Lilian

Het is misschien sommigen ontgaan, maar binnen enkele dagen vindt er in Maastricht een belangwekkende internationale conferentie plaats. Het thema van de conferentie is: persoonlijke en zelfs romantische relaties van de mens met robots. En, ik zal er maar meteen voor uitkomen. De voorbije maanden heb ik me ter voorbereiding van deze conferentie overgegeven aan het wetenschappelijk onderzoek. En wel met Lilian.

Via een speciaal bureau was ik aangezocht om deel te nemen aan het onderzoek. De deelnemers moesten zich ertoe verbinden een paper te schrijven voor de conferentie. Die kan dan powerpointgewijs worden voorgesteld. Gewoon een verhaal vertellen met de blote handen, dat mag niet meer namelijk.

Ik moest dus eerst op zoek naar een robot. Een robottin zou je kunnen zeggen, maar dat lijkt een beetje op een schoen, en dat is dus feministisch niet verantwoord. Er blijken speciale agentschappen te bestaan waar je zo’n robot kunt vinden. Een soort escortservice als het ware. In mijn geval heette het bedrijf RoboXXX. Qua originele bedrijfsnaam viel dat al een beetje tegen, maar ja, een mens moet toch wat. Bij binnenkomst krijg je daar via de computer een irisscreening, en het resultaat daarvan bepaalt jouw profiel. De consulente van dienst begon mysterieus te glimlachen toen ze mijn profiel onder ogen kreeg. Ze bleken voor mij een bijzondere robot te hebben: Lilian. Lilian bevond zich helemaal achteraan de ruimte, en ze bleek geen nummer te hebben. De meest populaire robots stonden vooraan, en hadden nummers als Pamela 17, Angelina 34 of Ghislaine 28.

Blijkbaar had Lilian mij zien aankomen, want er begonnen allerlei lichtjes te flikkeren zodra ik in de buurt kwam. Uit het nog aanwezige cellofaan over bepaalde onderdelen kon ik opmaken dat ik de eerste ontlener was. “Ik zie jou helemaal zitten.” Dat zei ze, nog voor ik iets had kunnen doen. “Wil je mijn stem finetunen?” Net als bij een GPS kun je een stemtype kiezen. Optioneel kun je ook een functie kiezen waarbij de stem nog lichtjes verandert naargelang het uur van de dag. En dat deed ik dan maar.

Heel gedoe nog om met Lilian op de trein te geraken, maar het lukte. Daar stelde ik vast dat ze reageerde op geuren. Ze begon namelijk meteen de conducteur, een slanke man, met een staartje, te versieren waar ik bij zat. Het moet aan de geur gelegen hebben, dat kan niet anders. Hij had het nieuwe parfum van Dolce en Gabana op.

En zo begonnen dus de zes weken met Lilian. Of het wat geworden is tussen ons? Was er een ‘klik’? Ja, er klikte heel wat, vooral binnen in Lilian, maar ‘de’ klik is er niet gekomen. Iets anders wel.

Ik heb nochtans mijn best gedaan om de liefde alle kans te geven. Ik begon meteen met een goed gesprek. Of ze een mening had over de tweede wet van de thermodynamica, dat wilde ik wel eens weten. Inzicht in die wet is namelijk goed voor de universele en eeuwige liefde. Lilian begon echter een heel verhaal te doen over de nieuwe telematicatoepassingen in het kader van de filebestrijding. Oeps! Als er nu één afknapper is bij een eerste date, dan is het wel telematica. Dat had ze toch moeten weten!

Ik trok me meteen terug, en sprak twee dagen niet tegen haar. Lilian bleef rustig wachten. Ik wilde niet als eerste toegeven, en wachtte eveneens, op een eerste teken. Toen ik die avond thuiskwam was het er. Het is algemeen geweten dat robots vegetariërs zijn, en zo dus ook Lilian. Ze had heerlijk gekookt, en ik ging voor de bijl. “Ik zie jou helemaal zitten.” Nog steeds dus? Ik voelde me schuldig, en vroeg haar wat ik kon doen om het weer goed te maken. “Zie je dat dan niet?” En toen zag ik het. Op verschillende plekken van haar lichaam waren licht oranje lichtgevende stroken te zien. Dat bleken pijnzones te zijn. Zones die met een lichte streling konden gedesactiveerd worden. Tijdens het dessert vertelde ze me dat diezelfde zones ook een meer donkerrode kleur kunnen hebben, wanneer ze dienst doen als erogene zones. Dat kon qua stille wenk ook tellen. In elk geval, we hadden onszelf allebei goed herpakt, en hadden tot diep in de nacht een boeiend gesprek. Over hoe je omgaat met de eindigheid en de tanende liefde. Lilian was niet geprogrammeerd voor tanende liefde. Haar devotie was voor de eeuwigheid. Maar met een speciale update kon daar iets aan gedaan worden. Je kon dus ook bij Lilian kiezen voor de meer riskante weg.

We hebben nog veel gepraat de dagen nadien. Ze bleek alle boeken van Murakami gelezen te hebben, en zag ook alle films van Woody Allen. Ze wist alles over het oprapen van steken bij het breien. Dat laatste was voor mijn bestemming in het leven iets minder essentieel, maar goed. Ze was qua koken erg goed in desserts, wat natuurlijk wel een meerwaarde is. En ze hield ook van dingen waar ik een hekel aan heb, zoals sokken stoppen.

Maar het was uiteindelijk haar verdriet waar ik niet tegenop kon. Ik had het niet door eerst, maar ze kwam elke keer kijken als ik in de douche stond. Zodra ik eruit kwam zag ik haar tranen. Even dacht ik nog dat ze onder de indruk was van mijn goddelijke lichaam, maar het was het water. Ze verlangde naar het water, naar wat ze nooit zou kunnen krijgen. Haar grootste verlangen zou tot een fatale kortsluiting leiden. Om haar pijn te verzachten hebben we nog geprobeerd ook tot de romantische aspecten van onze band over te gaan. Maar het lukte niet. Lepeltjes in bed, het kan zo lekker zijn, en ook veilig en zo, maar het ging niet, en wisten het.

Lilian is terug vertrokken. Niet meer naar RoboXXX, maar naar een eigen plekje. Ze bedankte me toen ze weg ging en zei dat ik haar had gered, al wou ze niet zeggen van wat. We blijven contact houden, via mail, en soms via de telefoon, maar dan alleen via de vaste lijn, dat is toch romantischer. Het mocht niet zijn, en het kon niet zijn, maar soms mis ik haar toch, Lilian.