Het genot van de laatste pagina

De vrouw tegenover je in de propvolle trein kijkt je een beetje verlegen aan voor ze weer verder gaat in het boek dat ze aan het lezen is. Mensen zitten en staan dicht tegen elkaar. Het valt weer op, hoe anders mannen zitten. Breder, meer ruimte innemend, alsof het normaal is. Je probeert te zien in welke taal zij haar boek aan het lezen is. Het is een andere taal, maar welke weet je niet meteen. Je ziet hoe ze bijna aan de laatste pagina is. Je ziet aan haar ogen hoe ze een beetje zenuwachtig begint te worden. Ze voelt dat de trein in het station zal aankomen net voor ze die laatste bladzijde helemaal kan lezen. Wat zal ze doen? Sneller beginnen lezen? En zo het genot versnellen? Al even een zin proberen te lezen op die laatste bladzijde? Of toch maar dapper het boek dichtslaan, rustig opstaan, en dan thuis eerst dat laatste stuk lezen, nog voor ze haar jas uittrekt? Ze weet het nog niet, terwijl de trein al aan het afremmen is.

Je hoort de sneeuw onder je voeten. Zou de sneeuw iets kunnen wegnemen? Zou je zo leeg kunnen worden als het wit dat je ziet? Zoveel lelijkheid verdwenen. Hoe zou je reageren, als zoveel schoonheid zo dicht bij jou zou komen? Zo dicht. Hoe hard zou je weglopen?

Je maakt een pad in de sneeuw. Van de deur tot op de straat, en op het voetpad. Alsof het ontvankelijk is voor wie zou willen komen. Thuis onder meer. Velen zijn onderweg, zo hoor je. Het pad moet klaar zijn. Stel je voor dat Julia zou komen. Ze zou al een stuk over de honderd zijn nu. Maar voor haar moet er wel altijd een pad zijn door de sneeuw, zij moet veilig binnen kunnen. En er is ook nog de kleine Julia. Zij moet natuurlijk ook altijd kunnen komen. Ze mogen allemaal op bezoek komen.

De wasmachine doet een vrijdagavondwasje. Het klinkt veilig vertrouwd. De dingen zijn bezig. Het is alsof je nog enkele dingen wilt doen voor je met het eten gaat beginnen. Dingen opruimen, dingen in gang zetten, dingen op hun juiste plaats leggen, dingen voorbereiden, op iets. Een lijstje in je hoofd, van wat nog te gebeuren staat dit weekend, wat je af zou willen hebben. Het is tijd voor het eten.

Beelden van een voorbije week, beelden van wat zou kunnen komen de volgende dagen, ze schuiven door elkaar. Je wilt alleen nog maar binnen blijven nu. Straks gaan de gordijnen dicht. Straks trek je je terug in warmte.

Sommige liedjes roepen een herinnering op. Daarom niet aan wat je zelf hebt meegemaakt, maar misschien aan wat je zou kunnen meegemaakt hebben, wat je zou kunnen overkomen. Alsof er een weten is, daar ergens, over wat de liefde zou kunnen zijn, over het tekort, over de angst, over het verlangen. Will you comfort me in my time of need |Can you take away the pain of a hurtful deeds | Cause when we need it most there's no rain at all | And the dust just settles right there on the feed | Will you say to me a little rains gonna come | When the sky cant offer none to me | Cause I will come for you |When my days are through.

De sneeuw zal over je waken vannacht. De sneeuw zal geen angstige dromen toelaten. Alleen dat wat zuiver is. Dat wat je laat zien wat je zou kunnen dromen. Bijna zo dicht als een vermoeden. Daar waar de schoonheid zou kunnen zijn.

Misschien zouden de mensen vannacht alleen maar mogen fluisteren. Alsof het landschap een samenzwering geworden is. Als een huid van geheimen.

Soms overloop je in je hoofd alle mensen die je zo dierbaar zijn. Ze hebben zich verankerd in je innerlijke huid, om er te blijven. Je hoopt heel voorzichtig dat ze, ook op dat moment, op een of andere manier voelen dat je aan hen denkt. Als in een flits die onmerkbaar in een filmpje is gemonteerd. Zonder het te zien hebben ze iets gezien. Zo zou je wel bij hen willen binnenkomen. Nu ze aan alle andere kanten van de sneeuw zijn.