Het leven herinneren

Het was aangekondigd. Min of meer. Het augustusgevoel. Het zou komen. Waarschijnlijk. En het kwam.

Misschien is het de koorts die nu eerst terugkomt in je hoofd. De voorzichtige, sluimerende koorts, die hele vakantie, in dat jaar. De rillerige koorts, die middag van de zonsverduistering, terwijl je daar in de tuin zat. En hoe lang het duurde eer je je weer goed voelde. En de dag daarna begon de zoektocht. En enkele dagen daarna wist je wat er was. En ten slotte de hevig schokkende koorts.Weer enkele dagen later, nadat je het wist. Twee keer kwam ze. En daarna werd het stil. Voor alles zou beginnen.

Misschien zijn het vooral de gezichten. De gezichten van de anderen. Je was er niet op voorbereid, hoe zij keken. Misschien had je er nooit over nagedacht, dat zij niet wilden dat het leven jou zomaar zou kunnen verlaten.

Misschien twijfel je ook aan je herinneringen. Enkele jaren geleden zei de mevrouw in het ziekenhuis dat je nu definitief aan de andere kant van de lijn was. Je zou vanaf dan enkel nog opnieuw ziek kunnen worden, terug van nul als het ware. Het zou kunnen dat je hoofd ook echt aan de andere kant van de lijn is, en dat toen alleen nog maar toen is, denk je af en toe. Het zou kunnen dat de herinneringen enkel nog in je lichaam rusten, net onder de waterlijn. Ze lijken onzichtbaar.

Misschien ben je in de war. Omdat dit ook het moment is van enkele heel mooie herinneringen. Die zich ook nu in je hoofd wurmen. De beelden botsen met elkaar. Misschien omdat ze over hetzelfde lichaam gaan. Al leken het er twee. En al weet je niet of die twee lichamen ooit nog helemaal samen zullen vallen.

Misschien moet je je vandaag niet verzetten tegen de wervelwinden. In dat lichaam. Misschien moet je alles wat je bedekt vandaag laten vallen, en je alleen nog overleveren aan de elementen. En gewoon wachten tot de dag weer van je weg schuift.

Misschien was het goed, dat je vandaag foto’s ging zoeken. Als geruststelling bij de beelden in je hoofd. Dat je de muziek ging zoeken, die bij dit moment hoorde. Om te weten hoe vertrouwd het nog is, en als poort naar nog meer beelden.

Misschien hoef je niet te twijfelen. Of je de rituelen wel genoeg uitvoert. Dat had je je ooit voorgenomen. Dat je die trage dans van de herinnering zou blijven opvoeren. Dat je de onrust onder je huid daarin zou toelaten.

Misschien is het niet erg. Dat in je hoofd beelden van pijn en beelden van liefde botsen. Dat verlies en het helen met elkaar de dans aangaan.

Misschien zijn de littekens in je huid meer dan stille getuigen. Misschien zijn ze rustpunten in het landschap geworden. Je kunt er even stoppen bij je wandeling. Ze zorgen soms voor een glooiing of een scheurtje in dat landschap, en daardoor voor een plek waar je kunt zitten, een plek die je je kunt herinneren. Misschien is het landschap ondenkbaar, onverhaalbaar geworden zonder die littekens.

Misschien is het niet erg. Dat je jezelf ziet, aan de telefoon. Hoe je iedereen opbelde. Een voor een. Omdat je wilde dat zij het van jou zouden horen. Omdat je dacht dat je na zoveel keer het woord kanker te hebben uitgesproken je ook zou geloven dat je het had. En dat je je tegelijk zo goed herinnert hoe het koele gras voelde aan je voeten, die mooie avond.

Misschien is het goed. Dat je telkens opnieuw zoekt naar de woorden. Het zou kunnen lijken op een eindeloze herhaling. Alsof je alleen de wals ziet, en niet hoe de dansers veranderen. Misschien is dat genoeg.