Voornemens

Het hangt al een paar dagen boven je hoofd. De goede voornemens die je zou moeten maken. En blijkbaar moet je dan ook nog een lijstje maken van ‘dingen die ik wil doen voor ik 50 zal worden’. Paniek.

Je werpt al meteen in de groep dat er in je hoofd wel allerlei spannende dingen gebeuren. De groep werpt terug dat dat wel een beetje gemakkelijk is. Te. Zo gemakkelijk zul je er dit keer niet mee wegkomen.

Dat zou natuurlijk al een goed voornemen kunnen zijn. Er niet zo gemakkelijk mee weg proberen te komen in de interne dialoog.

Of de groep dan verwacht dat je je zult overgeven aan skydiving, wilde orgieën met dames in (of zonder) rood ondergoed met kanten randjes, verre reizen in wankele busjes dichtbij ravijnen, een intensieve cursus tantrische salsa (of zoiets), of een weekendje in een of andere resort met zeven zwembaden waar je dan in een strandstoel gaat liggen om een stapel boeken te lezen en na drie dagen vast te stellen dat je niet eens meer weet waar je nu eigenlijk was waarna je je moet haasten om je vliegtuig nog te halen en daarbij te merken dat de lagekostenmaatschappij liefst zou voorstellen dat je voor je benen een apart ticket zou bestellen waarna je gekneld komt te zitten tussen een geblondeerde vamp met een donkerleren huid na te intensief zonnebanken aan de ene kant en een iets te pafferige man aan de andere kant met zo’n lelijk gouden kettinkje om zijn pols en een doordringende mannelijke geur door te veel Tabac-aftershave en urenlang de verhalen van die twee moet ondergaan terwijl je jezelf blijft inprenten dat het toch een fantaaaaastische vakantie was? Of zoiets?

De groep werpt in zichzelf dat de overdrijving natuurlijk ook een vorm van vlucht is.

Wat dan weer een goed voornemen zou kunnen zijn. Niet meer vluchten. Moeilijk. Komt al dichter bij de harde kern van de zelfontkenning.

Of dat dan wil zeggen dat je het moet hebben over de stiekeme verlangens, vraag je aan de groep. Die kijkt je veelbetekenend aan, met een blik van: zoek het zelf maar uit. (Dat je het soms niet allemaal zelf zou willen uitzoeken, dat zou op zich al een stiekem verlangen kunnen zijn, denk je nog, maar de groep geeft geen krimp.) De stiekeme verlangens zijn:   ,   ,   ,   ,   ,   ,   . Het ontstiekemen van de stiekeme verlangens zou natuurlijk wel een vorm van controleverlies impliceren. Wat een redelijk beangstigende gedachte zou kunnen zijn.

To boldly go where no man has gone before. Dus. Het terrein van de beangstigende gedachten betreden. Zou ook al een goed voornemen kunnen zijn.

De groep lijkt nog niet helemaal tevreden. Eloquente retorische spielereitjes zijn niet veel meer dan een uitstel van executie. (En spitse grappen over het gebruik van het woord executie worden in dit verband niet getolereerd.)

Een interessant voornemen zou kunnen zijn: af en toe doen alsof je geen enkel voornemen zou mogen maken, en zien wat er dan gebeurt.

De groep vindt dat erg zen. Maar wel bijna naakt genoeg.

Of het niet erg is dat de wilde dingen die je zou willen doen aan de kleine kant zijn qua waarneembaarheid, vraag je nog aan de groep. En of het niet erg is dat de voor jou grootse dingen die je zou willen zeggen bij voorkeur heel zachtjes zullen worden uitgesproken of gefluisterd. En of het niet erg is als het beangstigende genot heel voorzichtig dichterbij komt, zonder het falen te ontwijken. En of het ook niet erg is dat er gestotterd en gestruikeld wordt.

De groep lijkt even te glimlachen, zonder uitzicht op hoop evenwel.

Om je echt iets voor te nemen zou je eigenlijk eerst naar een nulpunt moeten gaan, denk je vervolgens. Dat zou ook een voornemen kunnen zijn. Al zou het kunnen dat je, aangekomen in dat nulpunt, beseft dat je met het woord voornemen niet zo veel kunt doen.

Gelukkig duurt het alleszins toch nog even eer je vijftig bent. Even.