Verlegen

Even een moment zoeken, tussen de voorbereidingen van het feest. Even alleen maar woorden. (En ook een zeurende rug.) Even checken welke onderdelen van het lichaam kraken, of beter: welke niet. Een geruststellende bevinding: het ouder worden wordt bevestigd. Of zoiets.

Verjaren is niet zo gemakkelijk, denk je. Anderen zijn er beter voor uitgerust. Hebben in hun dashboard en carrosserie allerlei speciale voorzieningen om dat allemaal goed te overleven. Berichten, wensen, cadeautjes, mooie gedachten, uitdrukkingen van hoop en nabijheid. Zoveel goede dingen. Je zou even willen wegkruipen in een warm hoekje en stilletjes verlegen zijn. En als de dingen toch naar je toe komen, laat ze dan druppelsgewijs komen. Zodat ze te verwerken zijn. En je niet achterom moet kijken om te zien of ze toch niet voor iemand anders bedoeld zijn.

Iemand zegt iets over ouder worden. En je moet even nadenken. Het is waar, ze heeft gelijk. Heel even lijkt het alsof je nog weinig tijd over hebt. Even snel gaat dat weer weg.

Kijken en bekeken worden. Verlegen omdat je graag kijkt. Verlegen omdat je heel soms, heel even, graag bekeken wordt. En dat laatste weer heel snel vergeten, of ontkennen natuurlijk.

Het is al laat als het tweede deel van het concert gaat beginnen. Eigenlijk ben je doodmoe, zou je nu ook graag in je bed liggen. Tot de muziek begint. Je twijfelt even over die stem. Soms zou je willen dat ze wel even beweeglijk, maar misschien iets voorzichtiger zou zijn. Maar ze verdwijnt steeds meer in de muziek. Als een bezwerende adem, op en neer, bewegen de melodieën door de zaal. Je kunt niet anders dan mee ademen. Je denkt aan iemand die dit ook mooi zou vinden. Die ene melodie zal nog lang door je lichaam blijven bewegen. Als een trage zee van verlangen. Het is weer erg laat, als je die nacht eindelijk je bed aanraakt en er een plek in zoekt. Je zou nog iets willen zeggen nu aan iemand, maar het geeft niet. Het zal weer vroeg ochtend zijn, te vroeg.

En die ochtend, op de markt, nog heel vroeg. De koude waart nog over het plein. Je zou iets willen zeggen aan de mevrouw van de kaas, maar je doet het maar niet.

Hoe moe je kunt zijn. En terwijl weten dat je moet blijven werken, omdat dat ene ding af moet zijn die avond. Zo heb je het beloofd. En wat je daarvoor van je weg duwt. Hoe je niet zou durven kijken naar dat lichaam van je, nu in de spiegel. Je zou het verraad niet willen zien, of zoiets. Er komen wel weer nachten, en die zullen alles wel weer dicht laten vloeien.

Dat je nog aan veel mensen veel zou willen zeggen, denk je. En hoe verlegen het je zou maken. Je laat de koude wind verder zijn werk doen.

Door de stad fietsen, met het zo vaak geoefende boodschappenlijstje in je hoofd. Alles moet worden aangesleept, of toch veel. Wat zou er allemaal fout kunnen gaan? Zal het ook dit keer weer lukken?

In het kader van de zelfopvoeding zomaar een cadeau voor jezelf kopen. En bijna zelfs ja gezegd op de vraag of het als cadeau moet ingepakt worden. Heel even getwijfeld, heel even.

Vrij snel weer gevolgd door een cadeau voor iemand anders. En je gaat weer anders ademen.

Hoe zal de dooi zijn? Zul je andere dromen dromen?

Je leest iets wat iemand over je schreef. Je kijkt snel even achterom, maar er is niemand anders met dezelfde naam in de kamer.

Tijd om weer aan de feestelijkheden te beginnen. Halfweg het koken ben je. Er kan nog maar de helft fout gaan. Lijkt een beetje op het mijmeren over je verjaardag, denk je, heel even.