Toch maar zelf denken

Het blijven drukke tijden voor de wetenschap. Nog maar pas bekomen van de vierdimensionele mascara werd ik opnieuw met een wonderlijk product geconfronteerd: zelfdenkende shampoo. De mevrouw op de televisie legde het allemaal goed uit: “Wanneer de ingrediënten van deze shampoo samenkomen op het haar beginnen ze op elkaar te reageren, en doen ze wat het haar nodig heeft.” Je moet dus niet eerst aan de shampoo meedelen of je vet of droog of meer ‘head and shoulders’-haar hebt, die shampoo ontdekt dat allemaal zelf, maakt zelf een eigen diagnose van wat je haar nodig heeft, en gaat dan aan het werk. “Dit is een zelfdenkende shampoo, die doet wat goed is voor je haar.” Woew, dat is heavy stuff… Geen keuzestress meer dus over welke shampoo je moet kiezen, je shampoo neemt je dat allemaal uit handen, denkt zelfs in jouw plaats, verplaatst zich empathisch in je haar, begrijpt wat goed is voor dat haar, en gaat dat uit gulle goedheid ook nog eens geven aan het haar. De shampoo lijkt zowaar een humanitaire instelling (zo lang je niet naar het prijskaartje gekeken hebt, maar dat is een ander verhaal natuurlijk).

Alles voor de wetenschap, ik ging dus verder op zoek naar de ware aard van dit wonderbaarlijke product. Volgens het bedrijf in kwestie zit het zo: “De revolutionaire shampoo is opgebouwd uit organische ingrediënten zoals mineralen uit de schil van de witte truffel, pure diamantstof en meteorietstof uit de ruimte.” Woew woew, dit is heavy heavy stuff…

Dit moest verder uitgezocht worden, en na oneindig veel moeilijkheden, waarover hier niet bericht zal worden, heb ik een gesprek kunnen voeren met de drie ingrediënten van de bewuste shampoo.

Alain, de witte truffel, bleek van het vrij nichterige type te zijn. Ook een beetje zelfingenomen, en enigszins lispelend, tijdens het wapperen met de handjes. “Het sjit sjo. Wij worden verondersjteld neutraal te sjijn, sjolang wij in die sjampoo sjitten, in de flesj dusj. Neutraal wil dan sjeggen: niksj doen. Maar dat isj echt wel niet gemakkelijk. Die andere twee sjtinken geweldig, je moesjt eensj weten, man, man, man. En alsj we uit de flesj komen, moeten we nog sjteeds neutraal sjijn, maar dan tegenover de haartypesj die we onder handen moeten nemen. Jammer genoeg sjijn het meesjtal ook nog eensj vrouwen, maar ja, je kunt niet allesj hebben natuurlijk. Maar die van den diamant, die isj helemaal niet neutraal, hij flipt helemaal op rosje vrouwen, begint dan helemaal te vibreren, waardoor er van dat organisj procjesj weinig overblijft. Ik moet daar geen tekening bij maken verondersjtel ik?” Wat hij juist bedoelde, was me niet geheel duidelijk. Over naar de volgende.

Henri, geheel uit diamantstof opgetrokken, was meer het machotype. Zijn hemd stond net iets te ver open, waardoor je ook net iets te veel inkijk had op zijn permanent onthaarde borstpartij. Iets minder inkijk en iets meer borsthaar, het zou beter geweest zijn, maar goed. “Organisch? Dat is wel nogal moeilijk. Den Alain is een nicht, en Esmeralda is een lesbo. Wij kunnen dus niks met elkaar. In principe kan de een wel met de ander willen, maar dat kan nooit wederzijds zijn, als je me begrijpt. (vette knipoog) En ja, natuurlijk ben ik vooral gewoon voor vrouwenhaar, hoe meer hoe liever, maakt niet uit waar. En ja, ik moet het toegeven: ros haar, dat is het helemaal. Maandag zag ik die Clara Cleymans nog bij Mag ik u kussen. En ik dacht alleen maar: mag ik uw haar wassen? Maar ja, ze heeft ons nog niet gevraagd, ik kan dus alleen maar dromen. Dat zogenaamde zelf denken valt overigens geweldig tegen hoor, je moet je daar niet te veel bij voorstellen. In wezen modderen we maar wat aan, we hebben eigenlijk geen idee wat we moeten doen. Het komt meestal wel in orde. Dat geloven de mensen toch. Maar ja, als je zoveel betaalt voor een flesje shampoo, dan denk je al snel zelf dat die shampoo zelf wel kan denken, en dus al dat geld waard is. Iets met zelf alleszins, ik weet niet juist hoe het nu zit.”

Esmeralda, de meteorietmevrouw, was van een onaardse mysterieuze schoonheid. Maar tegelijk kon ze niet verhullen dat de weemoed steeds in de buurt was. “Ja, het is toch moeilijk, moet ik bekennen. Toen ik besliste om naar de aarde te gaan, had ik het me toch helemaal anders voorgesteld dan dat ik terecht zou komen in een shampoo. Weet je, ik leefde al lang alleen, daar in de ruimte. Dat is ook niet zo moeilijk, iedereen is altijd ver weg. En ik ben niet gemaakt voor de small talk. Als er dan toch eens een andere meteoriet voorbij komt, moet je onmiddellijk je openingszin klaar hebben, en daar ben ik toch te verlegen voor. En speeddaten, dat is ook al niets voor mij. Daar komen trouwens meestal veel te weinig vrouwen op af. Dus ik dacht: op de aarde zijn er zoveel mooie vrouwen, en ook nog eens in dichte concentraties, ze zullen dan toch niet allemaal weglopen als ze mij zien komen. Ik heb al vaak gehoord dat ik niet lelijk ben, maar zelf ben ik daar niet zo van overtuigd. Maar ja, ik zit hier nu in die shampoo, met twee venten nog wel. Met Henri kan ik wel praten over vrouwen, een beetje toch. Maar ik val toch meer voor zwart haar. Zo van die vrouwen met ook nog eens van die strenge zwarte wenkbrauwen, mmmmmm. Daar word ik echt helemaal week van, met knikkende knieën, en van die rode plekken hier in mijn hals.”

Van het veeleer kalende type zijnde kon ik niets aanbieden dat een van hen echt gelukkig zou maken, qua haar dan, dus ik trok me maar zachtjes terug, en liet hen vruchteloos verder zoeken naar een vorm van organische verbondenheid in dit aardse tranendal. Men zegt wel eens dat met dat soort dingen het zoeken belangrijker is dan het vinden, maar daar was ik toch niet helemaal van overtuigd. De mensen die een fles van deze magische shampoo kopen, zullen zonder twijfel wel verpletterend gelukkig worden, en dat voor eeuwig en altijd. Of alleszins zolang de fles niet leeg is.