Vorige week dacht ik dat de redding nabij was. Ondertussen blijkt ze toch nog niet echt in de buurt. Toen ik ’s avonds thuiskwam vond ik een klein briefje in de brievenbus. “Geen problemen onoplosbaar. Prof Satajidou. GROOT Helderziende MEDIUM. Lost al uw problemen zelf op de moeilijkste gevallen, zoals: de liefde, definitieve terugkeer om van het gehouden te worden (e), problemen echtelijk trouw tussen echtelieden, het geld, winst aan de spelen, professioneel succes, in moeilijkheden verkerende onderneming, de betovering, geneest de bescherming tegen alle gevaren, de seksuele onmacht, de ziekte ongeacht zijn duur, hij slaagt daar waar anderen niet zijn geslaagd, onderzoeken, steun, enz… Resultaat in de week gegarandeerde betaling na résultats 100%.”
Meteen wist ik wat me, gezien de vermelde op te lossen problemen, te doen stond. Ik belde onmiddellijk het nummer op het briefje en kwam bij de heer Satajidou terecht. Ik mocht hem meteen met zijn voornaam aanspreken: Faustin. En ik begon hem mijn verhaal te vertellen. Het betreft hier een kwestie van ernstige burenhinder, die tot slapeloze nachten leidt.
Het zit zo, het gaat om mijn achterburen Toine, Juliette en Melissa. Toine is in se een goede man, maar hij heeft de verkeerde ideeën. Hij denkt dat hij altijd het ultieme gat in de markt gevonden heeft. Maar dat blijkt vooral een gat in zijn eigen portemonnee te zijn. Zijn vorige poging was een heus bedrijf, zo met van die business cards en een echte website. Zijn product? Artisanale, met de hand gemaakte paaldanspalen in volle eik. Ik had nog gezegd: Toine, zou je dat wel doen, is dat niet te duur, willen mensen niet liever een paal in metaal? Maar nee, niets aan te doen. Toine ging als een speer achter zijn palen aan. Ze verkochten echter voor geen meter. En Toine ging failliet. Voor de zevende keer overigens. Nu zit hij weer thuis dus. Op zijn koertje ligt nog een stapel van die palen, die daar nu onbedanst liggen. Op zich niet zo erg. Maar Toine werkt aan een nieuw concept voor zijn volgende bedrijf. Nu wil hij de muziek in. Hij gelooft dat er een enorme markt is voor oude Nederlandse schlagers, met een dance beat eronder, en begeleid door doedelzak. Na een astrologische raadpleging bij Jomanda was hij ervan overtuigd dat hij zelf die nummers moest indoedelen, en wel tussen 00.57 en 02.13 uur ’s nachts, en liefst in openlucht. Regelmatig hoor ik nu ’s nachts Huilen is voor jou te laat, met boenkeboenke daaronder en wat gedoedel daarover.
Die hele toestand met die palen was op zich al ingewikkeld genoeg voor Juliette, zijn vrouw, maar door zijn bedrijf was Toine tenminste weg van huis. Dat gaf meer kansen voor haar romance met Alain, de stadswacht. Alain kwam altijd langs op maandag, woensdag en vrijdag, in de late voormiddag. Juliette heeft blijkbaar iets met open ramen en een balkon. In elk geval, iedereen kon meegenieten van het liefdesspel. Probleem was alleen dat Alain van het hinnikende type is. Maar nu zit Toine dus weer hele dagen thuis. Het enige voordeel van de doedelzak is dat Toine, dankzij Jomanda, klokvast buiten op het koertje staat. Op dat moment kan Alain dus het huis binnensluipen. Die arme Alain had trouwens, om niet op te vallen, ooit nog een van die palen van Toine gekocht. Hij nam die mee naar zijn vrouw Madeleine, en vroeg haar om voor hem een lapdance uit te voeren. Die begon eraan met veel enthousiasme, maar ligt nu al een hele tijd plat met een hernia, waardoor het huis van Alain overdag ook niet vrij is. Hij duikt dus nu ’s nachts op, waarna hij van Juliette een speciale anti-hinnik-pleister over zijn mond geplakt krijgt.
