17 maart 2012

De scheuren

De verhalen blijven bij je. Tussen alles door, tijdens een drukke dag, hoorde je verhalen. Kleine mooie verhalen, zachtjes en met schroom verteld. Je deelde enkele verhalen, met nog meer schroom. Het was goed, het was tijd. En het is alsof ze je wak maken. Is dat het goede woord? Iemand zou zo een deuk in je kunnen duwen nu. En die zou blijven, en het zou niet geven.

Het is goed om weer thuis te zijn. Goed om traag te bewegen door het huis. Je ogen neergeslagen. Er zijn geen wallen om je heen die je zouden kunnen beschermen tegen het wassende water. En dus komen de tranen gewoon, uit zichzelf. Er is toch niemand die ze ziet.

Bijna is het weer zover. Bijna is het weer tijd om de berg op te gaan. Daar zullen de apparaten in jou kijken. Het zit al dagen in je hoofd, en dat had je niet verwacht. Misschien is het goed om weer naar daar getrokken te worden. Daar waar de dood je bijna had aangeraakt. Het is er nog, iets wil je dat zeggen.

De scheuren in je korst. Waar alles te zien is. Waar de dingen niet te stelpen zijn. Het is, heel even, alsof ze zouden mogen gezien worden.

Het kindje zit op de schoot bij haar mama. De ogen kijken dwars door je heen. “Kijk, dat is Jan.” Wat zouden die ogen zien nu? Verlegen lach je terug.

Misschien ben je toe aan een dekentje. En dan langzaam warm worden, en schuilen.

Op de achtergrond zingt Howlin’ Woolf. De muziek is dichtbij, maar het voelt op een of andere manier veilig dat hij in de tijd ver weg is.

Even moet je denken aan de grootvader. De kleine jongen kruipt tegen hem aan. Er worden verhaaltjes voorgelezen uit het boek. De grootvader heeft een wat wiebelige bril. Die staat een beetje los. Er is een geur van houtzaagsel. Alles is heel even zoals het moet zijn.

Hoe je alleen maar zou moeten luisteren naar een verhaal. En verder niets.

Wat doe je met het verlangen? Het zou een vraag kunnen zijn. Het is geen vraag voor deze dag.

Dat het binnenkort weer tijd is om de ramen te wassen, dat dacht je ook nog. Eerst moeten enkele dingen nog gebeuren, voor dat echt aan de orde is. Het lichaam moet eerst weer goed bevonden worden voor een jaar, of zo. Wat het een met het ander te maken heeft, het is je niet geheel duidelijk, maar zo moet het zijn.

Even is er paniek. Alsof je heel dringend veel verhalen zou moeten vertellen. Aan die en die en die, of zo. Alsof er iets te gebeuren staat.

De terugtrekking, in aarzelende bewegingen. Het is een deel van het ritueel. En zo is het beter. Zo vallen de dingen beter in elkaar. Denk je.

2 opmerkingen:

http://uvi.skynetblogs.be/ zei

za 17/03/2012 - 21:55

In Brussel is een vrouw aangehouden voor doodslag op haar pasgeboren kind. De vrouw gooide de baby na het verlaten van de materniteit in het kanaal. Ze heeft de feiten bekend.

Het lichaam van de baby is nog niet teruggevonden.

Volgens de Franstalige zender RTL-TVI zou de vrouw 24 jaar zijn en de baby 5 dagen oud. De jonge moeder zou weggelopen zijn uit het Brugmann-ziekenhuis in Laken en haar kind ter hoogte van het Jules Detroozplein in het water gegooid hebben.

...


Dag Jan,

Ik heb bewust dit bericht niet geplaatst onder uw vorig 'dagboek'.

Reeds vele jaren kijk ik naar 'de kracht van het getal'. Wellicht omdat ik al als kleine jongen bang was voor cijfers.

Ook ben ik iemand 'van de levenden'.
'Geen marmeren bloemen op een graf, maar dansende tulpen op de keukentafel'.

Jan,

ik vertrouw op u. Dat u niet een alleen een goede schrijver bent, maar ook een lezer naar de geest.

Wij zijn een bijzonder land. Servers crachen onder de rouwberichten.

Maar hoe alleen is het meisje van hierboven?

Hoe alleen de moeder die haar vijf kinderen doodt.

Wij richten gerechtshoven op
om ze in de gevangenis te steken.
Maar zij die hen in de 'steek lieten', gaan vrijuit.
Zonder kaarsen of bloemen.

Kijk Jan,

daar kom ik van in verwarring.


Ik wens u veel goed nieuws op de berg.


Uvi

Jan Mertens zei

Beste Uvi

Bedankt voor je reactie. Ik begrijp je verwarring. Ik was ook erg aangedaan door het verhaal van die vrouw en haar baby in het nieuws vandaag. En de eenzaamheid die uit dat verhaal sprak. De gebeurtenissen van de voorbije dagen raakten me heel erg, en brachten me ook in de war. Misschien is de verwarring soms beter dan grote woorden. In mijn stukje probeerde ik ook iets van de verwarring te beschrijven. Het ene verhaal mag niet ten koste gaan van het andere. Ze verdienen allebei gehoord te worden.