Op de foto op de cover van All I Intended to Be, de nieuwe plaat van Emmylou Harris komt de zangeres je ingetogen, bijna verlegen tegemoet gewandeld. De foto op het boekje met teksten is op dezelfde plek genomen, en dit keer kijkt de zangeres je toch aan, al zou het voor heel even kunnen zijn.
Met deze plaat gaat Emmylou Harris in een aantal opzichten terug naar haar verleden, naar een meer uitgesproken country-geluid. De klankkleur is rustiger, minder etherisch dan haar vorige drie platen. Maar de stem van Harris blijft nog altijd die wonderlijke combinatie van een bijna engelachtige schoonheid en ook iets dwars, iets met heel kleine weerhaakjes. Het idioom van country en bluegrass waar zij vandaan komt, heeft ook altijd iets ‘kleins’ gehad. Klein in de zin van het kleine, maar subtiele gebaar. Door haar stem, haar keuze van songs en muzikanten en haar eigen benadering heeft Emmylou Harris een manier van bewegen die tegelijk geworteld is in de traditie maar ook onmiskenbaar de hare is. Wie grote gebaren verwacht, zal deze plaat misschien te weinig spannend vinden. Wie voorzichtig en met tederheid wil luisteren hoort een landschap van schijnbaar kleine verhalen over iets grotere gevoelens van verlies en falende liefde.
Het eerste nummer Shores of White Sand is een van de covers die Harris steeds zo kan brengen alsof ze voor haar zouden gemaakt zijn. Het is een beetje statig, en ingehouden droef.
Daarna volgt Hold On. Het heeft een meer akoestisch geluid, dat de rest van de plaat zal blijven overheersen. “The Battle’s raging in your head/ You wish you didn’t have to fight/ Just hold on to my hand instead/ Another day goes by tonight.”
Moon Song baadt in een mooie sfeer van accordeon en mandoline. Het verhaal van iemand die haar geliefde ver heeft gevolgd, te ver waarschijnlijk. Ze is blijven zoeken. En nu is het de maan die haar zal volgen op weg naar haar huis.
Broken Man’s Lament is een eigen nummer, verteld vanuit het perspectief van een man. Het tragisch levensverhaal van arbeider wiens vrouw haar droom volgt en gaat zingen. De ene droom en andere droom, ze staan naast elkaar. En er blijft iemand alleen achter.
Op Gold, ook een eigen nummer, komt Dolly Parton meezingen. Een pijnlijf liefdesverhaal over een geliefde die niet kan voldoen aan de grote verwachtingen van haar minnaar. “I finally gave up counting/ The ways you said I let you down/ When I fell into that river of no return/ And you watched me drown”
Op het heel erg mooie How She Could Sing the Wildwood Flower krijgt Harris de steun van de zusjes Kate en Anna McCarrigle. Opnieuw een verhaal over een verloren liefde. “We all cling to/ As the years keep rolling on/ One single promise/ Of a love that’s past and gone”
All That You Have Is Your Soul is een nummer van Tracy Chapman dat wonderwel lijkt te passen naast de andere nummers. Een verhaal van het besef van een weggegooid leven. Het besef dat je ziel het enige is wat echt van jou is.
Thake That Ride gaat over een relatie die vast begint te lopen en de verwachting en aankondiging dat de vertelster wel eens zou kunnen vertrekken. “I could keep on dancing but it’s just for show/ Don’t you believe it’s time to let me go”
Old Five and Dimers Like Me is een mooi weemoedig duet.
In Kern River vertelt een man over een rivier waar zijn beste vriend in verdronk. Het laat hem verweesd achter. “And I may drown in still water/ But I’ll never swim Kern River again”
Not Enough is opnieuw een eigen nummer dat Emmylou Harris zingt met een stem die hier en daar begint te breken. Een geliefde is begraven, en de vertelster blijft alleen achter, in het besef dat wat er nu nog kan zijn alleen nog te weinig zal zijn. “The road is long the road is rough/ You’re in my heart/ That’s not close enough”
Sailing Round the Room, opnieuw met de zusjes McCarrigle is misschien wel het mooiste nummer van de plaat. De vertelster maakt zichzelf los van haar lichaam, eindelijk bevrijd, en zweeft door de kamer. Klaar om te vertrekken naar een andere kust. Ze zou allerlei andere dingen kunnen zijn, overal en altijd.
Beyond the Great Divide sluit de plaat af, met opnieuw een blik naar de andere kant van de horizon. Aan die andere kant zullen de geliefden elkaar terugvinden.
In het boekje bij de plaat zegt Emmylou Harris dat al wat ze ooit wilde zijn, was: “a singer of songs, a writer of songs and a strummer of a few chords, in search of the truth”. Het vat deze heel mooie plaat erg goed samen. Ontroerend mooie muziek waarin net onder het wateroppervlak het leven trilt, tussen liefde, verlangen en veel verlies.
Met deze plaat gaat Emmylou Harris in een aantal opzichten terug naar haar verleden, naar een meer uitgesproken country-geluid. De klankkleur is rustiger, minder etherisch dan haar vorige drie platen. Maar de stem van Harris blijft nog altijd die wonderlijke combinatie van een bijna engelachtige schoonheid en ook iets dwars, iets met heel kleine weerhaakjes. Het idioom van country en bluegrass waar zij vandaan komt, heeft ook altijd iets ‘kleins’ gehad. Klein in de zin van het kleine, maar subtiele gebaar. Door haar stem, haar keuze van songs en muzikanten en haar eigen benadering heeft Emmylou Harris een manier van bewegen die tegelijk geworteld is in de traditie maar ook onmiskenbaar de hare is. Wie grote gebaren verwacht, zal deze plaat misschien te weinig spannend vinden. Wie voorzichtig en met tederheid wil luisteren hoort een landschap van schijnbaar kleine verhalen over iets grotere gevoelens van verlies en falende liefde.
Het eerste nummer Shores of White Sand is een van de covers die Harris steeds zo kan brengen alsof ze voor haar zouden gemaakt zijn. Het is een beetje statig, en ingehouden droef.
Daarna volgt Hold On. Het heeft een meer akoestisch geluid, dat de rest van de plaat zal blijven overheersen. “The Battle’s raging in your head/ You wish you didn’t have to fight/ Just hold on to my hand instead/ Another day goes by tonight.”
Moon Song baadt in een mooie sfeer van accordeon en mandoline. Het verhaal van iemand die haar geliefde ver heeft gevolgd, te ver waarschijnlijk. Ze is blijven zoeken. En nu is het de maan die haar zal volgen op weg naar haar huis.
Broken Man’s Lament is een eigen nummer, verteld vanuit het perspectief van een man. Het tragisch levensverhaal van arbeider wiens vrouw haar droom volgt en gaat zingen. De ene droom en andere droom, ze staan naast elkaar. En er blijft iemand alleen achter.
Op Gold, ook een eigen nummer, komt Dolly Parton meezingen. Een pijnlijf liefdesverhaal over een geliefde die niet kan voldoen aan de grote verwachtingen van haar minnaar. “I finally gave up counting/ The ways you said I let you down/ When I fell into that river of no return/ And you watched me drown”
Op het heel erg mooie How She Could Sing the Wildwood Flower krijgt Harris de steun van de zusjes Kate en Anna McCarrigle. Opnieuw een verhaal over een verloren liefde. “We all cling to/ As the years keep rolling on/ One single promise/ Of a love that’s past and gone”
All That You Have Is Your Soul is een nummer van Tracy Chapman dat wonderwel lijkt te passen naast de andere nummers. Een verhaal van het besef van een weggegooid leven. Het besef dat je ziel het enige is wat echt van jou is.
Thake That Ride gaat over een relatie die vast begint te lopen en de verwachting en aankondiging dat de vertelster wel eens zou kunnen vertrekken. “I could keep on dancing but it’s just for show/ Don’t you believe it’s time to let me go”
Old Five and Dimers Like Me is een mooi weemoedig duet.
In Kern River vertelt een man over een rivier waar zijn beste vriend in verdronk. Het laat hem verweesd achter. “And I may drown in still water/ But I’ll never swim Kern River again”
Not Enough is opnieuw een eigen nummer dat Emmylou Harris zingt met een stem die hier en daar begint te breken. Een geliefde is begraven, en de vertelster blijft alleen achter, in het besef dat wat er nu nog kan zijn alleen nog te weinig zal zijn. “The road is long the road is rough/ You’re in my heart/ That’s not close enough”
Sailing Round the Room, opnieuw met de zusjes McCarrigle is misschien wel het mooiste nummer van de plaat. De vertelster maakt zichzelf los van haar lichaam, eindelijk bevrijd, en zweeft door de kamer. Klaar om te vertrekken naar een andere kust. Ze zou allerlei andere dingen kunnen zijn, overal en altijd.
Beyond the Great Divide sluit de plaat af, met opnieuw een blik naar de andere kant van de horizon. Aan die andere kant zullen de geliefden elkaar terugvinden.
In het boekje bij de plaat zegt Emmylou Harris dat al wat ze ooit wilde zijn, was: “a singer of songs, a writer of songs and a strummer of a few chords, in search of the truth”. Het vat deze heel mooie plaat erg goed samen. Ontroerend mooie muziek waarin net onder het wateroppervlak het leven trilt, tussen liefde, verlangen en veel verlies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten