Op na een enigszins korte nacht. Geluiden in de nacht.
Toch twinkelt de ochtend zich op gang.
Het Stabat Mater van Pergolesi.
De mevrouw die elke ochtend haar fiets komt stallen daar buiten glimlacht naar binnen. Ze doet dat niet elke dag.
Mooie verhalen.
En de belangwekkende kwestie van de kalk op de glazen douchedeur.
Je hebt een afspraak bij de dokter. Een jaarlijkse controle. Je bent blij haar weer te zien. Vaak is het alsof je je wilt verontschuldigen dat je zomaar tijd inneemt. Ze vindt het nooit erg.
Terwijl je door de stad weer naar huis loopt, merk je hoe nachtlagen zich voorzichtig neerleggen.
En je denkt aan grote handen.
Je maakt een nieuw lijstje voor de week. Je probeert de hele week even in je hoofd te zien. Dan is het gemakkelijker om eraan te beginnen.
De brandweer komt de straat in gereden. Ergens bij een van de buren is er een probleempje.
Je denkt aan dat liedje. And the Healing Has Begun.
(Je moet dat haar nog eens laten horen, denk je.)
Je weet nog waar je was toen je die plaat voor het eerst hoorde. Die plaat met die blauwe hoes. Hoe je er eindeloos naar kon luisteren toen je ze ook zelf gekocht had. Je moet een jaar of zestien geweest zijn. Hoe ze je in vervoering bracht.
De eerste videovergadering van de dag. Je probeert in de voorvergadering een nummer van de nieuwe plaat van Bob Dylan te laten horen aan je collega’s. (Ze zijn je afwijkingen stilaan gewend.)
Er was toch nog enige twijfel over het stukje dat je had geschreven. Of het wel goed was zo. Het begint zijn weg te vinden zie je, wat wel een geruststelling is.
’s Middags nog even een mega-afwasje doen. Met harde salsamuziek.
(Er zijn diverse manieren om wakker te blijven.)
Je fietst door de stad, voor een gesprek. Je bent natuurlijk weer te vroeg. Je wandelt nog even rond door de abdij. Je ziet de onderliggende lijnen in het gesprek.
(Iets heeft je heler gemaakt, denk je.)
De laatste prutsklusjes aan het verslag. Het is nu echt klaar.
Nog even op het terras. De geluiden.
Je praat nog even met de planten. Niet alleen kennen ze al je geheimen. Ze kijken. Hoe je beweegt in het huis. Ze hebben iets gezien dat je ontroert.
(Ze is er nog. Een zin die je zou willen zeggen komt in je hoofd.)
De tweede videovergadering. Je zegt aan de voorzitster van de vergadering dat zij beschikt over een speciale knop om elektroshocks te geven aan aanwezigen die zich niet helemaal goed gedragen. Even een moment van vertwijfeling.
Je denkt nog terug aan de zonnewende. Aan schoonheid in een moment van gewichtloosheid. Ondertussen ben je aan de andere kant. Je was er wel, denk je, dit keer, toen het kantelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten