Moeilijke onderwerpen

Moeilijke onderwerpen in de weekendkranten.

Een artikel over mensen die kinderloos of ‘kindervrij’ zijn. In dit geval omdat ze het zo willen. En toch is er veel herkenbaar. En is er veel dat tot verwarring aanzet. Zozeer dat je geneigd bent tot preventieve censuur. Het ‘zeg maar niets want je zal misschien wel weer verkeerd begrepen worden’.

Raar, dat je denkt dat je je moet verantwoorden over je twijfels over een situatie die anders is dan je had gewild en gedroomd.

Misschien is het raar. Dat je echt kunt houden van alle kinderen van al wie je lief is, dat je heel oprecht heel blij bent voor hen, dat je echt je best doet om geïnteresseerd te zijn in al hun verhalen, dat je echt geen jaloezie voelt. En dat je toch soms zou willen dat men af en toe vraagt hoe het is om geen kinderen te hebben, en gewoon luistert naar je antwoord. Alsof dat een gewone vraag zou zijn.

Misschien is het raar. Zelfs al zou je heel graag kinderen hebben gehad, dat het niet hebben van kinderen door sommigen als een ‘statement’ wordt gezien, bijna als een aanval. Alsof je zelfs door niets te doen of te zeggen blijkbaar enig signaal geeft waardoor mensen zich gaan verantwoorden.

Misschien is het raar. Dat iemand die even ecologisch is als jij, maar zelf wel drie of vier kinderen heeft, jou ervan probeert te overtuigen dat je harder moet pleiten voor demografische maatregelen. En dat jij er dan – ook al ben je erg gekwetst – toch tegenin gaat.

Misschien is het raar. Dat je heel erg vertederd kunt zijn door zoveel kinderen. Dat je, als je dat zou kunnen, alle kinderen van de hele wereld zou willen kunnen beschermen tegen elk onheil. En dat je als je dat laat blijken als reactie kunt krijgen dat het je eigen ‘schuld’ is dat je zelf geen kinderen hebt, en dat je dat zelf maar even moet ‘oplossen’.

Misschien is het raar. Dat je oprecht je best doet om je zo goed mogelijk in te leven in de realiteit van gezinnen met kinderen. Dat je vanuit dat beeld probeert mee te zoeken naar goede oplossingen, en nooit vanuit je eigen situatie van een mens alleen zonder kinderen. En dat je dan toch naar je kop geslingerd krijgt dat “jij daar niets van weet want jij hebt geen kinderen”.

Misschien is het raar. Dat je om de zoveel tijd wel weer eens te horen krijgt dat je een ‘egoïst’ ben omdat je geen kinderen hebt. En dat je elke keer, voor alle zekerheid, toch nog eens bij jezelf gaat checken of dat misschien toch niet, onbewust, zo zou zijn.

Misschien is het raar. Dat je van mensen die kinderen hebben hele lijstjes van redenen te horen krijgt waarom je ‘heel erg gelukkig’ zou moeten zijn zonder kinderen. Waarna zij zeggen dat ze nooit zonder hun kinderen zouden kunnen. En dat je dat dan niet helemaal goed begrijpt.

Misschien is het raar. Dat je denkt dat je vrede hebt met het feit dat je geen kinderen zult hebben. En dat je toch ineens midden in de nacht in paniek wakker kunt worden omdat je het moment voor je ziet waarop die vrede er ineens niet meer zal zijn. En dat je niet goed weet of je dat mag vertellen tegen iemand.

Misschien is het raar. Dat je nog altijd hopeloos in de war kunt zijn door een mooie reactie van een kind van een van jouw dierbaren. Dat daaruit zomaar blijkt dat jij in hun leven een plaats hebt. En dat je je dan met je geluk (en je verlegen zijn) geen blijf weet.

Misschien is het raar. Dat je eigenlijk zelf niet zo goed weet wat je over dit onderwerp moet zeggen. (Al gaan er honderd dingen tegelijk door je hoofd.)