Soms zou je leeg willen zijn. Of is het vooral ontheven aan de zwaartekracht? Bijna etherisch misschien. Alleen maar zweven. Alles wat pijn zou kunnen doen achtergelaten, ergens. Ingedikte tijd even op de pechstrook gezet.
Hoe aanraakbaar zou je zijn? Alleen voor gevorderden misschien.
En stel je voor dat die ander dat ook zou zijn. Zou het samensmelten zijn, of verdwijnen in elkaar, of in het nergens?
De regen zou door je heen gaan, en misschien wel je herinneringen afstoffen. Waar je dacht dat tot dan toe je hoeken en kantjes waren zou alles netjes uitgespoeld worden.
Je zou traag kunnen dansen, met enkel de wind die je draagt. Je zou er even op kunnen leunen. Even maar, om dan weer verder te gaan.
Zouden de woorden die soms door je heen kunnen jagen en je uit de slaap houden of enkel in lichte kramp uit de dag laten vertrekken ook anders zijn? Zouden ze ineens transparant geworden zijn? Klaar om als zand tussen je vingers weg te sijpelen? Of zouden ze zich gewoon terugtrekken, ergens in het bos?
Je zou naar de zee kunnen gaan. Zachtjes je verhalen delen met die moeder van ooit. En je gewoon in het water laten glijden. Zomaar golf worden, zonder begin en zonder einde. Dichter dan dat zou je nooit je oorsprong kunnen naderen.
En je adem zou vrij zijn. Bewegen waar je schouders en je rug zijn. Telkens opnieuw. En je dragen.
Je zou je niet moeten afvragen hoe rechtop je loopt. Je zou niet moeten zoeken naar graden. Je zou niets voelen kraken.
En hoe zou je slapen? Wat zou je lichaam bedekken? Iets van zijde misschien, of zelfs dat niet.
Al strelend zou je niet meer dan een bries kunnen zijn. Hoewel.
En om alles wat je anders zou hebben tegengehouden zou je eenvoudigweg heen kunnen plooien.
Je zou de grond amper raken bij het stappen. En de trappen zou je misschien niet eens betasten. Het woord schrijden zou zelf al een te hoog soortelijk gewicht hebben.
Je zou anders kunnen troosten. Misschien wel ongemerkt gewicht weg kunnen nemen.
Je zou de kieren van een ander kunnen vullen, en helen wat nooit geheeld was.
Je zou niet hoeven te weten: hoe lang ben ik hier al, hoe lang heb ik nog. Je zou alleen maar hier zijn.
Zou de muziek anders klinken? Zou je ineens beseffen dat die partita een echte buik nodig heeft om te resoneren?
En wat met je tranen? Waar zouden ze naartoe gaan?
Je zou anders verlangen naar een aardse huid, nog meer misschien wel.
Je zou na je terugkeer anders thuiskomen in de armen van die ander. Je zou misschien wel gaan houden van hoe je weegt. En hoe je onverzettelijk kunt zijn in het bewegen.
Je zou het verglijden van de tijd weer omarmen als een zoet lot. Met het verlies dichterbij is de liefde dat ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten