Het lijkt wel een trilogie. Na zijn eigen plaat Civilians en de mooie plaat van Mary Gauthier duikt Joe Henry opnieuw op, met dezelfde muzikanten, en ditmaal op een ook al erg mooie nieuwe plaat van Loudon Wainwright III. Loudon Wainwright III is voor velen ondertussen misschien alleen nog de papa van Rufus en Martha. Maar hij blijft zelf nog steeds een begenadigde songschrijver, die te weinig gekend is. Wainwright en Henry werden gevraagd om samen de muziek te maken voor de film Knocked Up. Dat materiaal, en nog wat meer, belandde op deze schitterende plaat.
Loudon Wainwright III is altijd een verteller en troubadour geweest. Met scherpe observaties, vaak wrang, maar ook vol van humor, van ironie tot sarcasme, over het alledaagse leven en alle aspecten van het ingewikkelde slagveld dat relaties zijn.
De plaat opent met Grey in L.A. Los Angeles is zoveel mooier als het regent, want wat grijzigheid past veel beter bij de aard van de stad. “When it’s grey in L.A. it’s much better that way/ It reminds you that this town’s so cruel/ Yeah it might feel like fun when you’re sportin’ sunglasses/ But really you’re just one more fool.” Een prachtig nummer, dat meteen in je hoofd blijft hangen.
Daarna komt You Can’t Fail Me Now, dat we al kennen van de plaat van Joe Henry. Het blijft een verpletterend mooi nummer. “I lost the thread among the vines/ And hung myself in story lines/ That tell tales I never would allow” De sfeer in zijn versie is een beetje anders dan bij Henry, waar het nummer duisterder klinkt. Wainwrights stem is soepeler, en hij kan er meer mee bewegen.
Het grappige Daughter beschrijft de gevoelens van een trotse vader voor zijn dochter. Het is een wedstrijd die hij van in het begin verloren heeft. Hij kijkt naar zijn dochter in het water en zit te glimmen. “That’s my daughter in the water I lost every time I fought her/ I lost every time” De instrumenten, waaronder een mooie pedal steel en accordeon weven zich feilloos omheen de woorden.
Ypsilanti is een instrumentaal nummer. Het is een mooie rustpauze tussen de andere nummers.
So Much To Do klinkt opgewekt en bluesy. Er is zoveel te doen wanneer je weer verliefd bent. Maar liefst niet te veel gedoe, gewoon meteen naar de liefde. Zo wordt de liefde verklaard. “Let’s take the final we aced the quiz/ Let’s get into whatever it is/ I’m fed up with foreplay I don’t wanna date/There’s so much to do I just don’t wanna wait.’
Valley Morning is een van de mooiste nummers van de plaat. Opnieuw een impressie van L.A. Een ochtend in de buitenwijk. Waar weinig of niets lijkt te gebeuren. Het geluid van de krant en de sproeier op het gras. Tijd om koffie te nemen, en je te storen aan het lawaai van de repetitie van het nieuwe bandje van de buurjongen. En een gouverneur die filmster was. “Our leader’s an actor who speaks with an accent/ Who’s able to procure our love/ But life is a movie out here in the valley/ What else were we all thinking of”
X or Y. Wat zal het zijn, een jongetje of een meisje? Altijd het een of het ander. Zodra de daad voorbij is, is het X of Y. Het klinkt als een opzwepend gospelnummer. En past ongetwijfeld bij de film, die over een zwangerschap gaat.
Final Frontier is meer ingetogen. Het is een van die nummers waarin je merkt hoe soepel Wainwright met de woorden kan spelen. Alles over de liefde samengevat in een kort liedje, zonder dat het woord een keer genoemd wordt. Liefde is “a silly impractical word”, het is een woord met 4 letters, “a vague and meaningless word”. Het is een mirakel dat je de “final frontier” bereikt. “I thought that I had it but I was just in it/ It became a battle I could never win it/ Each time I won it I could never keep it/ When called on to say it I could never speak it
Feel So Good. Of voelt hij zich slecht? Veel verwarde gevoelens door elkaar.
Lullaby is weer een hoogtepunt, met andermaal de prachtige gitaar van Richard Thompson. Een bitter verhaal over een moment van vermoeide uitzichtloosheid tussen man en vrouw. Zwijg en ga alsjeblieft slapen. We beginnen later wel weer opnieuw. “Shut up and count some sheep and do me a favor don’t bitch in your sleep/ No more agony please no more sorrow/ Shut up and count some Zs ice cream with a cherry plus a big pretty please/ I promise we’ll resume tomorrow.”
Naomi is een instrumentaal nummer dat rustig als een landschap is.
Doin’ The Math gaat over ouder worden. “That body of yours is no longer your friend/ And your mind starts to wander where and when will it end.”
Het titelnummer Strange Weirdos klinkt verzoenend. Twee mensen die vreemden zijn voor elkaar, zijn het ineens niet meer. Twee rare mensen zijn ineens niet meer zo raar. Dat zoveel mensen toch alleen blijven is eigenlijk een misdaad. “We might be strange weirdos but it can’t be normal/ To be frightened so much of our time”
En de plaat sluit af met Passion Play. Lekker uptempo. Het leven is een tragedie, een komedie, maar het zou eigenlijk een “Passion Play” moeten zijn. Na de laatste scène zal het doek vallen. We hangen netjes de kostuums weg, en sluiten de kleedkamer. “Then it’s me and you 1 disguised as 2 and twice as good as before.” Een wonder en een mirakel, waar zou je uiteindelijk schrik van hebben?
Loudon Wainwright III is altijd een verteller en troubadour geweest. Met scherpe observaties, vaak wrang, maar ook vol van humor, van ironie tot sarcasme, over het alledaagse leven en alle aspecten van het ingewikkelde slagveld dat relaties zijn.
De plaat opent met Grey in L.A. Los Angeles is zoveel mooier als het regent, want wat grijzigheid past veel beter bij de aard van de stad. “When it’s grey in L.A. it’s much better that way/ It reminds you that this town’s so cruel/ Yeah it might feel like fun when you’re sportin’ sunglasses/ But really you’re just one more fool.” Een prachtig nummer, dat meteen in je hoofd blijft hangen.
Daarna komt You Can’t Fail Me Now, dat we al kennen van de plaat van Joe Henry. Het blijft een verpletterend mooi nummer. “I lost the thread among the vines/ And hung myself in story lines/ That tell tales I never would allow” De sfeer in zijn versie is een beetje anders dan bij Henry, waar het nummer duisterder klinkt. Wainwrights stem is soepeler, en hij kan er meer mee bewegen.
Het grappige Daughter beschrijft de gevoelens van een trotse vader voor zijn dochter. Het is een wedstrijd die hij van in het begin verloren heeft. Hij kijkt naar zijn dochter in het water en zit te glimmen. “That’s my daughter in the water I lost every time I fought her/ I lost every time” De instrumenten, waaronder een mooie pedal steel en accordeon weven zich feilloos omheen de woorden.
Ypsilanti is een instrumentaal nummer. Het is een mooie rustpauze tussen de andere nummers.
So Much To Do klinkt opgewekt en bluesy. Er is zoveel te doen wanneer je weer verliefd bent. Maar liefst niet te veel gedoe, gewoon meteen naar de liefde. Zo wordt de liefde verklaard. “Let’s take the final we aced the quiz/ Let’s get into whatever it is/ I’m fed up with foreplay I don’t wanna date/There’s so much to do I just don’t wanna wait.’
Valley Morning is een van de mooiste nummers van de plaat. Opnieuw een impressie van L.A. Een ochtend in de buitenwijk. Waar weinig of niets lijkt te gebeuren. Het geluid van de krant en de sproeier op het gras. Tijd om koffie te nemen, en je te storen aan het lawaai van de repetitie van het nieuwe bandje van de buurjongen. En een gouverneur die filmster was. “Our leader’s an actor who speaks with an accent/ Who’s able to procure our love/ But life is a movie out here in the valley/ What else were we all thinking of”
X or Y. Wat zal het zijn, een jongetje of een meisje? Altijd het een of het ander. Zodra de daad voorbij is, is het X of Y. Het klinkt als een opzwepend gospelnummer. En past ongetwijfeld bij de film, die over een zwangerschap gaat.
Final Frontier is meer ingetogen. Het is een van die nummers waarin je merkt hoe soepel Wainwright met de woorden kan spelen. Alles over de liefde samengevat in een kort liedje, zonder dat het woord een keer genoemd wordt. Liefde is “a silly impractical word”, het is een woord met 4 letters, “a vague and meaningless word”. Het is een mirakel dat je de “final frontier” bereikt. “I thought that I had it but I was just in it/ It became a battle I could never win it/ Each time I won it I could never keep it/ When called on to say it I could never speak it
Feel So Good. Of voelt hij zich slecht? Veel verwarde gevoelens door elkaar.
Lullaby is weer een hoogtepunt, met andermaal de prachtige gitaar van Richard Thompson. Een bitter verhaal over een moment van vermoeide uitzichtloosheid tussen man en vrouw. Zwijg en ga alsjeblieft slapen. We beginnen later wel weer opnieuw. “Shut up and count some sheep and do me a favor don’t bitch in your sleep/ No more agony please no more sorrow/ Shut up and count some Zs ice cream with a cherry plus a big pretty please/ I promise we’ll resume tomorrow.”
Naomi is een instrumentaal nummer dat rustig als een landschap is.
Doin’ The Math gaat over ouder worden. “That body of yours is no longer your friend/ And your mind starts to wander where and when will it end.”
Het titelnummer Strange Weirdos klinkt verzoenend. Twee mensen die vreemden zijn voor elkaar, zijn het ineens niet meer. Twee rare mensen zijn ineens niet meer zo raar. Dat zoveel mensen toch alleen blijven is eigenlijk een misdaad. “We might be strange weirdos but it can’t be normal/ To be frightened so much of our time”
En de plaat sluit af met Passion Play. Lekker uptempo. Het leven is een tragedie, een komedie, maar het zou eigenlijk een “Passion Play” moeten zijn. Na de laatste scène zal het doek vallen. We hangen netjes de kostuums weg, en sluiten de kleedkamer. “Then it’s me and you 1 disguised as 2 and twice as good as before.” Een wonder en een mirakel, waar zou je uiteindelijk schrik van hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten