De hemel

‘Ik heb het altijd wel gehad voor alten, en nu was het weer niet anders.’
‘Is dat zo?’
‘Ja, ze zijn altijd net dat beetje mysterieuzer. Ze kijken anders het publiek in, alsof ze een geheim hebben.’
‘En denk je dan dat ik ook een geheim heb?’
‘Natuurlijk, daar ben ik van overtuigd.’
‘Dan zal het wel zo zijn zeker?’
‘Toen ik je hoorde, dacht ik weer: zo moet de hemel klinken.’
‘Los van mij denk ik dat dat met die muziek zeker zo is. Ik heb het ook al vaak gedacht. Als er een hemel is, dan is Bach er ook.’
‘Misschien zullen we nooit dichter bij de hemel kunnen komen dan in die muziek. Voor het geval dat er toch geen hemel zou zijn.’
‘En waar ga je dat geheim dan proberen te ontfutselen? In de hemel, of toch maar hier?’
‘Volgens mij is hier toch een beetje veiliger.’
‘A zo, op die manier. En hoe ga je dat dan doen?’
‘Dat ga ik je niet verklappen.’
‘Je bent wel grappig.’
‘Wat is er? Waarom kijk je zo?’
‘Misschien lijkt het allemaal geweldig, die muzikanten, maar het is soms ook heel eenzaam. Ik ben de hele tijd onderweg. Er zijn natuurlijk de concerten, en dan weet je weer waarom je het allemaal doet. Maar soms voel je je ook alleen, als je na zo’n concert weer in je eentje de nacht in gaat.’
‘Misschien zijn alten gevoeliger voor dat soort dingen. Ik denk altijd dat sopranen meer houden van de glamour. Misschien hebben zij wel meer aanleg om diva’s te worden. Maar alten begrijpen meer van de diepte van het leven, ze kennen de melancholie beter. Althans, zo stel ik het me altijd voor.’
‘Je zou wel eens gelijk kunnen hebben.’
‘Vertel eens een verhaal.’
‘Het is nog te vroeg, denk ik. Het duurt lang bij mij eer de verhalen komen.’
‘Ik heb alle tijd, maak je maar geen zorgen.’
‘Dat doe ik niet.’
‘Toen ik je daar zag staan zingen, leek het alsof het met de dingen toch nog goed zou kunnen komen. Met die stem die iets lager is, ben je dichter bij het leven, bij de pijn en het verdriet die erbij horen, en tegelijk zijn er dan die melodieën die het andere leven dichterbij brengen. Maar dat andere leven is niet helemaal elders, of in een andere dimensie, het is ook een beetje verbonden met de aarde. Wat ik hier allemaal zeg slaat waarschijnlijk nergens op, maar beter krijg ik het niet uitgelegd.’
‘Het is heel mooi, het ontroert me. Als ik je zo hoor, denk ik dat ik zo’n alt wel zou willen zijn.’
‘Ben je dat dan niet?’
‘Ik weet het niet. Je ziet me daar op dat podium in een bepaalde houding, een bepaalde rol. Ik sta daar mooi rechtop, met mooie kleren aan, geconcentreerd. Ik ben omringd door muzikanten, en kan een beetje verdwijnen in de muziek. Maar als dat er allemaal niet is, ben ik misschien wel niemand meer.’
‘Toch wel, je bent toch hier nu.’
‘Ja, misschien wel. Ik weet het niet zo goed, laat maar. Het komt nog wel.’
‘Wil je af en toe niet iets geks doen?’
‘Natuurlijk. Misschien doe ik dat ook wel, maar weet jij dat nog niet.’
‘Vanzelfsprekend.’
'Wat is er?'
‘Misschien zijn er wel twee kanten aan jou, een gekke en een melancholische.’
‘Ben je dan toch dichter bij het geheim aan het komen?’
‘Als jij het zegt.’
‘Ik zeg niets. Jij moet het maar ontdekken.’
‘Wat ik me vaak afvraag, zoals vandaag bij dat concert, is hoe jij voor jezelf voelt dat het goed was of niet. De ene dag is je stem misschien beter dan de andere, de ene dag lijkt alles te lukken, en de andere dag moet je hard werken, maar is er iets dat je zoekt, en heb je het ooit al gevonden?’
‘Dat is een moeilijke vraag. Of eigenlijk is het vooral een moeilijk antwoord. Er is inderdaad iets dat ik zoek, en heel af en toe heb ik het gevoel dat ik er dicht bij kom, maar vaak lijkt het alsof het uit mijn vingers glipt. Maar het is moeilijk om uit te leggen.’
‘Wil je daar straks nog iets over vertellen dan?’
‘Misschien wel, ik weet het nog niet.’
‘Toen ik je zag zingen, dacht ik: ik ga straks naar haar toe en vraag of ze mee naar de hemel zou willen gaan.’
‘Dacht je dat echt?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘En ga je mij dat nu dan ook vragen?’
‘Wil je meegaan naar de hemel?’
‘Waar is die dan?’
‘Daar zo, achter die hoek, en dan nog een stukje verder.’
‘Ja, ik ga mee.’