02 november 2012

Even een deegje

Even een deegje maken, en dan snel wat woordjes. Zou het zo zijn? Je handen ruiken nog naar de boter die in het deeg zit. Mmm. Goed dat er geen boterhandliefhebbers in de buurt zijn. Van die woordjes zou niet veel in huis komen. In je hoofd nog eens even de volgorde van de dingen bekijken. Wat moet je eerst maken? Wat zal wanneer in de oven moeten? Wat zal wanneer klaar zijn als je bezoek op dat uur komt? Zit er nog een beetje marge op? Er zijn van die kookafwijkingen die je nooit afgeleerd krijgt. Blijkbaar.

Een intens mooi gesprek. Soms denk je dat zij je het best kent, en dat na al die jaren. Het is mooi. En alles wat je altijd wilde zeggen, het wordt allemaal gezegd, stap voor stap.

Een intens mooie film. Hartverscheurend mooi. Alles klopt aan die film. Het is niet anders te zeggen. Een rauwe schoonheid die je klein maakt. Blij dat je daar was, op die plek.

En toch nog even schrik dat de bioscoopantiterreureenheid je ter plekke zal komen molesteren, minstens, omdat je – onbedoeld!, ik herhaal: onbedoeld! – zomaar op de verkeerde rij zit. Zomaar denken dat je op rij 8 zit, en dan stiekem op rij 7 gaan zitten, waardoor de popcorn- en vervelende-madammen-balans in de zaal verstoord wordt. Gelukkig ben je in goed gezelschap, en kan zij bevestigen dat het geheel en al jouw schuld is. Alles eigenlijk, alle wereldproblemen ook. Dat lucht geweldig op.

Tussendoor nog even denken aan die groentetaart die je straks gaat maken. En wat er allemaal in zal gaan. En of het deeg lekker zal zijn.

Weer thuis na de film, nog even uitzakken in de zetel. Er wordt nog gebeld aan de voordeur, zo laat. Een politiemevrouw staat voor de deur. Dat er bij een van de bovenburen is ingebroken, en of je iets gemerkt hebt tussen zeven en negen. Nee, je zat in de film, zeg je. (De politiemevrouw vraagt niet welke film.) En of je alle verdachte dingen zou willen melden. De ochtend nadien zie je een tas onderaan de trap in de kelder. Die stond daar gisteren ook al toen je thuiskwam, besef je ineens. Je vroeg je nog af: wat staat die rare tas hier te doen? Terwijl je naar de markt fietst je de hele tijd afvragen of je nu moet melden dat er een mogelijk ‘verdachte’ tas staat. Als je later op de dag boodschappen gaat doen (voor een deegje) komen er net nog twee politiemensen aan, een politieman en een politiemevrouw (die laatste is ongetwijfeld van CSI Louvain of zo, en zou jouw vingerafdrukken zo uit het blote hoofd herkennen van op een kilometer afstand). Je laat aan de politieman de tas zien, en zegt erbij dat je helemaal niet weet of het wel van belang is. (Maar die mevrouw gisteren had gezegd dat je ALLES moest melden, en ook onmiddellijk…) Het blijkt mee te vallen, de tas is niet verdacht. En jij gelukkig ook niet.

Je moet die ene schoen laten herstellen. Heel gedub over de existentiële vraag welke schoenen je dan wel aan zou moeten doen om die ene schoen weg te brengen. Eigenlijk is het je enige paar schoenen. (In sommige opzichten blijk je toch een man te zijn.) Moet je dan in je sandalen naar de schoenmaker gaan? En als het dan gaat regenen, hoe moet dat dan? Belangrijke kwesties met andere woorden.

Voor je aan het opruimen en het koken begint, nog snel even een soort middagdutje doen. Er is een wat kleffe film op de televisie. Blijkbaar ben je qua middagdutje helemaal toe aan een kleffe film. (Maar of dat gesnotter nu echt wel nodig was? Watje.)

Tijd om aan de nadeegjeswerkzaamheden te beginnen. Lichte kookstress. Zoals altijd een beetje bang dat je niet alles op tijd af zult hebben. (Om dan waarschijnlijk zoals alle andere keren daarvoor vast te moeten stellen dat je te vroeg klaar zult zijn met alle werkzaamheden.) Er zijn nog zekerheden in het leven.

2 opmerkingen:

http://uvi.skynetblogs.be/ zei

En was de taart lekker, Jan?
En het bezoek ook?

Nog een mooi schrijfweekend.

Jan Mertens zei

Ja!