Het zonnetje

Het kleine meisje loopt ostentatief enkele meters achter haar papa aan te pruilen. Hoewel, dat is nog zacht uitgedrukt. Het zit meer in de categorie hartverscheurend wenen. Met aanleg voor dramatiek. Er moet haar ongetwijfeld een onvoorstelbaar onrecht zijn aangedaan. Of anders had ze gewoon geen zin om te gaan wandelen nu, dat kan ook natuurlijk. De papa blijft er rustig bij, doet of hij zich niets aantrekt van zijn dochter, maar is alert. Het meisje zorgt dat ze haar papa goed in de gaten houdt, kwestie van steeds te kunnen zien of hij misschien toch zou gaan plooien voor haar opvoering. En zo houden ze elkaar netjes in evenwicht. We hebben hier duidelijk te maken met twee professionals.

Zowat elke dag doe je dit krankzinnige kruispunt twee keer. Terwijl je daar staat, zou je soms even je geloof in de mensheid verliezen. Auto’s proberen elkaar op alle mogelijke manieren de pas af te snijden, om zo toch nog een fractie van een seconde sneller weg te zijn. Sommige mensen houden er blijkbaar van om ondanks het rood toch over te steken. Ze moeten lopen om de razende auto’s voor te zijn. Schijnbaar onbewogen schuift een man tussen een rij wachtende auto’s door, en probeert wat geld bij elkaar te bedelen. Je moet goed zoeken om tussen zoveel lelijkheid enkele eilandjes van schoonheid te vinden, zo lijkt het. Tot je gewoon wacht. Wacht tot het groen wordt. Je krijgt nooit genoeg groen om in één keer het kruispunt over te steken. Je kunt dus even goed je tijd nemen om rond te kijken. Er is veel te zien. De drie vrouwen met hun hoofddoek naast je kwetteren door elkaar en hebben het geweldig naar hun zin. De man die je voorbij stapt in de andere richting zingt luid zijn liedjes. De mooie vrouw die op haar fiets voor het rood staat te wachten glimlacht. De man die aan de andere kant van het zebrapad staat te wachten is zo fout gekleed dat het bijna weer mooi wordt. De twee jonge mensen die ook naast je staan ondertussen spreken Spaans. Je hoort hoe het meisje haar r laat rollen, en je ziet haar ogen glinsteren. Op het reclamebord zie je een sensuele vrouw, die ineens naar beneden schuift, om plaats te maken voor een lelijke reclame. Als je hier zou blijven staan, zou ze zo weer terug komen.

Het is nog vroeg, de winkel is net open. De mevrouw in de winkel is nog niet verpletterend wakker, zo blijkt. Het lijkt alsof jij dat wel bent. Of je altijd zo goed gezind bent, vraagt ze. Meestal wel, zeg je. Buiten soms een klein vlaagje melancholie of verdriet, maar voor de rest valt het wel mee. Dat ze moet oppassen met te veel lachen, als ze nog niet goed wakker is, zeg je. Dat jij waarschijnlijk het zonnetje in huis bent, zegt ze. Ongetwijfeld, zeg je. (Het is natuurlijk nogal gemakkelijk om het zonnetje te zijn als je alleen bent en er niemand is die de officiële ochtendlijke zonnetjestest kan uitvoeren, goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen, of zoiets.) Ja ja, het zonnetje, zeg je, en dat je elke dag gezwind het bed uit springt om te roepen dat het weer zo’n fijne dag is. Ongetwijfeld. Het wordt nog een geweldige dag, dat kan niet anders.

Had je zoveel moeite gedaan om je ramen te wassen, blijkt na enkele dagen dat ze er precies nog erger uit zien dan voor die wasbeurt. Op het werk kijk je aandachtig naar de ramenwasmeneren die met sierlijke bewegingen supersnel alles proper krijgen. Eerst komen er twee mannen om de buitenkant te doen. Alles wordt opzij geschoven zodat ze erbij kunnen. Een half uur later komt een andere man, die blijkbaar de binnenkant moet doen. Arbeidsdeling in de sector. Je kijkt nog eens goed hoe hij dat doet. Vooral die draaiende handbeweging bij het verwijderen van het sopje is fascinerend. Als je die avond thuiskomt, vlieg je meteen het terras op om alles nog een keertje over te doen. Met een ander sopje, met dat andere ding in plaats van een spons, en met natuurlijk ook de sierlijk draaiende handbewegingen. En ja, het resultaat is beter. Nog een paar jaar oefenen op die beweging, en tegen je pensioen zullen je ruiten streepvrij zijn, ongetwijfeld.

Je was er al enkele dagen zenuwachtig voor. Waarom is je ook niet duidelijk. Die plantjes die beginnen te groeien en die – in positief geval – in de zomer voor hopen tomaten en courgettes en nog veel meer zullen zorgen. In de kweekbakjes doen ze het goed. Ze moeten nu al verpot worden, zodat ze allemaal een beetje meer plaats krijgen. Je installeert alles netjes op je terras. Potjes, zak met aarde, schopje. En de potjes worden gevuld, en daarna weer voor het raam geplaatst (waar nu natuurlijk nog veel meer zonlicht door kan, sinds de nieuwe poetsbeurt). Zouden ze nu echt blijven groeien? Zou het echt in orde komen?