Comfort

Proberen overeind te blijven in de woelige baren van het leven, het is een hele opgave. Er komt geen einde aan de nood tot permanente zelfopvoeding. Af en toe denkt een mens: ik zit hier al een tijdje gewoon lekker met mezelf, daar zal wel iets mis mee zijn. Hoewel je je niet erg ongelukkig voelt, hoewel je de rest van de mensheid met een welwillende zachtheid tegemoet treedt, hoewel je niet denkt dat je ergens of iemand anders zou willen zijn, hoewel je minzaam geniet van het feit dat er zoveel mooie vrouwen gewoon zomaar los rondlopen in de wereld, hoewel je lijf er na de douche in de spiegel nog behoorlijk niet doorgezakt uit ziet, weet je dat er iets meer moet zijn. Je weet dat er honderden opportuniteiten in je zitten, je weet dat je ware zelf ergens out there rondlummelt, wachtend op een beslissende stap vooruit. Je weet dat er een wereld aan onontgonnen rijkdom binnen je bereik ligt, als je maar die daadkracht vrij zou laten, aangestuurd waarschijnlijk door die scheut testosteron. Niet dat je al die dingen echt mist, niet dat de zonsopgang niet even mooi is, maar het gonst om je heen. Je moet zo nodig. Want het kan. En wat doe je als je wilt weten wat je allemaal kunt? Naar Oprah kijken natuurlijk.

Meteen kom je in een andere dimensie. Je tevoren nog rustige zelf blijkt ineens een soort vierarmenkruispunt waar alles beweegt en zou kunnen bewegen. Je leert meteen alle juiste termen van de zelfopvoeding op zijn Amerikaans, met van die uitdrukkingen als: “We’re gonna take it to another level.” Daar wordt een mens toch zenuwachtig van… Je ziet jezelf meteen als een soort appartementsgebouw van zelfvervolmaking. Waar je tevoren gewoon lekker in de weer was, besef je nu ineens dat je daar op het gelijkvloers wat zit te rommelen, terwijl er nog een zelfwereld boven je te ontdekken is.

Maar hoe moet dat dan, je ultieme zelf worden? Aha, daar krijg je meteen een goed advies voor. “Get out of your comfort zone.” Je voelde je net zo lekker in het wereldje dat je rondom jezelf had gecreëerd, die veilige gewoontes, die overzichtelijke relaties, die bekende rommel, die vaste paden, die voorspelbare eetgewoontes, en dan is het weer niet goed. Die veilige wereld rondom jou is een comfortzone. En daar moet je dus uit. Natuurlijk heeft Oprah altijd gelijk. Oprah keek me recht in de ogen aan, via het scherm. Ze zei: “Jean? Jean, is your name Jean?” Tot een assistent haar kwam zeggen dat ze het op zijn Frans moest uitspreken. Een soort John, maar dan in het Frans. Ze zei me (ik vertaal het even): “Jean, je bent nog te jong om al oud te zijn, en je bent te oud om nog jong te zijn. Je hoeft je niet te zeer te nestelen in wat je nu veilig vindt, want de tijd gaat gewoon door. Breek uit je comfortzone.”

Ik veerde recht uit mijn comfortabele zetel, met speciaal steunkussen, dekentje, afstandsbediening en glaasje wijn bij de hand. “Oprah, ik doe het. Ik stel meteen een actieplan op, met zeven stappen voor succes.”

En vanmorgen heb ik me dan gestort in een eerste van een reeks oefeningen. De wasoefening. Het zit namelijk zo. Al jaren doe ik mijn was in de wasserette op de hoek van de straat. In de loop der jaren is die instelling in een proces van gradueel verval overgegaan. Steeds minder machines werkten nog. Uiteindelijk bleek ik trouw te zijn geworden aan de nummer 3. Voor een machine heb je 5 stukken van een halve euro nodig. En ook een speciaal fingerspitzengefühl om die stukken in het apparaat te krijgen. Al die tijd wist ik vanaf wanneer ik kon gaan wassen (zeven uur ’s morgens), hoe lang een wasbeurt duurde (35 minuten) en wat ik allemaal terwijl thuis kon doen in die tijd. Dat het niet gezellig was in de wasserette, was niet erg, want ik moest toch nooit blijven zitten. En dat eigenlijk het wasresultaat niet helemaal in orde was, dat zag ik door de vingers. Het was handig, en zou nog wel een eeuwigheid handig blijven.

Tot begin vorige week. Ik liep al buiten ’s morgens om zeven uur met de wasmand om nog snel een machine te draaien tijdens het ontbijt. Deur gesloten. En zo was het ook de dagen nadien. Na een paar dagen ging ook het licht uit. Je denkt dan: iemand zal het wel zien, er zal wel een fout zijn, het zal wel snel weer open gaan. Nee dus. Na enkele dagen toch al maar wat dringende dingen met de hand wassen, en daarbij voelen dat je eigenlijk een beetje aan het foefelen bent. Beseffen dat je ergens anders moet gaan wassen. Vervelend, want dat wil je liever niet. Vervelend, want je weet dat het op die andere plaats wel eens beter zou kunnen zijn. Vervelend, want die gesloten deur wijst je op je nieuwe huis dat je nog lang niet hebt, en op de eigen wasmachine die zich als beloning voor het eindelijk doorzetten van je nieuwehuiswens daar zal bevinden. Vervelend, want zo lang je dat nieuwe huis nog niet hebt, mag er in het kader van de zelfopvoeding nog geen eigen wasmachine komen.

Goed, er bleek dus een wassalon te zijn een beetje verder in de straat. Spannend. Nooit binnen geweest. Hoe zouden de machines werken? Hoeveel zou het kosten? Hoe zou het zijn om daar dan te blijven zitten? Zou dit alles niet gewoon vanzelf over kunnen gaan en evaporeren in de tijd? Nee dus. Tijd om uit de comfortzone te breken. Eerst op verkenning. Fact finding mission. Gelukkig bleek de informatie over de types wasmachines, de openingsuren, en de kostprijs zich duidelijk aan de deur te bevinden. Binnengaan hoefde dus nog niet. Maar o jee, de machines werken met hele, en niet met halve euro’s. De jarenlange routine dat halve euro’s niet en hele euro’s altijd mochten worden gebruikt voor de aanschaf van de tweede krant verstoord. Snel maatregelen bedenken om toch snel aan voldoende euro’s te komen. Proberen in te schatten hoeveel kg er in een wasmand zit, om zo vooraf te weten welke machine, en dus hoeveel euro’s aan de orde zouden zijn. En zou dat gaan met zo’n wasmand op de fiets? En nog honderd andere vragen.

Vanmorgen heb ik mijn eerste bezoek gebracht aan de nieuwe wassalon. En alles bleek erg duidelijk uitgelegd. Het was er proper. Rustig. Alle machines leken te werken. De mevrouw die binnenkwam voor de strijkmachine leek heel vriendelijk. En toen de was uit de machine kwam, wist ik meteen dat het apparaat beter werkte dan die oude rommel bij mij op de hoek. Terwijl ik terug naar huis fietste, en zag dat ik zelfs nog genoeg tijd had om de was op te hangen en daarna op tijd op mijn afspraak te zijn, was ik heel even onbestemd gelukkig. Ik was uit mijn comfortzone gekomen, zei ik comfortabel tegen mezelf.