Het is ’s nachts altijd een hele bedrijvigheid. Want door het lawaai uit de slaapkamer en van op het koertje wordt Melissa ook altijd wakker. Zij is de jonge, en niet geheel onwelgevormde dochter. Ze probeert altijd mijn aandacht te trekken. Elke nacht moet ik immers opstaan door het ritmisch gedoedel. Zij zet steevast de grote middelen in. In lichte tot zelfs geheel ontklede toestand loopt zij door haar kamer heen en weer. Ze imiteert de reclamefilmpjes van Fa en loopt dus in slow motion maar wel wiebelend door de kamer. Met een groot bord probeert ze via het raam met mij te communiceren. Telkens opnieuw komt diezelfde vraag terug. Of ik met haar mee wil gaan naar het jaarlijkse mosselsouper van de fanclub van Frans Bauer. Ik heb haar, eveneens met zo’n bord, proberen uit te leggen dat dat moeilijk is. Niet alleen ben ik vegetariër, ik heb ook muzikaal andere voorkeuren. Desalniettemin blijven de beelden van Melissa soms door mijn hoofd gaan, waardoor ik niet meer kan slapen, ook niet nadat het doedelen is gestopt en Alain ook weer weg is.
Toen Faustin Satajidou dit hoorde, moest hij toch even slikken. Maar hij beloofde me dat hij ook dit probleem van burenhinder zou oplossen. Binnen de week moest ik terugbellen, voor de bevestiging van de résultats 100%.
Vandaag heb ik dus teruggebeld, met slecht nieuws. Er is inderdaad heel veel veranderd, maar of er nu echt minder hinder is, weet ik niet. Toine is gestopt met de doedelzak, maar heeft nu een heel nieuw plan. Hij wil een speciale trendy likeur ontwerpen op basis van spruiten. Hij is al dagen en nachten aan het experimenteren. Lawaai maakt dat niet, maar stinken… Van pure ontreddering is Juliette al komen aanbellen bij mij. Of ze niet, voor een paar potten rabarberconfituur, mijn logeerkamer zou mogen gebruiken. Om te beginnen drie keer per week. Om met Alain af te spreken. Ik wil altijd graag mijn buren helpen. Het probleem is alleen dat Alain zo’n zware Tabac-geur heeft, die niet uit mijn huis weg te krijgen is. En Melissa? Die is nu helemaal omgeslagen in de andere richting. Ze is nu in het geloof. Als ik ’s nachts opsta, en haar – nu geheel bedekt – door haar kamer zie dwalen in haar blauwe boerka, is er toch weer iets waardoor ik nadien de slaap niet kan vatten…
Meteen wist ik wat me, gezien de vermelde op te lossen problemen, te doen stond. Ik belde onmiddellijk het nummer op het briefje en kwam bij de heer Satajidou terecht. Ik mocht hem meteen met zijn voornaam aanspreken: Faustin. En ik begon hem mijn verhaal te vertellen. Het betreft hier een kwestie van ernstige burenhinder, die tot slapeloze nachten leidt.
Het zit zo, het gaat om mijn achterburen Toine, Juliette en Melissa. Toine is in se een goede man, maar hij heeft de verkeerde ideeën. Hij denkt dat hij altijd het ultieme gat in de markt gevonden heeft. Maar dat blijkt vooral een gat in zijn eigen portemonnee te zijn. Zijn vorige poging was een heus bedrijf, zo met van die business cards en een echte website. Zijn product? Artisanale, met de hand gemaakte paaldanspalen in volle eik. Ik had nog gezegd: Toine, zou je dat wel doen, is dat niet te duur, willen mensen niet liever een paal in metaal? Maar nee, niets aan te doen. Toine ging als een speer achter zijn palen aan. Ze verkochten echter voor geen meter. En Toine ging failliet. Voor de zevende keer overigens. Nu zit hij weer thuis dus. Op zijn koertje ligt nog een stapel van die palen, die daar nu onbedanst liggen. Op zich niet zo erg. Maar Toine werkt aan een nieuw concept voor zijn volgende bedrijf. Nu wil hij de muziek in. Hij gelooft dat er een enorme markt is voor oude Nederlandse schlagers, met een dance beat eronder, en begeleid door doedelzak. Na een astrologische raadpleging bij Jomanda was hij ervan overtuigd dat hij zelf die nummers moest indoedelen, en wel tussen 00.57 en 02.13 uur ’s nachts, en liefst in openlucht. Regelmatig hoor ik nu ’s nachts Huilen is voor jou te laat, met boenkeboenke daaronder en wat gedoedel daarover.
