Raar hoe

Hoe je ineens terug naar toen wordt getrokken. De kok op de televisie maakt een appeltaart. En ineens ben je weer toen. Het kaartspel van de Appelclub. Je moest telkens twee kaartjes omdraaien met dezelfde appel of peer, of met groente. Als je herinnering klopt, hadden de appels en peren een zwart randje, de andere kaarten een wit randje. Maar misschien vergis je je. Hoeveel uren zou je dat spel hebben gespeeld? Met je zus, met je grootvader. Zou er een reden zijn waarom net nu die herinnering terugkomt? Zouden ze ergens klaarstaan, in een of andere rij? Nu is het jouw beurt, ga maar.

Hoe twee herinneringen door elkaar liepen, en hoe je zo een verhaal vertelde dat helemaal niet klopt. En dat je dat pas later besefte. Het klonk weliswaar goed, maar het klopt niet. Hoe het je onrustig maakt. Dat je zo snel mogelijk bij hen het verhaal zou moeten rechtzetten. Stel je voor, dat dat verhaal zou blijven leven.

Hoe je bijna kwaad bent op je vader. Omdat je zou willen weten waar hij die plaatjes van de pianotoetsen heeft gelegd die ontbreken op je piano. Tot je ineens weer beseft dat het een beetje moeilijk is voor hem om op die vraag te antwoorden, aangezien hij dood is. Je schaamt je voor die kwaadheid, die bijna toch. Je gaat de kleine en merkwaardige muziekwinkel binnen. Het is er zo smal en het staat er zo volgestouwd dat je bijna weer buiten moet gaan om een andere klant te laten vertrekken. In de rekken staat het vol met dozen met allerlei spullen in. Je ziet de doos met ‘ocarina’, en je ziet die nog liggen thuis, in het wat wankele kastje met de pianoboeken. Je vraagt aan de man of hij van die plaatjes heeft. Hoe noem je dat trouwens, die dingen? Onmogelijk om dat nog te vinden, zegt hij. En je krijgt er nog een heel verhaal bij. Bij het buitengaan denk je dat die man goed zou kunnen opschieten met je vader. Misschien moet je nog eens teruggaan daar, om snaren te kopen voor je gitaar.

Hoe je in je dromen in een ‘loop’ kunt terechtkomen. Zoals een stukje muziek dat in een eindeloze repeatmodus staat. En hoe je je daar dan toch van bewust bent, op een of andere manier. Je kunt niet anders dan telkens opnieuw hetzelfde beleven.

Hoe je in de war kunt zijn door het apparaat waarmee je de platen draait. Je wilde het zo graag nog eens, daar staan, en je muziekjes laten horen. Dat de knoppen zichzelf wel zouden uitwijzen, dat veronderstelde je. Het is niet helemaal zo, maar je durft het niet toegeven. Het kleine meisje dat bij je komt staan, wil alles van je weten. Hoe dat werkt allemaal. En even ben je weer zestien, en sta je in de jeugdclub ook een beetje zenuwachtig aan de draaitafel. Spelers en drinkers, dat zette je op. Je hield van die gitaarsolo aan het einde. Zo’n herinnering gaat dan met je op de loop. Je ziet nog de hoes van de plaat. Je ziet nog het namiddagconcert van Jeugd en Muziek waar je met de school naartoe ging, met diezelfde zanger. Hoeveel indruk het maakte, die gitaren. Zo zou je van de ene op de andere herinnering kunnen springen. In het nu ben je ondertussen blij dat je toch ontdekt hebt hoe je nog gemakkelijker het juiste nummer van de CD kunt instellen. Gelukkig heeft niemand er iets van gemerkt. Denk je toch.

Hoe het ene donker het andere kan oproepen. ’s Nachts in bed laat je de deur van de kamer nog open. Zo kun je het raam van de andere kamer zien, en het straatlicht. Het is een veilig donker, al zou je niet kunnen uitleggen waarom dat zo is. En ineens is er het andere donker. Daar in het oude wankele huis, dat trilde bij elke auto die voorbij reed op de straat. In de kamer leek elke plek een onderweg, er was geen plek waar je kon blijven. En je zus die vanuit de andere kamer door de gang roept. Of je nog eens een verhaaltje wilt vertellen. Je kruipt naar achter op het bed. De bedrand was niet zo gemaakt dat je er gemakkelijk over kon hangen. Het doet een beetje pijn in je zij als je er tegenaan leunt om te vertellen. Je blijft vertellen, tot ze niet meer antwoordt op de vraag ‘slaap je al?’. Dan moet je zelf nog gaan slapen. Met de rest van het verhaal in je hoofd.