Een verkouden hoofd werkt anders, blijkbaar. Misschien is het iets dat onder je huid gebeurt, en zo je hoofd verandert. Het voelt als een lichte koorts. Ze leidt tot een lichte verdwazing. Je schuift in en uit dromen, in en uit de slaap. Ze zijn anders, die dromen. Er worden dingen verwisseld, er is iemand die je al dagen beschermde en op je wacht om je weg te halen, er lijken tussenschotten verdwenen. Het is alsof er hier in de nacht een andere plek is, met een andere werkelijkheid. Het is niet onaangenaam uiteindelijk. Je weet niet wat er zal zijn aan de kant waar het weer dag is, en je beseft dat je dat niet erg vindt, eigenlijk. En als de ochtend komt, blijken alle dromen nog in je hoofd te zijn. Geen enkele is verdwenen. Misschien wil je wel een helder hoofd, maar naar die andere plek zou je misschien ook wel terug willen, heel even.
Je zit in de wagon met de lange rijen zitplaatsen langs de ramen. Je zit er in twee rijen tegenover elkaar. Er is iets met al die mannen hier. Ze ploffen neer, doen hun benen uit elkaar, en lijken hun breedste schouders op te zetten. Waardoor al wie ernaast zit als het ware in elkaar wordt geplooid. Je ziet ze overal zitten, brede mannen, en even brede maar in elkaar geplooide mannen. Je beseft dat je eigen schouders waarschijnlijk even breed zijn. Je durft het alleen niet aan om zo imperialistisch alle ruimte voor je schouders op te eisen. Je buigt half voorover, waardoor de brede mannen links en rechts van jou elkaar zouden kunnen raken, als ze dat zouden willen. Je trekt je terug in iets. Er zijn te veel brede mannen met hun benen wijd open hier, denk je nog. Je zou ergens anders willen zijn. Je verdwijnt in de woorden die je voor je hebt, je leest ze grondiger dan anders.
Een interessant gesprek, maar het is al laat, en je bent eigenlijk al te moe, je zou al in je bed moeten liggen. Te veel zinnen die niet kunnen worden afgemaakt. Te veel gedachten die hun weg niet krijgen. Er wordt iets gezegd over innerlijke vrede. Over tijd om je terug te trekken, tijd voor spiritualiteit. Er is veel over te zeggen. Alleen niet als je zo moe bent, denk je nog. Het gesprek zal een ander moment wel weer verder gaan. Terwijl je naar huis loopt, in de nacht, denk je nog: soms is spiritualiteit gewoon een plek in je hoofd, het gaat niet altijd over tijd. Later zul je nog een artikel lezen over verwondering. Misschien is dat ook wel een plek.
Je bent op weg naar huis, en je voelt hoe enkele te korte nachten hebben gemaakt dat je anders kijkt naar de mensen die voor je lopen. Eerst denk je nog dat ze inderdaad te weinig rekening houden met anderen, en doen alsof de hele ruimte van hen is, of zoiets. Tot je beseft dat het alleen in jouw hoofd zo is. Het ligt aan hoe je kijkt. En je komt thuis, en je hoopt stiekem dat er niemand zal bellen, alleen voor nu dan, zodat je alles na elkaar kunt doen, rustig en traag, alsof je helemaal verdwijnt in deze plek.
Je zit in de zaal te luisteren naar het debat. En je ziet alle mensen daar. Ze lijken nog zo jong. En even komt het allemaal terug, hoe jij, zoveel jaar geleden, in deze zaal zat te luisteren. Je weet niet meer zeker welke les je ooit had in deze zaal. Maar je hebt een vaag vermoeden. Zij staan nog helemaal voor iets, iets waar jij al voorbij bent, voor een deel toch, zeg je er meteen bij. Heel even maakt het je droef, te beseffen wat zij nog zullen zien. En je bent bij de oude mensen, zo blijkt later. En het is niet erg, denk je nog. Je hebt er al die tijd over gedaan om een plek te vinden, ergens in je hoofd.
Af en toe kijk je om je heen, en je denkt: niemand hier weet wat er nu allemaal in mijn hoofd gebeurt, welke beelden daar door elkaar heen schuiven, en dat is maar goed ook. Niet dat de beelden niet mooi zouden zijn, integendeel, maar ze zijn van jou. Het is alsof je binnen staat, en door het raam naar buiten kijkt, waar alle anderen zijn. Je kunt altijd weg, je hoeft alleen maar het raam te openen, of door de deur te stappen, maar je kunt daar ook nog even mee wachten, en gewoon blijven. Voor even toch.
Je zit in de wagon met de lange rijen zitplaatsen langs de ramen. Je zit er in twee rijen tegenover elkaar. Er is iets met al die mannen hier. Ze ploffen neer, doen hun benen uit elkaar, en lijken hun breedste schouders op te zetten. Waardoor al wie ernaast zit als het ware in elkaar wordt geplooid. Je ziet ze overal zitten, brede mannen, en even brede maar in elkaar geplooide mannen. Je beseft dat je eigen schouders waarschijnlijk even breed zijn. Je durft het alleen niet aan om zo imperialistisch alle ruimte voor je schouders op te eisen. Je buigt half voorover, waardoor de brede mannen links en rechts van jou elkaar zouden kunnen raken, als ze dat zouden willen. Je trekt je terug in iets. Er zijn te veel brede mannen met hun benen wijd open hier, denk je nog. Je zou ergens anders willen zijn. Je verdwijnt in de woorden die je voor je hebt, je leest ze grondiger dan anders.
Een interessant gesprek, maar het is al laat, en je bent eigenlijk al te moe, je zou al in je bed moeten liggen. Te veel zinnen die niet kunnen worden afgemaakt. Te veel gedachten die hun weg niet krijgen. Er wordt iets gezegd over innerlijke vrede. Over tijd om je terug te trekken, tijd voor spiritualiteit. Er is veel over te zeggen. Alleen niet als je zo moe bent, denk je nog. Het gesprek zal een ander moment wel weer verder gaan. Terwijl je naar huis loopt, in de nacht, denk je nog: soms is spiritualiteit gewoon een plek in je hoofd, het gaat niet altijd over tijd. Later zul je nog een artikel lezen over verwondering. Misschien is dat ook wel een plek.
Je bent op weg naar huis, en je voelt hoe enkele te korte nachten hebben gemaakt dat je anders kijkt naar de mensen die voor je lopen. Eerst denk je nog dat ze inderdaad te weinig rekening houden met anderen, en doen alsof de hele ruimte van hen is, of zoiets. Tot je beseft dat het alleen in jouw hoofd zo is. Het ligt aan hoe je kijkt. En je komt thuis, en je hoopt stiekem dat er niemand zal bellen, alleen voor nu dan, zodat je alles na elkaar kunt doen, rustig en traag, alsof je helemaal verdwijnt in deze plek.
Je zit in de zaal te luisteren naar het debat. En je ziet alle mensen daar. Ze lijken nog zo jong. En even komt het allemaal terug, hoe jij, zoveel jaar geleden, in deze zaal zat te luisteren. Je weet niet meer zeker welke les je ooit had in deze zaal. Maar je hebt een vaag vermoeden. Zij staan nog helemaal voor iets, iets waar jij al voorbij bent, voor een deel toch, zeg je er meteen bij. Heel even maakt het je droef, te beseffen wat zij nog zullen zien. En je bent bij de oude mensen, zo blijkt later. En het is niet erg, denk je nog. Je hebt er al die tijd over gedaan om een plek te vinden, ergens in je hoofd.
Af en toe kijk je om je heen, en je denkt: niemand hier weet wat er nu allemaal in mijn hoofd gebeurt, welke beelden daar door elkaar heen schuiven, en dat is maar goed ook. Niet dat de beelden niet mooi zouden zijn, integendeel, maar ze zijn van jou. Het is alsof je binnen staat, en door het raam naar buiten kijkt, waar alle anderen zijn. Je kunt altijd weg, je hoeft alleen maar het raam te openen, of door de deur te stappen, maar je kunt daar ook nog even mee wachten, en gewoon blijven. Voor even toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten