Bob

Vrijdag ben ik naar Bob Dylan geweest. Ik denk dat het de zesde keer was dat ik hem zag. En net al alle vorige keren was ik erg zenuwachtig. Hoe zal het dit keer zijn? Welke keuze zal hij dit keer gemaakt hebben uit zijn ruime catalogus? Welk nummer zal me verrassen.

Praten over een concert van Dylan is voor mij altijd heel moeilijk. Dat ik waarschijnlijk geen ‘objectieve’ getuige zal zijn, is een understatement, om het beleefd te zeggen. Het heeft er ook mee te maken dat zo’n concert in veel opzichten niet te vergelijken is met andere concerten. Van tevoren en nadien word ik steeds erg kregelig van ‘gemakkelijke’ commentaar of meewarige opmerkingen.

Het is moeilijk uit te leggen welke plaats Dylan in mijn leven heeft. Voor mij is hij geen ‘mythe’, geen heilige. Hij is gewoon een heel bijzondere, en niet met anderen te vergelijken kunstenaar. Zijn wonderlijk universum van liedjes en de woorden in die liedjes is altijd wel ergens bij me. Er gaat geen week voorbij of ik zoek hem weer even op. En als je me zou vragen welke plaat ik het liefste hoor, dan zou je waarschijnlijk elke keer een ander antwoord krijgen.

Sweet Melinda / The peasants call her the goddess of gloom / She speaks good English / And she invites you up into her room / And you're so kind / And careful not to go to her too soon / And she takes your voice / And leaves you howling at the moon

Dylan zien spelen is altijd een belevenis. Ik ervaar zijn concerten als ‘levende muziek’. Hij lijkt altijd iets te zoeken in zijn eigen muziek, die hij telkens opnieuw uitvindt. Hij doet koppig zijn eigen ding, en lijkt zich weinig van anderen aan te trekken. Soms is hij slordig, soms heeft hij er even geen zin in, en soms ontstaat er iets dat wonderlijk is.

You think I'm over the hill / You think I'm past my prime / Let me see what you got / We can have a whoppin' good time

Er wordt vaak denigrerend gesproken over het feit dat Dylan zoveel tourt. Met een bijna klokvaste regelmaat van twee jaar kun je hem in België zien. Jaarlijks speelt hij meer dan 100 concerten. Zelf vindt hij die commentaar raar. Hij verwijst naar de oude blueszangers die niet anders deden. Hij noemt zichzelf enkel een song and dance man. Door zijn vele optredens is hij eigenlijk heel erg bereikbaar.

If your mem'ry serves you well, / You'll remember you're the one / That called on me to call on them / To get you your favors done. / And after ev'ry plan had failed / And there was nothing more to tell, / You knew that we would meet again, / If your mem'ry served you well.
Het mooie van hem al een aantal keer gezien te hebben, is dat je anders gaat kijken. Ik hou heel erg van hoe hij beweegt op het podium. Raar is het alleszins. Maar mooi ook, te zien hoe je kleine trekjes herkent in heel oude filmopnames uit het begin van de jaren zestig. Mooi ook om te zien hoe hij met zijn muzikanten communiceert. Hoe zij hem aankijken, en proberen te volgen waar hij naartoe gaat.

Now the moon is almost hidden / The stars are beginning to hide / The fortunetelling lady / Has even taken all her things inside / All except for Cain and Abel / And the hunchback of Notre Dame / Everybody is making love / Or else expecting rain / And the Good Samaritan, he's dressing / He's getting ready for the show / He's going to the carnival tonight / On Desolation Row

En ja, ik hou van zijn stem. Ze is gebroken en oud. Maar ik ken niemand die er ook zoveel emoties mee kan opwekken. Die stem hoort bij die woorden, en ze raakt me nog steeds. Soms voel je weerstand, soms wacht je, en dan is het er weer, en weet je waarom hij het is.

So take heed, take heed of the western wind, / Take heed of the stormy weather. / And yes, there's something you can send back to me, / Spanish boots of Spanish leather.

Tijdens het concert liet ik de woorden van de liedjes heen en weer gaan door mijn hoofd. Op dat moment was het soms alsof ze me ontsnapten. Maar de nacht en de ochtend nadien kwamen ze terug. Samen met herinneringen aan momenten die met die woorden verbonden zijn, of misschien wel gewoon herinneringen aan herinneringen.

In this earthly domain, full of disappointment and pain / You'll never see me frown / I owe my heart to you, and that's sayin' it true / And I'll be with you when the deal goes down

Het klinkt misschien onnozel, maar het voelt na al die jaren nog steeds heel bijzonder om in dezelfde ruimte te zijn met die man die heeft gezorgd voor zoveel van wat ik in mij nooit meer zou willen missen.

Oh, I miss you, Nettie Moore / And my happiness is o'r / Winter's gone, the river's on the rise / I loved you then, and ever shall / But there's no one here left to tell / The world has gone black before my eyes

De meningen over het concert van Dylan zullen de volgende dagen weer heen en weer rollen. Het maakt me eigenlijk niet uit wat ze zeggen. Ik was heel gelukkig vrijdagavond.