A Stranger Here

Wat gebeurt er als je een oude legendarische folkzanger 10 bluesnummers uit de tijd van de grote Depressie laat zingen? Dan krijg je in het geval van A Stranger Here van Ramblin’ Jack Elliot een schitterende plaat. Elliott werkte onder andere met Woody Guthrie, Pete Seeger en met Bob Dylan. Hij is ondertussen 77, en nog niet afgeschreven. In 2006 maakte hij al het bijzondere I Stand Alone, en nu is hij terug met een nieuwe plaat, die wonderlijk mooi werd geproduceerd door Joe Henry. Henry heeft de voorbije jaren van het maken van platen met oude gloriën een handelsmerk gemaakt. Hij doet dat steeds op een erg warme, organische en respectvolle manier, en dit keer is het niet anders.

De plaat opent met Rising High Water Blues. Een pompend ritme, met verwijzingen naar New Orleans, en dat voor een nummer dat ook over een grote overstroming gaat. De stem van Elliott wordt mooi gedragen door de muzikanten, die in alle nummers zorgen voor een stevige ondersteuning, maar nooit het voorplan opzoeken.

Daarna komt Death Don’t Have No Mercy. Bezwerend, zo voel je de dood ronddolen door het landschap. He come to your house, he don't stay long/ Look in the bed, find your mother's gone/ I said death don't, death don't have no mercy in this land. Elliott zingt breekbaar en betrokken. De muzikanten lijken een climax te suggereren, die net niet komt. Ergens in de achtergrond zouden er geesten kunnen zijn, in een desolate ruimte. Stoppen doen ze niet, deze trage trein rijdt altijd door.

Rambler’s blues laat de teugels een beetje losser, in een soepele blues, over de zoveelste roamin’ rambler, steeds onderweg, steeds nergens thuis. No direction home… Mooi op weg gehouden door de piano, een slide en twee lepels.

Soul Of A Man, dat daarna komt is een erg mooi uitgevoerd nummer. Een wat dreigende, mysterieuze en eenzame sfeer. Won't somebody tell me/ Answer if you can/ Won't somebody tell me/ Tell me what is the soul of a man?

Richland Women Blues is een heerlijk ondeugend liedje, dat je meteen doet glimlachen. Met een prachtige dobro die zich overal doorheen weeft. Hurry down sweet Daddy, come blowin' your horn/ If you come too late your mama will be gone

Daarna komt Grinnin’ in your face. Geef niet te veel aanstoot, want een echte vriend is zeldzaam. In een onveilige wereld, waar je nauwelijks iemand kunt vertrouwen, moet je des te meer oppassen.

New Stranger Blues volgt dan. Een op zich simpel bluesnummer, met een wat grappig grimmige tekst, maar andermaal erg mooi en subtiel verrassend uitgevoerd.

Falling Down Blues wordt heel voorzichtig, bijna teder gezongen. Net als bij zowat alle andere nummers merk je pas na een tijdje hoe allerlei kleine geluidjes, nauwelijks hoorbaar, een warm tapijt vormen voor de oude stem van Elliott. Heel subtiel en gevoelvol, maar ook heel eigentijds.

How Long Blues, het bekende nummer van Leroy Carr, komt traag slepend op gang, met de accordeon van David Hidalgo, als een trage stoet, in het ritme van de trein die bezongen wordt.

De plaat wordt afgesloten met Please Remember Me. Een wat dwarsere uitvoering, een beetje dissonant, die nooit helemaal uit de pas loopt. Een vleugje Saint James Infirmary mengt zich in dit nummer. Alle eindjes worden net op tijd weer aan elkaar geknoopt.

A Stranger Here is een merkwaardig mooie plaat geworden. Heel integer, heel authentiek, zonder ooit ‘oud’ te klinken. Ramblin’ Jack Elliott zet de oude bluesnummers naar zijn hand, en past ze in in zijn stem. Ze zouden van hem kunnen zijn. En Joe Henry heeft voor dat alles een prachtige muzikale bedding gecreëerd, die de muziek doet ademen, zonder ooit de stem te overschaduwen. Het is wonderlijk te horen hoe de instrumenten het ritme en de woorden van de zanger met respect en tegelijk karakter volgen. Henry is er opnieuw in geslaagd organische muziek te maken die toch ook heel eigentijds klinkt. Een prachtig biotoop voor een zanger als Ramblin’ Jack Elliott.