorts neemt me over. In de loop van de dag trekt die zich schijnbaar wat terug. Tot de nacht komt, en alles weer opnieuw begint. Merkwaardig, dat thermometers zo ver kunnen gaan.

Het leveren van het zaad. Het moet ook gebeuren, zo blijkt. Het lichaam lijkt ondertussen een andere richting uitgestuurd te zijn. Maar wachten is geen optie, want alles moet beginnen, zo snel mogelijk. En er zijn geen garanties op niet gespaard worden. Tijdige levering is nodig. Met de snelste fiets de stad door, net tijdens de jaarmarkt, zo blijkt. Er valt altijd wel iets te lachen.

Hoe ga je om met de angst van een ander? Daar ben je niet op voorbereid. Ze kijken je aan, en je ziet het in hun ogen. Soms worden ze erg zenuwachtig, soms erg stoer, soms praten ze alleen over zichzelf, soms lopen ze weg, soms komen ze je alleen even aanraken. En soms zeggen ze je dat ze graag zouden hebben dat je blijft leven. Je bent er niet op voorbereid. Je hoort allerlei duidende verhalen. Maar het duurt even eer je het beseft: je bent niet van jezelf alleen.

Het zijn de anderen die je bij het leven hebben gehouden. Zou je ooit genoeg gezegd hebben hoeveel je van hen houdt? Waarschijnlijk niet.

Hoe alles verder als een kleine vloedgolf verliep. Zoveel informatie tegelijk. De eerste keer het vergif dat in je arm druppelt. De eerste keer de stralen die via je rug je lichaam binnendringen. Op en neer naar het werk. Op en neer de berg op fietsen. Tot het ineens zo ver was. Handen maken je buik open en halen eruit wat er niet in mocht zitten. Ze maken alles weer netjes dicht. Wakker worden in een koude kamer met veel geluiden. Bekende gezichten staan ineens aan je bed, met een stom wit kapje op. “Aha, daar zijn Yvonne en Yvette.” Er valt altijd wel iets te lachen.

En al het andere. Het is er allemaal nog wel. Soms een beetje, soms veel, soms niet. Soms overvalt het je uit het niets. Soms zie je iets wat misschien niet goed zou kunnen zijn, en dan neemt het je weer over. Iets zegt je dat het de volgende keer niet zo goed zal aflopen. Dat je maar één keer zoveel geluk mag hebben. Al weet je niet wie dat bepaalt.

De anderen zijn het moeilijkst, zij die het niet gehaald hebben. Ze wegen zwaarder, terwijl je zelf almaar lichter wordt.

Binnen enkele dagen is het weer tijd om naar de zee te gaan. Ze had gelijk. Het is tijd om rustig bij te praten. En nog meer te wennen aan het idee dat ik nog vaak terug zou kunnen komen.

Ja, het is een goed idee om te vieren.

2 opmerkingen:

http://uvi.skynetblogs.be/ zei

.
"En soms zeggen ze je dat ze graag zouden hebben dat je blijft leven."

Soms en nu en dan
en als je dat optelt dan ...

dag Jan.


.

http://uvi.skynetblogs.be/ zei

.
"En soms zeggen ze je dat ze graag zouden hebben dat je blijft leven."

Soms en nu en dan
en als je dat optelt dan ...

dag Jan.


.