Die hele toestand met die palen was op zich al ingewikkeld genoeg voor Juliette, zijn vrouw, maar door zijn bedrijf was Toine tenminste weg van huis. Dat gaf meer kansen voor haar romance met Alain, de stadswacht. Alain kwam altijd langs op maandag, woensdag en vrijdag, in de late voormiddag. Juliette heeft blijkbaar iets met open ramen en een balkon. In elk geval, iedereen kon meegenieten van het liefdesspel. Probleem was alleen dat Alain van het hinnikende type is. Maar nu zit Toine dus weer hele dagen thuis. Het enige voordeel van de doedelzak is dat Toine, dankzij Jomanda, klokvast buiten op het koertje staat. Op dat moment kan Alain dus het huis binnensluipen. Die arme Alain had trouwens, om niet op te vallen, ooit nog een van die palen van Toine gekocht. Hij nam die mee naar zijn vrouw Madeleine, en vroeg haar om voor hem een lapdance uit te voeren. Die begon eraan met veel enthousiasme, maar ligt nu al een hele tijd plat met een hernia, waardoor het huis van Alain overdag ook niet vrij is. Hij duikt dus nu ’s nachts op, waarna hij van Juliette een speciale anti-hinnik-pleister over zijn mond geplakt krijgt.
Het is ’s nachts altijd een hele bedrijvigheid. Want door het lawaai uit de slaapkamer en van op het koertje wordt Melissa ook altijd wakker. Zij is de jonge, en niet geheel onwelgevormde dochter. Ze probeert altijd mijn aandacht te trekken. Elke nacht moet ik immers opstaan door het ritmisch gedoedel. Zij zet steevast de grote middelen in. In lichte tot zelfs geheel ontklede toestand loopt zij door haar kamer heen en weer. Ze imiteert de reclamefilmpjes van Fa en loopt dus in slow motion maar wel wiebelend door de kamer. Met een groot bord probeert ze via het raam met mij te communiceren. Telkens opnieuw komt diezelfde vraag terug. Of ik met haar mee wil gaan naar het jaarlijkse mosselsouper van de fanclub van Frans Bauer. Ik heb haar, eveneens met zo’n bord, proberen uit te leggen dat dat moeilijk is. Niet alleen ben ik vegetariër, ik heb ook muzikaal andere voorkeuren. Desalniettemin blijven de beelden van Melissa soms door mijn hoofd gaan, waardoor ik niet meer kan slapen, ook niet nadat het doedelen is gestopt en Alain ook weer weg is.
Toen Faustin Satajidou dit hoorde, moest hij toch even slikken. Maar hij beloofde me dat hij ook dit probleem van burenhinder zou oplossen. Binnen de week moest ik terugbellen, voor de bevestiging van de résultats 100%.
Vandaag heb ik dus teruggebeld, met slecht nieuws. Er is inderdaad heel veel veranderd, maar of er nu echt minder hinder is, weet ik niet. Toine is gestopt met de doedelzak, maar heeft nu een heel nieuw plan. Hij wil een speciale trendy likeur ontwerpen op basis van spruiten. Hij is al dagen en nachten aan het experimenteren. Lawaai maakt dat niet, maar stinken… Van pure ontreddering is Juliette al komen aanbellen bij mij. Of ze niet, voor een paar potten rabarberconfituur, mijn logeerkamer zou mogen gebruiken. Om te beginnen drie keer per week. Om met Alain af te spreken. Ik wil altijd graag mijn buren helpen. Het probleem is alleen dat Alain zo’n zware Tabac-geur heeft, die niet uit mijn huis weg te krijgen is. En Melissa? Die is nu helemaal omgeslagen in de andere richting. Ze is nu in het geloof. Als ik ’s nachts opsta, en haar – nu geheel bedekt – door haar kamer zie dwalen in haar blauwe boerka, is er toch weer iets waardoor ik nadien de slaap niet kan vatten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten